→ Μάης 2012 :: Μηνιαίο ανοικτό άρθρο αναγνωστών

Aυτοκτόνησε πατέρας δύο παιδιών στο Ηράκλειο
Πριν λίγο καιρό είχε αυτοκτονήσει και η γυναίκα του
Άλλη μία αυτοχειρία καταγράφηκε στο Ηράκλειο. Αργά το μεσημέρι της Τετάρτης, νεκρός βρέθηκε, σύμφωνα με τις πληροφορίες, μέσα στο σπίτι του, στην οδό Αριστείδου στον Κατσαμπά, ένας 50χρονος άνδρας, πατέρας δύο παιδιών που βρίσκονται στην εφηβεία. Ο ίδιος εργαζόταν στο δήμο Ηρακλείου, σύμφωνα με το cretalive.gr.

Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, πριν από αρκετό διάστημα, είχε αυτοκτονήσει και η συζυγός του.
http://www.newsbeast.gr/society/arthro/348755/autoktonise-pateras-duo-paidion-sto-irakleio/

Μετά και το εκλογικό τέλος της μεταπολίτευσης η ιστορία που μας περιμένει φαίνεται να κάνει μια βουτιά στο παρελθόν και να επιστρέφει στην εμφύλια σύγκρουση. Παλαιά στρατόπεδα θα αναμετρηθούμε ξανά με νέους όρους.

Ένα από τα λίγα ενδιαφέροντα που έμαθα από την ακαδημαϊκή μου θητεία στο «μαρξιστικό παρακράτος» της Παντείου ήταν η θεωρεία για τις πολιτικές/εκλογικές διαιρετικές τομές που (ανα)δημιουργούνται στο κοινωνικό/εκλογικό σώμα ανά διάφορες ιστορικές περιόδους.

Την μεταφέρω χοντρικά: Μετά από ένα σημείο τομή στην κοινωνική κίνηση/ταξική πάλη (π.χ. Πολυτεχνείο ’73) δημιουργούνται ισχυρές δαιρετικές τομές που τέμνουν κάθετα την κοινωνία και την εκλογική της τοποθέτηση (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) για μια ιστορική περίοδο (μεταπολίτευση). Αυτές οι τομές συνήθως δεν εμφανίζονται στις πρώτες εκλογές (1974) μετά το σημείο-τομή, όπου οι παλιές διαιρετικές τομές (μετά τον εμφύλιο: κράτος της δεξιάς – δημοκρατικό κέντρο) διατηρούν τις δυνάμεις τους, αλλά στις μεθεπόμενες (1977).Οι νέες τομές έρχονται να αναδημιουργήσουν το πολιτικό σκηνικό και τις συνέχειες που αυτό εμφανίζει (δεξιά – αριστερά – κέντρο).

Στην ιστορική περίοδο που διανύουμε μπορούμε να εντοπίσουμε ένα τέτοιο σημείο-τομή. Την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, την αντεπανάσταση των αφεντικών που ακολούθησε (κρίση-μνημόνιο) και την έντονη κοινωνική κινητικότητα των από τα κάτω (πλατείες) για να αντιμετωπίσουν την τελευταία. Στις πρώτες εκλογές οι παλιές διαιρετικές τομές του δικομματισμού διατηρήθηκαν ανέπαφες. Σε αυτές έχασαν το κοινωνικό τους έδαφος. Η νέα διαιρετική τομή που τέμνει κάθετα την ελληνική κοινωνία κωδικοποιείται ως «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», αλλά πολύ σύντομα η αστική τάξη θα φροντίσει να πάρει τη μορφή «παραμονή ή έξοδο» από την Ε.Ε.

Οι «φιλοευρωπαϊκές» θα υπερασπιστούν την νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης, μπροστά στην «κόλαση της πτώχευσης» και θα βασιστούν πάνω στις φοβίες του καταρρέοντος μικροαστισμού για να επιβάλλουν την τάξη και να επιτεθούν στο πολυεθνικό προλεταριάτο αυτού του σημείου των Βαλκανίων. Οι «αντιευρωπαϊκές» θα υπερασπιστούν την ανάγκη της καπιταλιστικής διαχείρισης της κρίσης εκτός ευρωζώνης, με μια νεφελώδη νέο-σοσιαλδημοκρατική, πράσινη προοπτική που δεν ενθουσιάζει καθόλου τη ντόπια αστική τάξη, αλλά ίσως αναγκαστεί να την αποδεχτεί ως πατριωτική εναλλακτική λόγω της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.

