→ Απρίλιος 2012 :: Μηνιαίο ανοικτό άρθρο αναγνωστών

Κορνήλιος Καστοριάδης: “O κάθε λαός είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται”

“…στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση. Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του. Και η ευθύνη, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.“

Μια συνέντευξη που παραχώρησε ο Κορνήλιοs Καστοριάδηs (φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής, 1922-1997).

Ερώτηση Δημοσιογράφου: Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνο στις διαπιστώσεις. Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθιά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;

Καστοριάδης: Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.

Δημοσιογράφος: Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας.

Καστοριάδης: Τι να κάνουμε. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον περίεργο τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει. Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξάλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του, διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι Πέρσες μπροστά στο Μεγάλο Βασιλέα – πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία. Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των “δυνατών” και των ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι, όπως σ’ αυτήν του Πεκίνου.

Δημοσιογράφος: Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών. Θα θέλατε να επικεντρώσετε σ’ αυτή την περίοδο;

Καστοριάδης: Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνο ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απευθείας από τους Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ’ αυτή την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι.

Δημοσιογράφος: Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»; Ποιοι είναι οι λόγοι;

Καστοριάδης: Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.

Δημοσιογράφος: Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;

Καστοριάδης: Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με “ταξικά” συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης.

Δημοσιογράφος: Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;

Καστοριάδης: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδό του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά ένα βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν “ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά”;

Δημοσιογράφος: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;

Καστοριάδης: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτή την ευθύνη;

Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη.

Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι

*Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (Κωνσταντινούπολη, 11 Μαρτίου 1922- Παρίσι, 26 Δεκεμβρίου 1997) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής. Συγγραφέας του έργου Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας, διευθυντής σπουδών στην Σχολή Ανωτέρων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979, και φιλόσοφος της αυτονομίας, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα.

ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ: Συνέλευση του νεοσύστατου Σωματείου Μισθωτών Εκπαιδευτικών το Σάββατο 28/4 στις 18:00 στα γραφεία της ΕΛΜΕ.

Το Σάββατο 28/4 στις 18:00 θα γίνει συνέλευση του νεοσύστατου Σωματείου Μισθωτών Εκπαιδευτικών στα γραφεία της ΕΛΜΕ.

Το σωματείο απευθύνεται σε όσους δουλεύουν σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης και ξένων γλωσσών, σε μουσικές σχολές, σε ΙΕΚ-ΚΕΣ και σε ιδιωτικά σχολεία. Μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε ανάλογο σωματείο στην πόλη μας και είναι πραγματικά αναγκαία η λειτουργία του και η συμμετοχή όλων όσων εργαζόμαστε στην ιδιωτική εκπαίδευση, πόσο μάλλον μετά την πρόσφατη καταγγελία της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας από την Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδος (ΟΕΦΕ).

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6985569248

Email: swmateio-ekpaid@googlegroups.com

(Τα γραφεία της ΕΛΜΕ βρίσκονται στην Ταξιάρχου Μαρκόπουλου 41 – απέναντι από το Υγειονομικό, δίπλα στο φαρμακείο.)

Αν έχετε γνωστούς που εργάζονται στους παραπάνω κλάδους παρακαλώ ενημερώστε τους! ευχαριστώ πολύ!

Είναι κάποιες στιγμές που έχω την αίσθηση ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Ένας λαός που ξεχνά τόσο γρήγορα , όσο γρήγορα θυμάται όταν τον συμφέρει. Βλέπω στην TV όλους αυτούς που πηγαίνουν και χειροκροτούν τους «βιαστές» τους. Βλέπω ακόμα να υπάρχουν μέσω των ΜΜΕ κάτι τύποι σαν τον Σαμαρά ή τον Βενιζέλο. Βλέπω ένα «λαό» να ασχολείται ακόμα με το «τί» θα ψηφίσει. Έναν «λαό» που μυαλό δεν βάζει. Έναν «λαό» που αφού δεν μπορεί να βρει μία καινούργια ιδέα, ένα καινούργιο πρόταγμα, μοιάζει να επιστρέφει ψυχαναγκαστικά στις βεβαιότητες που τον καταδίκασαν στη στέρηση των όποιων δικαιωμάτων είχε. Ένας «λαός» που επειδή αδυνατεί να γεννήσει μία καινούργια ιστορία, επαναφέρει μέσα από το μπαούλο του την ίδια, παλιότερη ιστορία, προκειμένου να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του.

Μία κοινωνία που οι εξουσιαστές, τους οποίους η ίδια επέλεξε μέσα από ένα σύστημα που δεν της επιτρέπει κάτι άλλο, την εξαφάνισαν πολιτικά. Τώρα προσπαθεί μέσω του ίδιου συστήματος, των εκλογών, να αποδείξει στον εαυτό της, ότι μπορεί ακόμα να σκέφτεται προκειμένου να φτιάξει μία νέα πραγματικότητα. Όλη της η πραγματικότητα όμως περνά μέσα από τα φίλτρα των ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένων και των συμβάντων των τελευταίων τριών ετών που της έκαναν το καλό να ξυπνήσει πολιτικά για λίγο και να… αλλάξει πλευρό. Κάτι είναι και αυτό. Αδυνατεί να κατανοήσει όσα έχουν συμβεί, ίσως ζαλισμένη από τα απανωτά «σοκ», αν δεχθούμε τη σωστή κατά την γνώμη μου θεωρία της Ναόμι Κλέϊν, ίσως όμως και εξαιτίας της ανυπαρξίας των απαιτούμενων νοητικών εργαλείων για μια τέτοιου είδους κατανόηση. Την ίδια στιγμή δεν μπορεί να κοιτάξει μπροστά, τί θα κάνουν αυτοί που πρόκειται να εκλέξει; Γιατί θα τους εκλέξει. Αυτό είναι το σίγουρο.

Τι ακριβώς συμβαίνει; Μήπως βιώνουμε μία κατάσταση διαρκούς επανάληψης; Είμαστε υποχρεωμένοι να παίξουμε ξανά το ίδιο έργο, αφού όποιο σενάριο και να σκεφτούμε έχει ήδη υλοποιηθεί. Αυτή την περίοδο βιώνουμε μία απροσδιόριστη αναπαραγωγή ιδανικών, ονείρων ή ιδεολογιών που υπήρχαν πάντοτε πίσω μας αλλά πρέπει εμείς να τα αναπαράγουμε τώρα. Και αυτό κάνουμε. Μόνο που τώρα δεν τολμάμε να το κάνουμε παντελώς αδιάφορα, όπως στο παρελθόν. Αυτό που ζητάμε είναι πάλι… η απελευθέρωση μέσω της ιδέας των εκλογών. Μία απελευθέρωση όμως που είναι σίγουρο ότι θα χαθεί αμέσως μόλις κλείσουν οι κάλπες, όπως ακριβώς έχει γίνει όλες τις προηγούμενες φορές.

