“Κόβεις κομμάτια απο τη σάρκα μου και τα ονοματίζεις.
Λες ύδωρ, άνθρωπος, ζωή και τα υποθηκεύεις.
Δένεις τη γλώσσα μου κλωστή και την υπαγορεύεις.
Ράβεις το στόμα σύρματα και μ’αποκεφαλίζεις.”
(Μιχάλης Τάτσης ”Με το καδρόνι στο χέρι” Πανοπτικόν 2011)
Την Τρίτη 10 Ιανουαρίου, είκοσι αλληλέγγυοι σύντροφοι και συντρόφισσες στην Αθήνα πραγματοποίησαν παρέμβαση στον ραδιοσταθμό Flash ως παρέμβαση αλληλεγγύης στους κατηγορούμενους-ες για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα. Ενώ εξελισσόταν η μετάδοση, και παρά την κατηγορηματική δήλωση της διεύθυνσης του ραδιοσταθμού ότι δεν επιθυμεί ούτε τη σύλληψη ούτε τη δίωξη των καταληψιών, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο κτίριο και τους συνέλαβαν με την κατηγορία του «εγκωμιασμού κακουργήματος».
Δεν μας εκπλήσει αυτή η υπόθεση.Τα τελευταία χρόνια είναι γνωστή η προσπάθεια του κράτους να φιμώσει ότι δεν μπορεί να χειραγωγήσει, τόσο τις διάφορες κινηματικές ιστοσελίδες όσο και ανεξάρτητα Blogs γνώμης και αντιπληροφόρησης απο τα κάτω. Ήταν ήδη γνωστό ότι με βάση τις διατάξεις του ανανεωμένου τρομονόμου (τρίτος στη σειρά) όπου ανάμεσα στα άλλα φασιστικής έμπνευσης άρθρα, υπάρχει και το άρθρο 187Α που αναφέρει ότι μπορεί να κατηγορηθεί οποιοσδήποτε ακόμη και για μια θετική αναφορά στις πράξεις μιας επαναστατικής ένοπλης οργάνωσης για «εκθείαση εγκληματικών πράξεων», «πρόκληση σε διέγερση» και άλλα συναφή αδικήματα. Κοινώς η φράση που έλεγε κάποτε ο λαός:“μια 17 Νοέμβρη σας χρειάζεται” όταν μιλούσε για το σάπιο κράτος, σήμερα αποτελεί “εγκώμιο τρομοκρατίας” και διώκεται μέσα απο τις διατάξεις του τρομονόμου επιφέροντας ποινές που φτάνουν τα δέκα χρόνια. Με λίγα λόγια μιλάμε πιά για απροκάλυπτη στυγνή λογοκρισία. Η «δημοκρατία τους» σχετικά με την ελευθερία του λόγου σταματά εκεί που ξεκινούν να θίγονται τα συμφέροντα του κράτους και των αφεντικών. Ειδικότερα σήμερα που οι συνθήκες από τη δολοφονική οικονομική επίθεση απο μεριά τους έχει δημιουργήσει στρατιές απο νεόπτωχους, από άστεγους που πεθαίνουν στα παγκάκια απο το κρύο, με τις αυτοκτονίες συνανθρώπων μας να μετρούνται σε τετραψήφια νούμερα, η “συναίνεση δια τη σωτηρίαν της χώρας” απατεί σιωπή και πειθαρχία σε κάθε τους διαταγή. Γι’αυτούς και άλλους τόσους λόγους η δημόσια κριτική και καταγγελία των εργών τους δεν μπορεί να μην είναι απόλυτα χειραγωγημένη και κατευθυνόμενη απο τη “δημοκρατία της συναίνεσης”. Όταν η πληροφόρηση ξεφεύγει από τον έλεγχό τους, επιστρατεύεται η άμεση ή έμμεση καταστολή, για την οριοθέτηση αυτής της «ελευθερίας». Οριοθέτηση καθεστωτική, συστημική, που έρχεται πάντα σε σύγκρουση με την Ελευθερία που απαιτούν οι Εξεγερμένοι και καταπιεσμένοι της σημερινής εποχής.
Εδώ και δύο χρόνια, παρακολουθούμε την εφαρμογή των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών με πρόσχημα την οικονομική κρίση με αιχμή του δόρατος τη καταστολή. Το κράτος, που συντηρείται από την καταστολή –σε όποιον βαθμό απαιτείται για την επιβίωσή του– καθορίζει τι είναι νόμιμο. Ακριβώς βασιζόμενο στους νόμους του μπορεί κάλλιστα να νομιμοποιήσει ακόμη και την γενική καταστολή και εκμηδένιση όσων αντιστέκονται στα σχέδια του, όπως το είδαμε σε όλες τις κινητοποιήσεις απο τον Μάη του 2011 στις ανα τη χώρα καταλήψεις πλατειών, όσο και στις απεργιακές πορείες και διαδηλώσεις μέχρι σήμερα.
Όλοι/ες ξέραμε ότι θα ερχόταν αυτή η στιγμή που η κρατική καταστολή θα έφτανε στο απόγειο της, δεν τρομοκρατούμαστε όμως. Οι κυβερνητικοί υπηρέτες της αυτοκρατορίας του χρήματος μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα αλλά δεν μπορούν να πείσουν κανέναν. Όπου η νοημοσύνη ταπεινώνεται, οι άνθρωποι οφείλουν, ξεκινώντας από τις αρνήσεις τους, να αποκαταστήσουν έστω κάτι από την αξιοπρέπεια της ζωής έναντι του πνευματικού θανάτου. Όποιος διεκδικεί μια κοινωνία ισότητας σε δικαιώματα και πλούτο, μια κοινωνία όπου η αρχή της εξουσίας θα καταργηθεί, έχει το δικαίωμα να μην ανέχεται καμία απειλή ούτε εκφοβισμό, ανεξάρτητα αν αυτή επιβάλλεται στο όνομα μιας ιδέας, ενός θεσμού ή ενός δήθεν ανώτερου συμφέροντος και αυτά ακριβώς τα δικαιώματα μας υπερασπιζόμαστε.
Οι φωνές μας δεν φυλακίζονται, ο λόγος μας δεν καταστέλλεται!
Κρήτη 11 Ιανουαρίου 2011
Παγκρήτια εφημερίδα δρόμου Άπατρις