Και πάμε πιο συγκεκριμένα στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Πρώτη δύναμη: Μαγιάτικο μπανάκι στην παραλία

Πλειοψηφική κοινωνική δύναμη αναδείχθηκε για άλλη μια φορά μετά τον Δεκέμβρη του 2008 η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, ειδικότερα από μεγάλο ποσοστό νεολαίας, μέσω της αποχής από την εκλογική διαδικασία (3,5 εκατομμύρια άνθρωποι είμαστε). Οι παραλίες ήταν γεμάτες από κόσμο, στις αρχές Μαΐου, στις πιο πολωμένες εκλογές μετά το ’74. Δεν πρόκειται φυσικά ούτε για συνειδητή «επαναστατική» αποχή, αλλά ούτε και για «μικροαστικό σταρχιδισμό». Όλοι στην Ελλάδα της κρίσης και της χρεοκοπίας ζούμε, οπότε και η πολιτική (ως αλλοτριωμένη διαχωρισμένη δραστηριότητα) κυνηγά και αποικιοποιεί κάθε σημείο της καθημερινότητας μας. Όμως το ευρισκόμενο σε βαθιά κρίση πολιτικό σύστημα, αδυνατεί να ενσωματώσει μεγάλο ποσοστό νεολαίας (και όχι μόνο) που του γυρίζει την πλάτη. Ένα καινούριο μικρό κόμμα (Πειρατές) είναι αυτό που έχει κατανοήσει καλύτερα αυτόν τον πλειοψηφικό κοινωνικό παλμό και προτείνει ένα μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος σε μια κατεύθυνση ψηφιακής αμεσο-δημοκρατίας (και λίγο οι Οικολόγοι-Πράσινοι. Κάτι είχε μυριστεί και ο πρωτοπόρος Γιωργάκης, αλλά του χάλασε τα σχέδια η πουτάνα η χρεοκοπία).

Ποτέ ξανά ΠΑΣΟΚ

Οι «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις καταποντίστηκαν από την εκλογική κίνηση του υπόλοιπου πλήθους που συμμετείχε στην εκλογική διαδικασία και το οποίο έριξε ένα πληθωρικό «μαύρο», αντίστοιχο της «γιούχας» που τρώνε οι πολιτικοί του μνημονίου όπου εμφανίζονται τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Δεν κατάφεραν (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) καν να διατηρήσουν ένα ποσοστό κοντά στο 40% που θα τους έδινε μαζί με το μπόνους των 50 εδρών μια εθνικοσωτήρια κυβέρνηση συνεργασίας.

Επόμενο σενάριο για το πολιτικό σύστημα να ενεργοποιηθούν τα αντιμνημονιακά αλλά «φιλοευρωπαϊκά» σωσίβια (Καμμένος-Κουβέλης) που απορρόφησαν μεγάλο ποσοστό της εκλογικής του δύναμης. Αυτό δεν βολεύει να γίνει άμεσα, αν θέλουν αυτά τα δυο κόμματα να παίξουν σοβαρά στο νέο πολιτικό σκηνικό. Χρειάζεται είτε μια τρομερή απειλή που θα τους αναγκάσει να προτάξουν πρώτα την «φιλοευρωπαϊκή» τους ταυτότητα, δηλαδή να παγώσουν οι δανειστές μισθούς και συντάξεις, να αρχίσει ο πανζουρλισμός και να «σώσουν» για άλλη μια φορά τη χώρα. Είτε δεύτερες εκλογές με το φάντασμα της παύσης πληρωμών που θα συσπειρώσει σε κυβερνητική τροχιά το κομμάτι του πληθυσμού που απαιτεί ευρωπαϊκή τάξη και ασφάλεια κι ελπίζει στην «έξοδο από την κρίση». Μέσα στην συστημική τρομοκρατία που χρειάζεται να εξαπολυθεί για να βγει κυβέρνηση, δεν μπορεί να αποκλειστεί και το ενδεχόμενο κάποιας κρατικής προβοκάτσιας σε βάρος των μεταναστών παράνομων εργατών. Τα ευρωπαϊκά αφεντικά έχουν διάφορα ζητήματα που τους απασχολούν (ο Σαρκοζί ήταν πυλώνας του γαλλογερμανικού σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης), αλλά δεν θα αργήσουν να ασχοληθούν με την πάρτη μας και να μας τραβήξουν το αυτί για τις μαλακίες που ψηφίζουμε.