Πολύ συχνά, όταν η ιδέα χάνει την πραγματική της έννοια, την αξία της, την ουσία της ή τον σκοπό της, εισέρχεται σε μία φάση επ’ άπειρον αυτοαναπαραγωγής. Τα πράγματα εξακολουθούν να λειτουργούν παρόλο που η ιδέα τους έχει εκλείψει. Εξακολουθούν να λειτουργούν μέσα σε μία πλήρη αδιαφορία για το ίδιο τους το περιεχόμενο. Έτσι, ενώ η ιδέα του «πολιτικού» έχει εκλείψει εδώ και χρόνια με πλήρη ευθύνη των πολιτικών και των συνενόχων τους ΜΜΕ, η πολιτική συνεχίζεται κομίζοντας μία πλήρη αδιαφορία όχι μόνο για το ίδιο της το διακύβευμα , αλλά για το αν η ίδια έχει κάποιο διακύβευμα. Όταν το κάθε τι είναι πολιτικό , τίποτε δεν είναι πολιτικό, η ίδια η λέξη δεν έχει πια νόημα. Η ιδέα των εκλογών έχει μεγάλη σημασία όταν αυτές γίνονται σε ένα δημοκρατικό καθεστώς. Αντίθετα, σε ένα ολιγαρχικό καθεστώς όπως αυτό που υπάρχει σήμερα, οι εκλογές χάνουν το νόημά τους. Χρησιμοποιούνται ως μία διαδικασία κατευνασμού της οργής των ανθρώπων και συγκάλυψης της ευθύνης όλων. Πολιτικών και «πολιτών».

Τίποτε ουσιαστικό δεν γίνεται κατανοητό, επειδή σημαντικότατες έννοιες όπως της ευθύνης ή της αντικειμενικής αιτίας , έχουν εντελώς εξαφανιστεί. Τα ΜΜΕ φρόντισαν και γι’ αυτό. Αντιστρέφουν εντέχνως τις θέσεις του θύματος και του δήμιου. Οι εκλογές θα τοποθετήσουν το λαό στη θέση του δήμιου των πολιτικών, αλλά… εικονικά. Αυτό ακριβώς κάνουν τώρα. Προσπαθούν να πείσουν ότι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην επιλογή αφού υπάρχουν «πολλές» επιλογές. Είναι όμως οι δικές τους προκατασκευασμένες επιλογές, γεννημένες από τα σπλάχνα του ίδιου συστήματος. Προσπαθούν να αλλάξουν την εικόνα των πολιτικών για να απομακρύνουν την πραγματικότητα των αποτελεσμάτων της πολιτικής τους. Ο «λαός» θα γίνει δήμιος του εαυτού του, μέσω της «συλλογικής ευθύνης». Μετά, ποιος θα δώσει αμνηστεία σε ποιον και ποιος θα καταδικάσει ποιον , όταν όλος ο «λαός» είναι ένοχος; Η ευθύνη θα φύγει από τους πραγματικά υπεύθυνους και θα έλθει στα κεφάλια των ανθρώπων που ψήφησαν. Εδώ υπάρχει ένα μικρό κόλπο που θέλουν να κάνουν μέσω των εκλογών: όσο περισσότερο παύει να υπάρχει η ευθύνη, τόσο περισσότερο τείνει στο να μην υπήρξε ποτέ!!! Όσο περισσότερο τους επιτρέπουμε να λένε ότι έπραξαν το καθήκον τους, τόσο περισσότερο κινδυνεύουμε μετά από δέκα χρόνια να βρεθούμε ως «λαός» υπόλογοι όχι μόνο στους ίδιους μας τους εαυτούς, αλλά στα ίδια τα παιδιά μας , αφού εμείς θα έχουμε επικροτήσει αυτά που έγιναν αλλά και αυτά που θα γίνουν . Αδιαφορώντας για τη μνήμη, αδιαφορούμε και για την ιστορία, ξεχνώντας ότι ιστορία δεν είναι μόνο το παρελθόν αλλά και το μέλλον.

Ίσως έλθει μία μέρα που θα αναρωτηθούμε αν όντως είχε ευθύνη ο Παπανδρέου ή ο Παπακωνσταντίνου. Δεν θα μπορούμε να εντοπίσουμε τον υπεύθυνο γιατί δεν υπάρχει υπεύθυνος. Υπεύθυνο είναι το «σύστημα» που γεννά τέτοιους ανθρώπους. Είναι άχρηστο να καταδικάσεις έναν δύο ή δέκα από αυτούς, τη στιγμή που με την ψήφο σου αναπαράγεις το σύστημα που τους εξέθρεψε. Μην ξεχνάμε ότι πριν από τριάντα χρόνια περίπου καταδικάσαμε τους υπεύθυνους της χούντας και σήμερα ζούμε μία χούντα ξανά.Το έγκλημα που έκαναν πέρασε στο επίπεδο του μύθου γιατί εντέχνως δόθηκε τέλος στην ιστορική του πραγματικότητα. Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι τίποτε δεν έγινε στο Πολυτεχνείο και ότι όλα αυτά είναι δημιουργήματα της φαντασίας της αριστεράς. Το πραγματικό νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου χάθηκε μέσα στον λαβύρινθο των αποτυχιών της γενιάς του, σε όλα τα επίπεδα.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι επικίνδυνος από μόνος του. Περισσότερο επικίνδυνη όμως είναι η παθολογική αναπαραγωγή ενός καταστροφικού παρελθόντος. Η συμμετοχή σε αυτή τη διαδικασία μέσω της ψήφου , σε καθιστά ενεργό συντελεστή και οιονεί συνένοχο. Από την άλλη πλευρά, η άρνηση είναι το εύκολο. Αυτός είναι και ο λόγος που τόσοι πολλοί στέκονται απέναντι από την κυβέρνηση και το μνημόνιο. Η άρνηση από μόνη της μπορεί να ενώσει, και ενώνει μέσω της «αρνητικής ψήφου». Μπορείς σήμερα να συναντήσεις στα ίδια κόμματα από αριστερούς πατριδοκάπηλους μέχρι ακροδεξιούς αντικομουνιστές. Όλους αυτούς τους ενώνει μία αδιαφοροποίητη δύναμη της άρνησης. Μπορούν να αρνηθούν τα πάντα. Κυρίως όμως μπορούν να απορρίψουν οποιοδήποτε πρόταγμα τους ξεπερνά. Αυτός είναι και ο λόγος που απορρίπτουν την αποχή. Συνειδητή αποχή από τις εκλογές δεν σημαίνει αποχή από την πολιτική αλλά ούτε και αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει. Το αντίθετο. Σήμερα, η άρνηση είναι καθορισμένη, το πρόταγμα όχι. Η συνειδητή αποχή αποτελεί κομμάτι της «βιοπολιτικής» αποχής. Η «βιοπολιτική» αποχή ή «κοινωνική» αποχή, είναι ένα είδος διαμαρτυρίας κατά τη διάρκεια του οποίου οι συμμετέχοντες απέχουν από όλες αυτές τις πρακτικές που δίνουν ζωή σε αυτό το είδος κοινωνίας. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας τώρα.