Είναι σέξυ, είναι σέξυ να ψηφίζεις τον Αλέξη

Ο ΣΥΡΙΖΑ από άθροισμα κομματιδίων και γκρουπουσκουλων της μη σταλινικης αριστεράς εκτινάχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση με 1 εκατομμύριο ψηφοφόρους, εκμεταλλευόμενο τόσο την αντιμνημονιακή ψήφο του κόσμου του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, όσο κι εκφράζοντας στις κάλπες την δυναμική του κόσμου των πλατειών (βλ. και την ενδιαφέρουσα ανάλυση εδώ). Το «ενάντια στο μνημόνιο – υπέρ της Ευρώπης» μπορεί να ακούγεται μια χαρά σε μικροαστικά αυτιά, αλλά δεν μπορεί να σταθεί σοβαρά όσο θα προχωράει η κρίση και έτσι θα χρειαστεί μια πιο συγκεκριμένη τοποθέτηση που θα κρίνει την σταθερότητα ή όχι της μαζικής δυναμικής του στο νέο πολιτικό σκηνικό (προς το παρόν μπορεί να παίζει για λίγες μέρες τις «κουμπάρες» -προοπτική αριστερής κυβέρνησης το ονομάζει- με ΚΚΕ, οικολόγους και ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Το ΚΚΕ δε θέλει, η βάση του θα πεθάνει από βαρεμάρα;

Οι σταλινικοί από την άλλη μπορεί να τοποθετούνται αρκετά στιβαρά στο «αντιευρωπαϊκό στρατόπεδο», όμως ως παλιές πουτάνες γνωρίζουν ότι δεν το έχουν να διαχειριστούν μια τέτοια προοπτική διαχείρισης της κρίσης. Η οχύρωση πίσω από τη γραμμή του «εμείς-εμείς οι μόνοι ταξικά συνεπείς» όμως εξαντλεί τα ψωμιά της και αν δεν υπάρξει αλλαγή στρατηγικής, η εκλογική σταθερότητα θα δώσει τη θέση της στο φυλλοροϊσμα των συμπαθούντων του προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια αλλαγή ηγεσίας είναι το πιο εύκολο, το δύσκολο είναι να επιχειρηθεί μια πιο ενιαιομετωπική προσέγγιση σε κινηματικό επίπεδο παράλληλα με τη διατήρηση της σταλινικής γραμμής.

Ο κοινωνικά αναβαπτισμένος ρόλος των ταγματασφαλητών

Οι χρυσαυγίτες απόγονοι των Χιττών φόρεσαν κι αυτοί το αντιμνημονιακό – αντιευρωπαϊκό κοστούμι και βρήκαν κοντά μισό εκατομμύριο ευήκοα αυτιά. Πρέπει να διακρίνουμε δυο διαφορετικά επίπεδα: Από τη μια υπάρχει η διαιρετική τομή του εμφυλίου στην ελληνική κοινωνία. Το ακροδεξιό στρατόπεδο πάντα κινιόταν γύρω στο 7% που κινείται και η Χρυσή Αυγή, που και που τους έπαιρνε η ΝΔ, τα τελευταία χρόνια τους εξέφραζε το ΛΑΟΣ. Οι χρυσαυγίτες τώρα εξέφρασαν χωρίς αναστολές το βασικό σχέδιο το οποίο η αστική τάξη σχεδιάζει να εφαρμόσει ενάντια στον πλεονάζον πολυεθνικό προλεταριακό πληθυσμό (την φυλάκιση και την εξόντωση του) και γι’ αυτό τον λόγο επιβραβεύθηκαν από το σύστημα. Το οποίο σύστημα επίσης βολεύεται να έχει και μια ναζιστική απειλή που θα μεταμορφώνει σε συμπαθείς δημοκρατικές φιγούρες την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχοϊδη που τους είχαμε «συκοφαντήσει» αρκετά ως φασίστες τελευταία.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η αντιμνημονιακή υποστήριξη στην Χρυσή Αυγή δεν πατάει πάνω στην τομή του εμφυλίου, αλλά στην ρατσιστική προδιάθεση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, σε συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού και εκφασισμού (βλ. και την αντιμετώπιση των μεταναστριών οροθετικών). Δεξιάς και αριστερής, όπως δείχνουν τα υψηλά ποσοστά των νεοναζί στις εργατογειτονιές του Πέραματος της Νίκαιας, της Πάτρας της Θεσσαλονίκης κ.α. Οπότε δεν αρκεί να «ξεσκεπάζουμε» τη βρώμικη ναζιστική τους ιστορία και να τους πλακώνουμε όπου μπορούμε, αλλά χρειάζεται παράλληλα να δώσουμε σοβαρή πολιτική μάχη στο εσωτερικό της εργατικής τάξης για να ηττηθεί πολιτικά ο ρατσισμός απέναντι στους μετανάστες. Και για να φτάσουμε εκεί πρέπει να αναγνωρίσουμε τον κοινωνικά αναβαπτισμένο ρόλο τους και να μην τους υποτιμάμε ως «παρακρατική συμμορία».

Το σίγουρο πλέον είναι ότι τα πράγματα αγριεύουν και την κοινωνική και εκλογική άνοδο των ναζί θα την συναντήσουμε με αρκετά οδυνηρό τρόπο μπροστά μας στους αγώνες της επόμενης μέρας. Ήδη από τον Δεκέμβρη του ’08 είχε φανεί ότι το φασιστικό παρακράτος αποτελεί την πιο αξιόπιστη και σταθερή επιλογή του ελληνικού κράτους απέναντι στην προλεταριακή απειλή. Όσο θα αυξάνεται η δύναμη μας ως ανταγωνιστικό κίνημα και οι σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις διαχείρισης της κρίσης θα τρώνε τα μούτρα τους, τόσο θα δυναμώνει και το φασιστικό στρατόπεδο.

Μετά και το εκλογικό τέλος της μεταπολίτευσης η ιστορία που μας περιμένει φαίνεται να κάνει μια βουτιά στο παρελθόν και να επιστρέφει στην εμφύλια σύγκρουση. Παλαιά στρατόπεδα θα αναμετρηθούμε ξανά με νέους όρους. Αν στόχος του κεφαλαίου είναι να μετατρέψει το ερώτημα «ναι ή όχι στο μνημόνιο» σε «ναι ή όχι στην Ευρώπη» και «ναι η όχι στους λαθρομετανάστες», δικός μας στόχος παραμένει η ενδυνάμωση των προλεταριακών αγώνων και εξεγέρσεων σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο. Αν στο ερώτημα «εμείς ή αυτοί», το «αυτοί» παίρνει την πιθηκοειδής μορφή του χαπακωμένου Ελληνάρα μαχαιροβγάλτη μαφίοζου στρατομπατσου bonehead, εμείς θα ριχτούμε με μεγαλύτερη ένταση στον πόλεμο τραγουδώντας για τους μπάσταρδους φίλους/ες που γνωρίσαμε παίζοντας άφοβα στις παλιές μας γειτονιές.

http://www.polyergaleio.blogspot.com/

Όταν το καταρρέον πολιτικό σύστημα, που συνηθίζουν διάφοροι να ονομάζουν μεταπολιτεύτικό, παίζει το τελευταίο χαρτί του και καλεί τις τελευταίες, απο καιρό ετοιμαζόμενες, εφεδρείες του (βλέπε Σύριζα, οικολόγους, Ανταρσύα κ.λ.π.), οι αναρχικοί πρέπει να χαίρονται

Θα έπρεπε να είχα βάλει έναν τίτλο π.χ. “Πάμε σαν άλλοτε” Λοιπόν εδώ είμαστε, στο ΄80,στο ’74, στο 45-46 ή ακόμα πιό παλιά στο ΄30 και στον μεσοπόλεμο. Είμαστε πάντα εδώ, στο ίδιο σημείο, εκεί που γράφεται η ιστορία, εκεί που ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΤΑ. Να χαιρετήσουμε λοιπόν την ιστορία με σεβασμό, γιατί είναι ζώσα, και κυρίως γιατί γράφεται απο όλους μας. Να χαιρετήσουμε και την αριστερά με το μαύρο μαντήλι που φοράμε στο λαιμό μας, γιατί μας αφήνει χρόνους αλλά και το έδαφος χέρσο όσο και γόνιμο, που απαιτεί όμως κόπο, ιδρώτα και αίμα για να ανθήσει. Ας χαιρετήσουμε πολλούς γνωστούς και φίλους μας,δεν είναι κακό νάχει κανείς φίλους αριστερούς ή πρώην αναρχικούς που φεύγουνε, (δεν είναι κακό αν και είναι επαναλαμβανόμενο με μιά εκνευριστική διαχρονική συχνότητα). Η “κυβερνώσα αριστερά” κοινοβουλευτική και μη, γίνεται και τυπικά κυβέρνηση στην Ελλάδα αύριο- μεθαύριο, γιατί το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετεί, απαιτεί και τις τελευταίες εφεδρείες του για να συνεχίσει να στέκεται στα πόδια του. Χρόνια ομοτράπεζη και σιτευόμενη με τα υπόλοιπα λαμόγια του καταρρέοντος πολιτικού σκηνικού, ένθεν και κακείθεν,πούλησε στους αφελείς ξανά μανά φύκια για μεταξωτές κορδέλες για να είναι σε θέση να κάνει την αγοροπωλησία της επικερδώς. Επικερδώς γιατί όλα τα αλισβερίσια έχουν την τιμή τους. Και τι μας νοιάζει, εμείς το ξέραμε θα πεί κάποιος: Θα συμφωνήσω, όμως ρε σύντροφοι αφού το ξέρατε γιατί τους ψηφίσατε; Είναι στενάχωρο αλλά είναι και χαζό συνάμα, το ότι μεγάλο τμήμα του αναρχικού και του αντιεξουσιαστικού χώρου, προσήλθε στις κάλπες της δημοκρατίας και ψήφισε την ευτέλεια και τον πολιτικαντισμό στηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την λοιπή αριστερά. Δεν στέκομαι στο γιατί αλλά στο δια ταύτα. Και αναρωτιέμαι καλά η αριστερά είναι και ήταν το δεκανίκι του συστήματος, όμως όχι μόνο πολιτικά αλλά και λογικά σας μοιάζει ορθό, κάποιοι αναρχικοί να είναι το δεκανίκι της αριστεράς; Συγνώμη ρε σύντροφοι αλλά αυτό δεν είναι πολιτικό λάθος είναι κάτι χειρότερο,είναι πολιτική βλακεία.Και το επιπλέον δεν είναι η πρώτη φορά. Στο παρελθόν, όταν η Πασοκάρα μεσουρανούσε στο πολιτικό στερέωμα, όποτε χρειαζόταν κανά ψηφαλάκι παρα πάνω ψάρευε στον χώρο των αναρχικών και το είχε εύκολα στην τσέπη της και δυστυχώς κυρίως απο εκείνο το κομμάτι του χώρου, το οποίο όντας πιο δυναμικό είχε ταλαιπωρηθεί περισσότερο με φυλακές και τρομοκρατία. Τι σχήμα οξύμωρο και τραγικό αλήθεια, να ψηφίζεις εκείνον που σε διώκει και σε φυλακίζει, επειδή σε αποφυλάκισε για να μην ξαναπάς φυλακή! Και όμως σύντροφοι δεν έτρεξε τίποτα και την τότε μαλακία την ξεπεράσαμε, όπως θα ξεπεράσουμε και την τωρινή. Ας σταθούμε όρθιοι όπως απαιτούν οι πολιτικές και ιστορικές περιστάσεις. Όποιος δρά κάνει λάθη.Είπαμε, η αριστερά ξεβρακώνεται οι αναρχικοί δεν έχουν κανένα λόγο νάναι γυμνοί.