Δεν είναι λύση το να δώσει κάποιος την ψήφο του στην αριστερά ή σε κάποιο μικρό κόμμα προκειμένου να μην πάρουν αυτοδυναμία τα δύο αστικά «μικρομέγαλα» πλέον κόμματα. Η αριστερά με τα κόμματά της , στήριξε το μνημόνιο. Μιλώ βέβαια για τις ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς και όχι για τους οπαδούς τους . Το έκανε έμμεσα , από τη στιγμή που στο πρώτο κιόλας μνημόνιο δεν αποχώρησε από τη βουλή καταγγέλλοντας τήν τότε διαδικασία και την κατάλυση του Συντάγματος. Κανένα αριστερό κόμμα δεν κινήθηκε εναντίον του υπάρχοντος διαδικαστικού επί της ουσίας . Είναι άλλο πράγμα το «καταγγέλλω» και άλλο πράγμα το «στηρίζω την καταγγελία μου με πράξεις». Μπορεί ο Τσίπρας να αποκαλούσε τον Βενιζέλο «Συνταγματάρχη», αλλά όχι μόνο δεν έφυγε ποτέ από τη βουλή αλλά πήγε να συγχαρεί και τον Παππαδήμο όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία αναγνωρίζοντας μία διορισμένη κυβέρνηση. Γιατί δεν αποχώρησαν ποτέ από την βουλή τα κόμματα της αριστεράς , αφού η κυβέρνηση λειτουργούσε ως «χούντα», όπως έλεγαν και οι ίδιοι; Επειδή τα σημερινά αριστερά κόμματα, ζουν και τρέφονται από τον νεοφιλελευθερισμό!!! Χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχαν. Και δεν θα υπήρχαν επειδή αδυνατούν να συλλάβουν και να παρουσιάσουν στους ανθρώπους μία «άλλη» κοινωνία. Οι μισή αριστερά είναι προσκολλημένη σε ένα αποτυχημένο μοντέλο και η άλλη μισή παλεύει για έναν «ανθρώπινο καπιταλισμό». («Ανθρώπινος καπιταλισμός»: Εδώ μπορείς να γελάσεις)

Η βασική ικανότητα του νέου Έλληνα είναι η μεταβίβαση ευθηνών δικαιολογώντας πάντοτε πρωτίστως τον εαυτό του. Αυτό που χρειάζεται από εδώ και μπρος είναι ο «εσωτερικός διάλογος». Ένας διάλογος που πρέπει καθένας από εμάς να κάνει με τον εαυτό του. Είναι αναγκαίο να πάψουν οι πρόχειρες και βολικές απαντήσεις . Τη θέση τους πρέπει να πάρουν οι δύσκολες και άβολες ερωτήσεις. Τί δημοκρατία θέλουμε ; Τη δημοκρατία του πεζοδρομίου, όπου το δίκιο της συντεχνίας είναι δίκιο του κράτους και επιβάλλεται διά των κομμάτων; Θέλουμε η ελευθερία να μας παρέχεται ως κοινωνικό αγαθό ή πρέπει να κερδίζεται μέσα από την ατέρμονη προσπάθεια για αυτονομία; Θέλουμε μία πολιτική της παροχής ασφάλειας και του «εύ ζήν» ή το δικαίωμα στη συμμετοχή για τη δημιουργία ή την ακύρωση των θεσμών;

Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν ταυτόχρονα από «πολίτες» και πολιτικούς. Δεν είναι καινούργια. Το γνωρίζω καλά αυτό , όπως το γνωρίζουμε όλοι μας. Γιατί όμως δεν τα έχουμε απαντήσει εδώ και τόσα χρόνια; Επειδή μπροστά από τις απαντήσεις ορθώνεται το τείχος του συμφέροντος. Οι πολιτικοί και οι κατασκευασμένοι «πολίτες» τους , ενώνονται με την πιο δυνατή κόλλα που εντέχνως ονομάζεται σχέση… πελατειακή. Στην πραγματική δημοκρατία δεν υπάρχει κανενός είδους σχέση μεταξύ πολιτικού και πολίτη. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει «πολιτικός», υπάρχει μόνο Πολίτης. Ο διαχωρισμός αυτός είναι εφεύρημα των σύγχρονων κοινωνιών, προκειμένου να μπορεί η εξουσία εντέχνως να αποκλείει από όλες τις σημαντικές αποφάσεις το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Έτσι , προκειμένου να αποφύγει τις συγκρούσεις , έδωσε την ονομασία «πολίτης» σε όλους αυτούς που άφησε έξω από τις «δημοκρατικές διαδικασίες». «Πολίτη» ονομάζουν τον βιομήχανο που στηρίζει και στηρίζεται από τα κόμματα, αλλά «Πολίτης» ονομάζεται και ο άστεγος που ζει και κοιμάται κάτω από γέφυρες. Και οι δύο έχουν τα ίδια «δημοκρατικά δικαιώματα». Ο βιομήχανος αν θέλει μπορεί να κοιμηθεί κάτω από τη γέφυρα. Είναι «δημοκρατικό δικαίωμα». Μία αξιακά κατεστραμμένη κοινωνία θα στηρίξει ένα αξιακά κατεστραμμένο πολιτικό σύστημα και αντίστροφα.

Επίλογος.

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και συνεχίζω να ζω σε μία κοινωνία που η εξουσία της, με παρέκαμπτε πάντοτε όταν επρόκειτο να πάρει μία απόφαση για τη ζωή, τη δική μου. Το μοναδικό δικαίωμα που μου παρέχει είναι το να αποφασίσω ποιος θέλω να με κυβερνήσει. Έ, λοιπόν, αποφάσισα ότι δεν θέλω να με κυβερνά κανείς. Για άλλη μία φορά θα παρακάμψω εγώ το σύστημα. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν μόνοι τους να αυτοκυβερνηθούν και να λύσουν τα προβλήματα μέσω της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. Αυτό ίσως είναι ένα όνειρο για κάποιους, μια ουτοπία. Ακόμα όμως και όταν δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο δεν σημαίνει ότι πρέπει να το παρατήσεις. Αισθάνομαι ότι έχω υποχρέωση να παρακάμψω αυτό το καραγκιοζιλίκι που ονομάζεται «εκλογές». Κάποτε το έκανα γιατί ήμουν ηλίθιος και πίστευα ότι το να ασχολείσαι με την πολιτική ήταν χάσιμο χρόνου. Αυτό με είχαν μάθει. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια το κάνω επειδή έμαθα την άμεση δημοκρατία και έκτοτε πιστεύω σε αυτή . Θεωρώ ότι πριν από οποιεσδήποτε εκλογές προέχει το να ζητήσουμε να αλλάξει το Σύνταγμα. Αν η μεγάλη πλειονότητα των ψηφοφόρων αυτής εδώ της χώρας δεν πάει να ψηφήσει , ζητώντας ταυτόχρονα αλλαγή του Συντάγματος, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να σταθεί οποιαδήποτε κυβέρνηση έχοντας ως νομιμοποίηση τις ψήφους των λίγων κομματόσκυλων.