Σήμερα πέμπτη στις 12 η ώρα, μοιράστηκε από 6 συντρόφους και συντρόφισσες φυλλάδιο στα κτελ των χανίων με τις φωτογραφίες των υποψήφιων της χρυσης αυγής. Προσπαθήσαμε να δείξουμε στο κόσμο το πραγματικό τους πρόσωπο μέσα από το φυλλάδιο που επισυνάπτουμε παρακάτω.

Μετά από μισή περίπου ώρα εμφανίστηκαν οι ίδιοι μαζί με άλλους 3 και επιτέθηκαν σε σύντροφο από πίσω, ενώ παράλληλα τραβούσαν φωτογραφίες. Αμέσως αντεπιτεθήκαμε κι εμείς και στα κτελ των χανίων για 2 περίπου λεπτά πλακωνόμασταν με μπουνιές κλωτσιές και οι μεν και οι δε, μέχρι που τράπηκαν σε φυγή οι φασίστες. Στη συμπλοκή έλαβαν μέρος από τη μεριά τους μόνο οι υποψήφιοι της χρυσής αυγής και όχι οι υπόλοιποι φίλοι τους. Ο υπόλοιπος κόσμος δεν αντέδρασε σε αυτό που έβλεπε ούτε καν με φωνές, με εξαίρεση έναν γάλλο αντιφασίστα που νωρίτερα ενημερώθηκε για το τι κάνουμε και ποιοι είμαστε.

Άμεσα κινητοποιήθηκαν σύντροφοι στα κτελ που ενημερώθηκαν, ενώ το μοίρασμά μας συνεχίστηκε κανονικά.Πολύς κόσμος που παρακολούθησε τη συμπλοκή, μετά το αρχικό του σοκ, μας προσέγγισε με θετικό τρόπο και αρνητικά σχόλια για τους χρυσαυγίτες.

Τα παραπάνω γράφονται με απόλυτη ακρίβεια, από εμάς που είμασταν στο συγκεκριμμένο μοίρασμα.

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1396674

Ανακοίνωση για τις εκλογές της 6ης Μαίου http://engymo.wordpress.com/

Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο: eklogesapofasi.pdf (application/pdf)

http://engymo.wordpress.com/

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ

ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΠΑΤΗ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

«Η σύγχρονη κρατική εξουσία δεν είναι παρά μονάχα μια επιτροπή που διαχειρίζεται τις κοινές υποθέσεις της αστικής τάξης στο σύνολό της».