Γνωρίζω ότι η άποψή μου δεν έχει καμία βαρύτητα και ότι αυτό το κείμενο θα περάσει απαρατήρητο όπως και τόσα άλλα. Δεν ονομάζομαι Μάϊκλ Άλμπερτ, ούτε Νόαμ Τσόμσκι, ούτε Ζίγκμουντ Μπάουμαν, ούτε τίποτε από αυτά. Αν είχα κάποιο από αυτά τα ονόματα, οι απόψεις μου θα εκλαμβάνονταν διαφορετικά. Όμως δεν γράφω το κείμενο για να πείσω και άλλους να μην πάνε να ψηφήσουν. Το γράφω για να έχω μία απόδειξη απέναντι στο παιδί μου πρώτα, στον εαυτό μου έπειτα αλλά και απέναντι σε όλους , ότι ακόμα και σε μία δύσκολη περίοδο για την κοινωνία και τους ανθρώπους της, αποφάσισα να παραμείνω πιστός στις αρχές και τα ιδεώδη της άμεσης δημοκρατίας, της μοναδικής δημοκρατίας. Δεν μπορώ να στηρίξω ένα σύστημα που ζει από τη φτώχεια, την ανισότητα και τον κοινωνικό αποκλεισμό των ανθρώπων που υποτίθεται ότι προστατεύει. Δεν μπορώ να στηρίξω ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα που έχει τον πόλεμο, την πείνα και τις δολοφονίες αθώων ανθρώπων ως βασικό μέσο ανάπτυξης και πλουτισμού μερικών προνομιούχων. Δεν μπορώ να στηρίξω ένα σύστημα που επιτρέπει σε μερικές οικογένειες να εξουσιάζουν έναν ολόκληρο πληθυσμό. Δεν μπορώ να στηρίξω ένα σύστημα που το μόνο που μου επιτρέπει είναι το να αποφασίζω ποιος θα αποφασίζει για μένα. Ένα σύστημα που με κοροϊδεύει, λέγοντάς μου ότι ενώ δεν καταλαβαίνω από πολιτική, μπορώ να καταλάβω ποιος καταλαβαίνει και… να τον ψηφήσω.

Όσο και αν φανεί παράξενο, μέσα μου εύχομαι να κάνω λάθος. Εύχομαι να κάνουν λάθος όλοι όσοι συνειδητά δεν θα πάνε να ψηφήσουν. Αυτό που επιζητώ, είναι η δημιουργία μιας αυτόνομης κοινωνίας. Αν κάτι τέτοιο μπορεί να έρθει μέσα από εκλογές, καλώς να ορίσει και θα το στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις. Ποτέ μου δεν διεκδίκησα το «αλάθητο» και ούτε έχω σκοπό να το κάνω. Ως τότε όμως, θα πορεύομαι έχοντας ως οδηγώ μου τη φράση του Κορνήλιου Καστοριάδη : «Ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την ιστορία του»

Και δεύτερη αυτοκτονία, χθες, στο Ηράκλειο

Δύο αυτοκτονίες μέσα σε μια μέρα, σημειώθηκαν χθες στο Ηράκλειο. Μετά την αυτοκτονία του 54χρονου λογιστή που γέννησε πολλά ερωτηματικά λόγω του ιδιόχειρου σημειώματος… άλλη μία αυτοκτονία συνταράζει την τοπική κοινωνία, που παρακολουθεί μουδιασμένη τις αυτοχειρίες να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Αργά χθες το βράδυ, έβαλε τέλος στη ζωή του ένας 60χρονος στην περιοχή των Πατελών στο Ηράκλειο, κόβοντας τις φλέβες του. Τραγική φιγούρα ο γιος του 60χρονου, που βρήκε τον πατέρα του νεκρό.

Νεά αυτοκτονία στο Ηράκλειο,55χρονος λογιστής κρεμάστηκε στις σκάλες της πολυκατοικίας (στην οδο μητσοτακη) που διαμένει κατα την διαρκεια της νυχτας,απο οτι ακουγεται ο λογος ειναι η κατασταση που επικρατει.

Η ανακοίνωση της Σωματειακής Επιτροπής των εργαζομένων της στην Ανακύκλωση Ε.ΠΑ.ΝΑ της ΕΙΥΗ

Η διοίκηση της εταιρίας Ε.ΠΑ.ΝΑ ΑΕ, που με εργολαβια από τον Δήμο Ηρακλείου, την Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης Α.Ε (Ε.Ε.Α.Α Α.Ε ) και τον Ενιαίο Σύνδεσμο Διαχείρισης Απορριμμάτων Κρήτης (Ε.Σ.Δ.Α.Κ.) διαχειρίζεται το εργοστάσιο Ανακύκλωσης στην ΒΙΠΕ, σέρνει σήμερα στα δικαστήρια εργάτες, συνδικαλιστές, της σωματειακή επιτροπή εργαζομένων στην ανακύκλωση Ε.ΠΑ.ΝΑ της ΕΙΥΗ και το σωματείο μας. Προσπαθεί να ποινικοποιήσει τον απεργιακό αγώνα των 41 εργαζόμενων που βρίσκονται έξω από τις πύλες της επιχείρησης εδώ και δυο εβδομάδες γιατί δεν δέχτηκαν να δουλεύουν μέσα στα σκουπίδια και τις αρρώστιες για 400 και 500€.

Σήμερα Πέμπτη 12 Απρίλη, στις 12:00 πμ εκδικάζονται τα ασφαλιστικά μέτρα που ζήτησε η Ε.ΠΑ.ΝΑ ΑΕ προκειμένου να οριστούν παράνομες και καταχρηστικές οι 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες που κήρυξε το σωματείο μας στο εργοστάσιο ανακύκλωσης, απαιτώντας να μην εφαρμοστούν οι μειώσεις 22% που επιβάλει η εργοδοσία και να ανακληθούν οι 3 απολύσεις που πραγματοποιήθηκαν πρόσφατα.

Αφού οι εκφοβισμοί και οι απειλές της εργοδοσίας (είτε δέχεστε μειώσεις είτε παίρνω την εταιρία και φεύγω) έπεσαν στο κενό, τώρα επιδιώκει να αξιοποιήσει τα αστικά δικαστήρια για να πετύχει τους σκοπούς της.

Καλούμε τον Δήμο Ηρακλείου, την Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης Α.Ε (Ε.Ε.Α.Α Α.Ε ) και τον Ενιαίο Σύνδεσμο Διαχείρισης Απορριμμάτων Κρήτης (Ε.Σ.Δ.Α.Κ.) να πάρουν θέση και να απαντήσουν:

1) σε τι βαθμό θα επηρεαστεί η αποκομιδή, εναπόθεση και διαλογή των ανακυκλώσιμων υλικών σε περίπτωση αποχώρησης της ΕΠΑΝΑ ΑΕ ; Ποιες είναι οι συνέπειες για τους δημότες ;

2) αν πράγματι έχει δημιουργηθεί «πρόβλημα δημόσιας υγείας», όπως ανεδαφικά ισχυρίζεται η ΕΠΑΝΑ ΑΕ, καθώς τα ανακυκλώσιμα υλικά των «μπλε κάδων» είναι μη οργανικά και η αποκομιδή τους συνεχίζεται αδιάλειπτα καθ’ όλη την διάρκεια του απεργιακού αγώνα ;

Αυτοί που θησαυρίζουν τόσα χρόνια από τον ιδρώτα των εργατών, αυτοί που αξιοποιούν τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια για να βγάζουν κέρδος, αυτοί που αξιοποιούν όλο το νομικό οπλοστάσιο που τους χάρισε η κυβέρνηση του Μαύρου Μετώπου (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ ) για να ξεζουμίσουν ολοένα και περισσότερο τους εργάτες, έρχονται σήμερα να μας πουν, ότι ο αγώνας που δίνουν αυτοί οι 41 εργαζόμενοι για να εξασφαλίσουν αυτά τα ψίχουλα των 751€ μεικτών που προβλέπει η ΕΓΣΣΕ είναι παράνομος και πρέπει να κατασταλεί.

Αυτά προβλέπει η Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ 6/28-2-2012) που νομοθέτησε η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ για να κάνει την οικονομία πιο «ανταγωνιστική», δηλαδή να αυγαταίνουν ακόμη περισσότερο τα κέρδη της μεγάλο-εργοδοσίας : να δουλεύεις μέσα στο σκουπίδι, από το όποιο βγαίνει «χρυσάφι», και από το ξεροκόμματο που έπαιρνες (751€ μεικτά) να παίρνεις πλέον τα ψίχουλα των 580 € μεικτά (-22%) ! Εμείς όμως πήραμε τις αποφάσεις μας : Απέναντι στον νόμο του κεφαλαίου αντιτάσσουμε τον νόμο του εργάτη ! Σηκώσαμε το κεφάλι μας και διεκδικούμε την αξιοπρέπεια μας και τον ιδρώτα μας. Γι΄αυτό μας σέρνει σήμερα η εργοδοσία στα δικαστήρια!

Η επίθεση αυτή δεν είναι τυχαία, είναι ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα που θέλουν να φορέσουν στους εργάτες το κεφάλαιο και τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Είναι ενταγμένη στα πλαίσια ποινικοποίησης κάθε αγώνα της εργατικής τάξης για καλύτερο μεροκάματο, συνθήκες δουλειάς και αξιοπρεπούς ζωής. Σήμερα οι απεργοί της ανακύκλωσης, χθες οι επιταγμένοι συνάδελφοι μας ναυτεργάτες, προχτές οι αγωνιζόμενοι αγρότες και μαθητές, αύριο οποιοσδήποτε σκοπεύει να σηκώσει κεφάλι.

Οι απεργοί στην ανακύκλωση Ε.ΠΑ.ΝΑ, δηλώνουν ξεκάθαρα : «δεν θα μας λυγίσουν ούτε οι απειλές, ούτε οι εκφοβισμοί της εργοδοσίας, θα δώσουμε τη μάχη, με το σωματείο μας- την ΕΙΥΗ και το ΠΑΜΕ μέχρι τη νίκη, γιατί ακριβώς δεν έχουμε πλέον τίποτα να χάσουμε!».

Στη δουλειά για 400 και 500€ ΔΕΝ γυρίζουμε μέσα στο σκουπίδι!

Η άγνωστη ιστορία της πρώτης προσπάθειας ανατινάξεως της Ελληνικής Βουλής.Παρμένο απο το http://www.ribandsea.com/agapite/671-2012-04-15-14-23-17.html

Η άγνωστη ιστορία της πρώτης προσπάθειας ανατινάξεως της Ελληνικής Βουλής.

Η Αθήνα του 1907

14 χρόνια μετά την καθολική πτώχευση του 1893, 10 χρόνια μετά την οδυνηρή ήττα στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και 9 χρόνια μετά την επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου από τους εβραϊκής καταγωγής Γαλλοβρετανούς τραπεζίτες του 1898, η Ελλάδα των 2.631.952 κατοίκων διέθετε ζωτικό χώρο εκτάσεως 63.211 km². Οι υπήκοοι του βασιλείου, που με σκληρή εργασία είχαν καταφέρει να έχουν πλεονασματικό προϋπολογισμό (παρά τις τεκμηριωμένες προβλέψεις του τότε ΔΝΤ για το αντίθετο), ουσιαστικά εξανάγκασαν τον πρόξενο των ΗΠΑ Horton να πει γι΄αυτούς σε επίσημη ομιλία του ότι : “Η φυλή (clan) είναι μικρή, αλλά τα επιτεύγματά της πολύ μεγάλα και οι Έλληνες είναι μετρημένοι, εργατικοί και οικονόμοι”.

Όλοι οι αυτόχθονες θρηνούσαν την απώλεια του Τέλου (Σταματέλου) Άγρα, ενώ η Πηνελόπη Δέλτα συνέγραφε το γνωστό μυθιστόρημά της “Στα μυστικά του Βάλτου” και οι ελάχιστοι τουρίστες της εποχής απολάμβαναν “το έκπαγλον θέαμα του δύοντος αττικού ηλίου, όστις πληροί δι’ ασυλλήπτων αποχρώσεων φωτός τον ορίζοντα”, όπως έγραφε τότε ο πολύς Θεόδωρος Βελλιανίτης.

Την ίδια εποχή που στην Ν.Υόρκη κυκλοφορούσε το πρώτο ταξί, οι Αθηναϊκές εφημερίδες καταστροφολογούσαν (παλιά τους τέχνη κόσκινο) σε άρθρα επί άρθρων για το πρώτο αυτοκινητιστικό θανατηφόρο ατύχημα στην Αθήνα των 7 (επτά) συνολικά κυκλοφορούντων οχημάτων, με θύμα την Ευφροσύνη Βαμβακά ετών 25 (μητέρα τριών ανηλίκων παιδιών) και δράστη τον πρίγκιπα Ανδρέα (πατέρα του Φιλίππου, του συζύγου της τωρινής βασίλισσας Ελισάβετ της Αγγλίας, και παππού του Καρόλου), γράφοντας χαρακτηριστικά : “Με επτά αυτοκίνητα θρηνούμε θύματα, φανταστείτε να γίνουν 70…”, αλλά και βεβαιώνοντας το αναγνωστικό τους κοινό, ότι “η ευθύνη ήταν της άτυχης Ευφροσύνης, που δε σταμάτησε, αλλά άρχισε να τρέχει πανικόβλητη”. Επιπροσθέτως, σημείωναν οι καλές φυλλάδες, “ίσως ο πρίγκιπας και η σύζυγός του να ταράχθηκαν από την απαιδευσία του φτωχού λαού”!

Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά η ζωή κυλούσε χαρωπά, δηλαδή οι κουτόφραγκοι προόδευαν, οι εβραίοι αργυραμοιβοί γίνονταν πλουσιότεροι, οι αυτόχθονες γηγενείς έκαναν το σκατό τους παξιμάδι, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα χάντρες, καθρεπτάκια και την ζωή των Βαυαρών πριγκίπων σε τακτικές συνέχειες των εντύπων, η φαιδρά πορτοκαλέα εξαπλωνόταν ακάθεκτη στην γη της ψωροκώσταινας και η Βουλή συνεδρίαζε νυχθημερόν για να παράξει “θεάρεστο” και απαιτούμενο από τους πατρόνες και δανειστές της, “έργο”.

Το περιστατικό.

Την ίδια ημέρα κατά την οποία ο Βλαχάκης εκδίδει τα απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη, ο Κωστής Παλαμάς ολοκληρώνει τον δωδεκάλογο του γύφτου και ο Ίων Δραγούμης το έργο του “Μαρτύρων και ηρώων αίμα”, οι εκπρόσωποι του λαού (σικ) με την φράγκικη συμπεριφορά και αμφίεση, συνεδρίαζαν εις το κτήριο της Βουλής και παρακολουθούσαν (σικ) την εισήγηση του υπουργού περί των οικονομικών Σιμόπουλου, ο οποίος, και παρά τον πλεονασματικό αποτέλεσμα του προηγουμένου κρατικού προϋπολογισμού, απαριθμούσε με βαριεστημένο ύφος νέες περικοπές και επώδυνα νέα μέτρα φορολόγησης του πόπολο. Κατά την προσφιλή τους συνήθεια, οι περισσότεροι βουλευτές έπιναν καφέ στο καφενείο της Βουλής, κάποιοι εκοιμώντο και οι υπόλοιποι εχασμώντο.

Αίφνης, την γαλήνη της σουρεαλιστικής αυτής εικόνας, διέκοψε ο ήχος της πτήσης φυσιγγίου δυναμίτιδος περιτυλιγμένου με χαρτί εφημερίδας και ο γδούπος της προσγείωσής του στο πάτωμα της Βουλής, εν μέσω των θέσεων των βουλευτών του Εθνικού κόμματος. Συνάμα, η αίθουσα γέμισε καπνό και την χαρακτηριστική έντονη μυρουδιά από την καύση της θρυαλλίτιδος της αυτοσχέδιας χειρο-βομβίδας. Οι περισσότεροι από τους εθνοπατέρες, δεν αντιλήφθηκαν – άμεσα – το τι είχε συμβεί διότι, όπως ανέφερα προηγουμένως, έπαιρναν τον ύπνο τους στα ακριβοπληρωμένα έδρανα, αλλά επιτέλους κάποια στιγμή, εις εξ αυτών, ο Λεώπουλος, ξύπνησε από τον ύπνο του δικαίου και, έντρομος, φώναξε.

“Μπόμπα! Προς Θεού! Μπόμπα”!

Το τι έγινε τότε, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Οι βουλευτές, μισοκοιμισμένοι – μισοξύπνιοι, προσπάθησαν να βγουν από την αίθουσα ομαδόν και κοπαδοειδώς, σαν μία επ’ απειλή αγέλη. Οι πόρτες της εξόδου, όμως, φράκαραν από τους όγκους των λιπαρών και καλοθρεμμένων επισπευδόντων ηγητόρων και τότε έγινε λαϊκό δημώδες “πατείς με – πατώ σε”. Ο πρόεδρος της Βουλής, διαγκωνίζοντας και διαγκωνιζόμενος, φώναζε:

“Ο φρούραρχος να κλείσει τις πόρτες εξόδου των λαϊκών θεωρείων. Να συλληφθεί αμέσως ο δράστης”.

Όμως, φευ, ο φρούραρχος, λοχαγός του πυροβολικού Ταρσούλης απουσίαζε και τοιουτοτρόπως, τα θεωρεία εν ριπή οφθαλμού εκκενώθηκαν, από τους έτσι κι αλλιώς, ελάχιστους θαμώνες / μισθοδοτούμενους χειροκροτητές. Βλέπετε, μέσα στην χάβρα των Ιουδαίων η οποία δημιουργήθηκε, μόνο ένας η δύο, από τους βουλευτές αντιλήφθησαν, καθυστερημένα έστω, ότι η θρυαλλίς (το φυτίλι) είχε αποκοπεί από το φυσίγγιο της δυναμίτιδος από την πρόσκρουση της στο έδαφος και έτσι δεν υπήρχε, κανένας απολύτως κίνδυνος έκρηξης.

Δυναμίτιδα η εκρηκτική.

Για να γράψω την αλήθεια, πρέπει να αναφέρω ότι, η δυναμίτιδα είναι μια εκρηκτική ύλη της οποίας βάση είναι η νιτρογλυκερίνη. Ανακαλύφθηκε από τον Σουηδό χημικό και μηχανικό Άλφρεντ Νόμπελ το 1867 και η έκρηξή της παράγει μια μεγάλη μάζα αερίων η οποία εκτονώνεται σχεδόν ακαριαία, μέσω ενός κυκλικού κύματος πίεσης, με την ταχύτητα του ήχου, που είναι στην ατμόσφαιρα 340 m/sec 1bar στους 20 βαθμούς Κελσίου, δημιουργώντας μια καταστροφή, σκοτώνοντας δηλαδή κάθε μορφή ζωής, ακόμη και τα κάθε λογής χοντρόπετσα βουλευτικά παχύδερμα, σε μεγάλη ακτίνα, ανάλογα βέβαια με την ποσότητα της εκρηκτικής μάζας. Όσο χρονικό διάστημα το πιεστικό κύμα δεν βρίσκει καμία φυσική αντίσταση, πχ. τοίχους, μεταφέρεται κυκλικά και σταδιακά εξασθενεί. Σε περίπτωση που το πιεστικό αυτό κύμα βρει φυσική αντίσταση, πχ. έδρανα, εκεί δείχνει την καταστροφική του αξία. Ανάλογα με την μορφολογία του εμποδίου, μπορεί να απορροφηθεί η ενέργεια, δηλαδή να εξασθενήσει το πιεστικό κύμα, ή να επιστρέψει πάλι προς τα πίσω.