Κ. Μαρξ-Φρ. Ένγκελς, Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο

Η κρίση του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, μέσα σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης της καπιταλιστικής οικονομίας, οδήγησε στην προκήρυξη των σημερινών βουλευτικών εκλογών, με στόχο τη συγκρότηση ενός νέου αστικού κυβερνητικού σχήματος για τη διαχείριση αυτής της ύφεσης προς όφελος του κεφαλαίου. Ύστερα από τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της κρατικής εξουσίας να διευθετήσει τη σοβαρή αδυναμία αναπαραγωγής του κεφαλαίου, που οδήγησε στον σχηματισμό δύο κυβερνήσεων μέσα σε τρία χρόνια, καταδεικνύεται η κραυγαλέα επιδείνωση της ανισορροπίας που έχει διαμορφωθεί ανάμεσα στην οικονομική δομή και το κρατικό εποικοδόμημα.

Αυτή η ανισορροπία χαρακτηρίζεται από το γεγονός του ότι η σύνθεση του σημερινού κοινοβουλευτικού θεσμού δεν είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και στα συμφέροντα των ισχυρών μερίδων του κεφαλαίου, τα οποία αποτελούν τα κέντρα της πραγματικής πολιτικής εξουσίας. Η κρισιμότητα της σημερινής εκλογικής αναμέτρησης έγκειται σε αυτό και μόνο το γεγονός: να λειτουργήσει ως το «δημοκρατικό καθαρτήριο» για το αστικό πολιτικό σύστημα ώστε η νέα κυβέρνηση που θα βγει από τις κάλπες να μπορέσει, με τη βούλα της «λαϊκής εντολής», να διαχειριστεί, με τον ευχερέστερο δυνατό τρόπο, τις ανάγκες ενός κεφαλαίου που βρίσκεται σε οξύτατη κρίση, συνεχίζοντας και κλιμακώνοντας τη σημερινή κατά μέτωπο επίθεση εναντίον των εργαζομένων.

Όσα αντεργατικά μέτρα δεν μπόρεσαν να πάρουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, θα κληθεί να τα πάρει η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί από την κατανομή των αστικών πολιτικών δυνάμεων της νέας Βουλής. Σε κάθε περίπτωση, το νέο κυβερνητικό επιτελείο, όποιο και να ‘ναι, θα είναι μια κυβέρνηση ταξικού πολέμου. Αυτό είναι το πραγματικό και προαποφασισμένο αποτέλεσμα των εκλογών, ανεξάρτητα από τα επιμέρους ποσοστά των κομματικών συνιστωσών που συγκροτούν το πολιτικό σύστημα, από τη Δεξιά έως την Αριστερά. Γι’ αυτό και η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία δεν αποτελεί για τους εργαζόμενους παρά μια παγίδα νομιμοποίησης του αστικού καθεστώτος και του πολιτικού σχήματος που θα κληθεί να παίξει τον ρόλο του εγγυητή των σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Για τον μαρξισμό το κράτος είναι ένα όργανο ταξικής κυριαρχίας, ένας μηχανισμός οργανωμένης βίας της οικονομικά κυρίαρχης τάξης για τη διασφάλιση της εκμετάλλευσης των καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων και την προάσπιση των συμφερόντων της. Έτσι, ανεξάρτητα από τις μορφές των αστικών κρατών, η ουσία τους είναι ότι αποτελούν δικτατορία της αστικής τάξης, εφόσον είναι αυτή που, σε κάθε περίπτωση, διαθέτει το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας, ανεξάρτητα από τον ολοκληρωτικό ή δημοκρατικό χαρακτήρα με τον οποίον ασκείται η πολιτική της κυριαρχία. Ο κοινοβουλευτισμός, δηλαδή η αστική δημοκρατία, είναι η δημοκρατική μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου. Αστική δημοκρατία είναι το καθεστώς στο οποίο η αστική τάξη κυβερνά με τη νόμιμη συναίνεση των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων.

Ωστόσο, αυτό το ειδικό καθεστώς αστικού κράτους αποτελεί την πιο ενδεδειγμένη μορφή αστικής κυριαρχίας, γιατί αποδεικνύεται το πιο λειτουργικό, εφόσον διατηρεί το καπιταλιστικό σύστημα με το ελάχιστο των τριβών και το μέγιστο των αποτελεσμάτων. Απέναντι στο προλεταριάτο –δηλαδή, την τάξη των σύγχρονων μισθωτών που ζουν από την πώληση της εργατικής τους δύναμης- παρουσιάζει την ψευδαίσθηση της κοινωνικής ισότητας μέσω της ισότητας της ψήφου, συγκαλύπτοντας έτσι την πραγματική ταξική ανισότητα, και, ως εκ τούτου, μπορεί να αφομοιώνει την εργατική τάξη μέσα στο πολιτικό σύστημα, ειδικά όταν μέσα σ’ αυτό συμμετέχουν «σοσιαλιστικά» και «κομμουνιστικά» κόμματα που εμφανίζονται ως υπερασπιστές των συμφερόντων της. Απέναντι στην ίδια την αστική τάξη παρουσιάζει τη μεγαλύτερη ελαστικότητα, καθώς εγγυάται τον πολιτικό πλουραλισμό των αντιτιθέμενων αστικών μερίδων. Έτσι, η αστική δημοκρατία, την οποία η κυρίαρχη ιδεολογία επιμένει επίτηδες να την παρουσιάζει ως «δημοκρατία γενικά», είναι το «καλύτερο περικάλυμμα του καπιταλισμού».

Κατά την περίοδο της ανοδικής φάσης του καπιταλισμού το κοινοβούλιο ήταν η πιο κατάλληλη μορφή πολιτικής οργάνωσης της αστικής τάξης. Το κοινοβουλευτικό καθεστώς δεν αποτελεί ένα πολιτικό σύστημα που δήθεν προσιδιάζει στα «φυσικά δικαιώματα» του ανθρώπου ή ενσαρκώνει το «δημοκρατικό ιδεώδες», αλλά είναι ο πολιτικός θεσμός που αποτέλεσε ιστορικά το πιο κατάλληλο όργανο διακυβέρνησης όταν η αστική τάξη των αναπτυγμένων δυτικών χωρών ανέτρεψε το φεουδαλικό μοναρχικό καθεστώς και ανέλαβε τα ηνία της πολιτικής εξουσίας. Η καταλληλότητά του έγκειται στο ότι η κοινοβουλευτική διευθέτηση των κοινών υποθέσεων της αστικής τάξης δίνει τη δυνατότητα σε όλες τις αστικές μερίδες να εκπροσωπούνται στο πολιτικό σύστημα και, διαμέσου του αντιπροσωπευτικού δημοκρατικού μηχανισμού, να εξισορροπούνται τα συμφέροντα των επί μέρους τμημάτων του κεφαλαίου (βιομηχανικό, εμπορικό, τραπεζικό).

Το κοινοβούλιο αποτέλεσε τον πραγματικό πυρήνα της αστικής πολιτικής εξουσίας και βασικό κέντρο πολιτικών αποφάσεων την περίοδο κατά την οποία η αστική τάξη ήταν κατακερματισμένη σε μια πλειάδα μικρών και μεσαίων κεφαλαιοκρατών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, εκείνη την εποχή, μπορούσε να αποτελέσει πεδίο πάλης του προλεταριάτου. Φυσικά, ως αστικός θεσμός δεν αποτελούσε ποτέ το πρωταρχικό πεδίο της δράσης της εργατικής τάξης και η συμμετοχή των εκπροσώπων της στο κοινοβούλιο εμπεριείχε τον κίνδυνο της αφομοίωσης του εργατικού κινήματος στο αστικό πολιτικό παιχνίδι, όπως από τότε τόνιζαν οι επαναστάτες. Ωστόσο, η συγκρότηση εργατικών κομμάτων και η κατάκτηση του γενικού εκλογικού δικαιώματος αποτελούσαν απαραίτητους όρους για την ανεξάρτητη πολιτική συγκρότησης του προλεταριάτου και τη συμμετοχή του στην πολιτική ζωή. Επιπλέον, το προλεταριάτο μπορούσε διαμέσου της συμμετοχής του στο κοινοβούλιο να αποσπάσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις προς όφελός του, τα εργατικά κόμματα να το αξιοποιούν ως μέσο προπαγάνδας του σοσιαλιστικού προγράμματος και να το χρησιμοποιούν ως βήμα καταγγελίας της αστικής πολιτικής.

Ωστόσο, από τις αρχές του 20ού αιώνα, η κατάσταση αυτή μεταβάλλεται ριζικά. Διαμέσου της συγκέντρωσης των μέσων παραγωγής και διανομής, της συγκεντροποίησης των κεφαλαίων σε μια μικρή ομάδα μεγάλων επιχειρήσεων και του ρυθμιστικού ρόλου του μεγάλου τραπεζικού κεφαλαίου, ο καπιταλισμός του ελεύθερου ανταγωνισμού έδωσε τη θέση στον μονοπωλιακό καπιταλισμό και μετασχηματίστηκε σε ιμπεριαλισμό. Σε αυτό το ώριμο ανώτατο στάδιο εξέλιξης του καπιταλισμού το πολιτικό καθεστώς οφείλει να προσαρμοστεί στις αλλαγές στη σύσταση της οικονομικής δομής, διότι η πολιτική εξουσία οφείλει να ακολουθεί την εξέλιξη της οικονομικής εξουσίας ώστε στην οικονομική συγκέντρωση να αντιστοιχεί ο ανάλογος πολιτικός συγκεντρωτισμός. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μετατοπίζεται το κέντρο βάρος των πολιτικών αποφάσεων από το κοινοβούλιο προς τις ισχυρές μερίδες του κεφαλαίου.