Ως εκ τούτων, εάν η συνδεσμολογία της αυτοσχέδιας χειρο-βομβίδας ήταν προσεκτικότερη, κατά το μάλλον ή ήττον, οι παραβρισκόμενοι Εθνοσωτήρες δεν θα είχαν διασωθεί, δηλαδή θα έβλεπαν τα ραδίκια ανάποδα.

Η σύλληψη του υπόπτου.

Εν τω μεταξύ, για να επιστρέψουμε στα γεγονότα, ένας από τους βουλευτές, ο Καβαλλιεράτος, μετέφερε τα κομμάτια του εκρηκτικού μηχανισμού στο γραφείο του διευθυντού της Βουλής Κουντάκου και συνεπικουρούμενος από τον βουλευτή Στάη, εξαναγκάζει έναν δυστυχή αστυνόμο Α’ να δοκιμάσει δια της γεύσεως την σύσταση της περιεχόμενης εκρηκτικής ύλης.

Αυτός, αφού υπακούει, φεύγει ταπεινωμένος και έντρομος, αφήνοντας χώρο για την είσοδο του ασθμαίνοντος γενικού εισαγγελέα Λυκουρέζου (σόϊ πάει το κληρονομικό βασίλειο), ο οποίος είχε δώσει εντολή στους εξωτερικούς της Βουλής φύλακες, να απαγορεύσουν την έξοδο απ΄ αυτήν σε οιονδήποτε.

Ανδρέας Παπαμικρόπουλος. Αν ζούσε σήμερα θα άναβε σίγουρα περισσότερα φυτίλια…Εν τω μεταξύ, απόντος του φρουράρχου, αλλά και της φρουράς, αναθαρρημένοι από την διαπίστωση ότι δεν κινδύνευε η σωματική τους ακεραιότητα από μια έκρηξη, οι Λαζάνης και Στάης εφόρμησαν προς τα λαϊκά θεωρεία του 3ου ορόφου, όπου πιθανολογούσαν ότι από εκεί ερρίφθη η δυναμίτιδα. Όταν κατάφεραν να υπερσκελίσουν το εμπόδιο της ανηφορικής διαδρομής το οποίο είχε σύμμαχο το μεγάλο τους σωματικό βάρος και έφθασαν εκεί, τα βρήκαν άδεια, εκτός από ένα πτωχικά ενδεδυμένο άτομο, το οποίο στεκόταν πίσω από ένα παράθυρο του θεωρείου, με μια διπλωμένη εφημερίδα στα πόδια του. Αμέσως τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο γραφείο του διευθυντού της Βουλής, όπου ξεδιπλώνοντας την εφημερίδα, ανακάλυψαν 4-5 ακόμη φυτίλια κατάλληλα για την ανάφλεξη μασουριών δυναμίτιδας και ένα ακόμη μασούρι.

Η ανάκριση και τα κόλπα της.

Τότε, ο υπουργός των Εσωτερικών Καλογερόπουλος συνεπικουρούμενος από τον γενικό εισαγγελέα Λυκουρέζο, άρχισαν να τον ανακρίνουν και ανακάλυψαν την ταυτότητά του. Ονομαζόταν Ανδρέας Παπαμικρόπουλος, εκ Πατρών, και ήταν διδάσκαλος του πτωχοκομείου, ετών 40 και άγαμος. Στις επίμονες όμως ερωτήσεις των ανακριτών, αυτός δεν παρεδέχετο την ενοχήν του, παρά την κατ’ αντιπαράσταση εξέταση των υπαρχόντων μαρτύρων, οι οποίοι βεβαιούσαν ότι μόνο αυτός στεκόταν στο σημείο από το οποίο εκτοξεύτηκε η εκρηκτική ύλη.

Μέσα στην απελπισία του για την άκαρπη τροπή της ανακρίσεως, ο γενικός εισαγγελέας, του οποίου η εντολή της κυβερνήσεως ήταν να αποσπάσει γρήγορη και σαφή ομολογία από τον ύποπτο για την βομβιστική ενέργεια, χρησιμοποίησε τα μεγάλα μέσα. Είχε προηγουμένως μάθει ότι, ο Παπαμικρόπουλος λόγω της οικτρής του οικονομικής καταστάσεως, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει το μικρό δώμα το οποίο μοιραζόταν με 3 ακόμη συγκατοίκους, στο ξενοδοχείο 5ης κατηγορίας “Ακρόπολις” και να ικετεύσει, πρώτα την οικογένεια Διαμαντοπούλου και κατόπιν την οικογένεια Αντωνοπούλου, εις τις κυρίες των οποίων είχε διδάξει γράμματα στο παρελθόν, για τροφή και στέγη, με αντάλλαγμα την διδασκαλία των παιδιών τους, την συνοδεία των σε περιπάτους και την συμμετοχή του σε όποια, οικοκυρικής φύσεως, εργασία προέκυπτε στην καθημερινότητά τους.

Έτσι, ο πονηρός εισαγγελέας, διέταξε να προσαγάγει η αστυνομία τους παραπάνω και να τους οδηγήσει σ΄ αυτόν για ανάκριση με βίαιο τρόπο, παρουσία του Παπαμικρόπουλου, όπερ και εγένετο. Την ίδια χρονική στιγμή κατά την οποία τον ανέκρινε, οι αστυνομικοί προσήγαγαν τους Αντωνόπουλους με σκαιό τρόπο. Ο Παπαμικρόπουλος, βλέποντας τα υποφέρουν οι ευεργέτες του από την βιαιότητα των οργάνων, αλλά και φοβούμενος ότι θα τους χαρακτήριζαν συνεργούς του, είπε: “Αφήστε τους ανθρώπους αυτούς. Θα σας ομολογήσω τα πάντα”.

Η ομολογία του δράστη.

Το εξώφυλλο της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ όπου αναφερόταν το περιστατικό της απόπειρας ανατίναξης της Βουλής απ’ τον Παπαμικρόπουλο.Και ομολόγησε : “Εγώ αγόρασα τα δύο μασούρια δυναμίτιδας και τα απαραίτητα φυτίλια, προ δεκαπενθημέρου. Το ένα το εκτόξευσα στους βουλευτές και το δεύτερο το ετοίμαζα για να αυτοκτονήσω αμέσως μετά την πράξη μου. Έγραψα δε, και σχετική του τέλους μου επιστολή, προς την μητέρα μου. Επίσης, πολλές ημέρες πριν την πράξη μου, απέστειλα προειδοποιητική επιστολή προς την Βουλή, στην οποία τους ανακοίνωνα την πρόθεσή μου αυτή. Δεν ήθελα να τους σκοτώσω όλους, αλλιώς, θα χρησιμοποιούσα περισσότερα φυσίγγια. Να τους φοβίσω και να τους αφυπνίσω ήθελα, διότι εκτός της προσωπικής μου οικτρής οικονομικής καταστάσεως, στην οποία με έχουν οδηγήσει οι πράξεις και οι παραλήψεις τους, δεύτερο πουκάμισο δεν έχω να βάλω και ικετεύω καθημερινά τους ανθρώπους για τα απολύτως απαραίτητα. Η δική μου όμως δυστυχία ήταν η μικροτέρα, έναντι των δεινών της πολιτείας μας, για τα οποία σας θεωρώ απολύτως υπευθύνους. Η εκμηδένιση της αξιοπρέπειας της χώρας, η υπερχρέωσή της, η κατάπτωση του ηθικού της γοήτρου, ο συνεχής και παράνομος πλουτισμός των ηγητόρων της, η πλήρης αναισθησία των υπουργών και των βουλευτών στις συνεχείς εκκλήσεις των πολιτών για διαφάνεια στην διαχείριση των οικονομικών της, η κακοδιαχείριση των πόρων της και άλλα τινά, οδήγησαν την ψυχική μου εξέγερση. Και όχι. Συνεργούς, δεν έχω. Μόνος μου εσκέφθην, εζύγισα τα πράγματα και απεφάσισα τον εξαναγκασμό σε μεταμέλεια όλων αυτών, με την χρήση βίας”.

Ο εισαγγελέας, οι γραφιάδες και οι παρατρεχάμενοι, έμειναν άφωνοι. Ο κοντός μυστακοφόρος, βρώμικος και πάμπτωχος δάσκαλος, έμοιαζε γίγαντας μπροστά τους. Αμέσως ο Λυκουρέζος, ο οποίος δεν ήθελε να ακούσει και άλλα, διέταξε να μεταφερθεί στα κρατητήρια ο δράστης και πολύ προβληματισμένος κίνησε για το γραφείο του πρωθυπουργού Θεοτόκη. Στην συνάντηση η οποία αμέσως πραγματοποιήθηκε, συμμετείχαν οι Θεοτόκης, Λυκουρέζος, Καλογερόπουλος και Καπερδάνος και αναλύθηκαν οι εξελίξεις της υπόθεσης και αναζητήθηκε η κατάλληλη λύση.

Πάνω στο τραπέζι συσκέψεων, δέσποζαν οι εφημερίδες της εποχής, με πρώτο -πρώτο τον “Ρωμιό” του Σουρή, οποίος γλένταγε την κατάσταση γράφοντας :

Αυτά του κόντε λέγονταν εν λιγυρά φωνή
στο παρλαμέντο βρόντισε μιά μπόμπα αληθινή
Κι αμέσως τάχασαν αυτοί και τάχασαν κι εκείνοι
κι ακαματόπους έτρεχε καθένας αστυνόμος
και της Βουλής τας πτέρυγας συνείχε κρύος τρόμος.
Νίπτω κι εγώ τας χείρας μου και δεν ανακατεύομαι
και αφού οι μπόμπες άρχισαν, παύω να πολιτεύομαι!

“Ιδού! Διαβάστε πράγματα! Αυτός είναι επικίνδυνος και θα βρει μιμιτάς”, είπε θυμωμένα ο Θεοτόκης.

“Θα τον κάνουμε ήρωα”; αναρωτήθηκε εξοργισμένος ο Καπερδάνος.

“Του χρόνου θα τον έχουμε ανάμεσά μας στην Βουλή”, ψιθύρισε έντρομος ο Καλογερόπουλος.

“Να αποδείξουμε ότι είναι βλαμμένος”, έκραξε πνιχτά ο Λυκουρέζος.

“Αυτό είναι”, αναφώνησαν εν χορώ άπαντες. “Βλαμμένος! Είναι η σοφότερη λύση. Να κανονιστεί πάραυτα επίσημη γνωμάτευση από τον γιατρό Μιταυτσή. Είναι της απολύτου εμπιστοσύνης μου και γαμπρός της αδελφής μου”, διέταξε ο οιονεί άναξ.

Ο … φρενολόγος.

Ο γραμματέας άρχισε την ανάγνωση των γραπτών απαντήσεων του ειδικού εντεταλμένου ιατρού / φρενολόγου κυρίου Μιταυτσή, μετά την εξέταση της διανοητικής καταστάσεως του δράστη της βομβιστικής κατά του Κοινοβουλίου ενέργειας, κατ΄ εντολήν του γενικού εισαγγελέα.

“Διάβαζε πιο δυνατά”, του είπε ο Λυκουρέζος, ο οποίος δεν μπορούσε να κρύψει το σαρδώνειο χαμόγελό του κάτω από την επαγγελματική του σοβαροφάνεια.

“Κατόπιν εντολής του γενικού εισαγγελέως κυρίου Λυκουρέζου και αδείας του Διευθυντού της αστυνομίας υποστρατήγου Δαμηλάτη, μου επετράπη η άνοδος εις το δωμάτιον ένθα κρατείται ο βομβιστής. Ευθύς μόλις τον είδα, τον αναγνώρισα. Αυτός είναι. Ω, ναι. Αυτός είναι τελείως ανισόρροπος. Τον ενθυμούμαι καλώς ότε ήλθε πρό ολίγων ετών και υπεβλήθη εις θεραπείαν”.

Ερώτηση εισαγγελέα: “Από τι έπασχε τότε;”.

Απάντηση ιατρού : “Φρενοβλάβειαν εκφύλου με ιδέας πολυμόρφους, ιδέας δηλαδή καταδιώξεως, μεγαλείου, αδικιών, ενοχής και ερωτικών επεισοδίων, ιδέας αίτινες δύνανται το άτομον όπερ κατέχεται υπ΄ αυτών, να το ωθήσουν εις τας πλέον επικινδύνους πράξεις”.

Ερώτηση εισαγγελέα : “Εθεραπεύθη τότε;”.

Απάντηση ιατρού : “Είναι ανίατος η νόσος αυτή. Ο πλήρης μάλιστα ορισμός της είναι ο εξής: Ανισορροπία διανοητική θεωρουμένη πολλάκις εκ των ανιάτων. Βεβαιώ, ότι τούτος έπασχεν εκ τοιούτου νοσήματος. Είναι δε χαρακτηριστικόν ότι οι κατα πλήθους αποπειρώμενοι, εμπνέονται υπό της ιδέας, ότι τοΥς προξενεί τούτο, κακόν τι ή υπό της ρεκλάμας”.

Ερώτηση εισαγγελέα : “Τον θεωρείτε επικίνδυνο προς τον εαυτό του και προς το κοινωνικόν σύνολον;”.

Απάντηση ιατρού : “Προς τον εαυτόν του, όχι. Προς το κοινωνικό σύνολον, ναι αναμφαδόν”.

“Τελειώσαμε. Θα το υπογράψετε”; ρώτησε ο γραφιάς τον εισαγγελέα.

“Αν θα το υπογράψω; Ανόητε”, τον μάλωσε άγρια ο Λυκουρέζος. Και έβαλε την υπογραφή του. Φαρδειά – πλατειά.