Ο συγκεντρωτισμός της πολιτικής εξουσίας είναι συνυφασμένος με τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής συμμετοχής στο κοινοβουλευτικό σύστημα, εφόσον αυτό χάνει τον κεντρικό του ρόλο. Γι’ αυτό η υποτίμηση του ρόλου του κοινοβουλίου συνοδεύτηκε από τη γενίκευση του δικαιώματος ψήφου και την παραχώρησή του στις «επικίνδυνες τάξεις».

Όπως αναφέρει ο Πωλ Λαφάργκ:

«Ο κοινοβουλευτισμός είναι ένα κυβερνητικό σύστημα που δίνει στον λαό την αυταπάτη ότι διαχειρίζεται ο ίδιος τις υποθέσεις της χώρας, τη στιγμή που, στην πραγματικότητα, η αληθινή εξουσία είναι συγκεντρωμένη στα χέρια της αστικής τάξης, κι όχι μάλιστα ολόκληρης της αστικής τάξης αλλά ορισμένων μόνο τμημάτων αυτής της τάξης. Στην πρώτη περίοδο της κυριαρχίας της η αστική τάξη δεν καταλαβαίνει ή δεν αισθάνεται την ανάγκη να προσφέρει αυτή την αυταπάτη στον λαό. Γι’ αυτό όλες οι κοινοβουλευτικές χώρες της Ευρώπης άρχισαν με περιορισμένο δικαίωμα ψήφου. Παντού το δικαίωμα να διευθύνουν το πολιτικό πεπρωμένο της χώρας εκλέγοντας τους βουλευτές ανήκε αρχικά στους λίγο-πολύ πλούσιους ιδιοκτήτες και μονάχα στη συνέχεια επεκτείνεται στους λιγότερο ευνοημένους από τον πλούτο πολίτες, μέχρι τη στιγμή όπου το προνόμιο των λίγων γίνεται σε ορισμένες χώρες το καθολικό δικαίωμα των πάντων. Στην αστική κοινωνία όσο πιο μεγάλος είναι ο κοινωνικός πλούτος τόσο πιο μικρός είναι ο αριθμός εκείνων που τον ιδιοποιούνται. Το ίδιο γίνεται και με την εξουσία: στον βαθμό που αυξάνει η μάζα των πολιτών που απολαμβάνουν τα πολιτικά δικαιώματα και αυξάνει ο αριθμός των εκλεγμένων κυβερνητών, η πραγματική εξουσία συγκεντρώνεται και γίνεται το μονοπώλιο μιας ολοένα και πιο στενής ομάδας ατόμων».

Ο Λένιν, στην ανάλυσή του για τον ιμπεριαλισμό, εξετάζει το σύστημα της συμμετοχής στις μεγάλες επιχειρήσεις διαμέσου του εκδημοκρατισμού του δικαιώματος κατοχής μετοχών. Εκείνη την εποχή, στη Γερμανία, ο νόμος δεν επέτρεπε την ατομική κατοχή μετοχών κάτω από χίλια μάρκα, ενώ στην Αγγλία επέτρεπε την κατοχή μετοχών της μιας στερλίνας. Το βρετανικό σύστημα εξασφάλιζε έτσι τη μαζική διεύρυνση της συμμετοχής στην κατοχή μετοχών, εξυπηρετώντας, με τον καλύτερο τρόπο, τη συγκέντρωση χρηματικού κεφαλαίου και τη μεγιστοποίηση της δύναμης των μεγάλων επιχειρήσεων. Ο κατακερματισμός του δικαιώματος ιδιοκτησίας μέσων παραγωγής υπό τη μορφή της μικρής μετοχής μπορούσε να διευκολύνει τη συγκέντρωση του προκαταβαλλόμενου κεφαλαίου και, ως εκ τούτου, τη συγκέντρωση των μέσων παραγωγής στην επιχείρηση. Σε κάθε μετοχή αντιστοιχεί μια μετοχική ψήφος. Αυτή η δημοκρατική φόρμουλα ισχύει και στην πολιτική: κάθε άτομο και μια ψήφος. Ο εκδημοκρατισμός του δικαιώματος μετοχικής ιδιοκτησίας αποκλείει την πραγματική κατοχή των μέσων παραγωγής. Ο κατακερματισμός του δικαιώματος ιδιοκτησίας γίνεται η προϋπόθεση της μέγιστης συγκέντρωσης της οικονομικής εξουσίας. Με τον ίδιο τρόπο, ο εκδημοκρατισμός της πολιτικής ζωής αποτελεί την προϋπόθεση για την ένταξη και την αφομοίωση του συνόλου των πολιτών στο κοινοβουλευτικό σύστημα ως προϋπόθεση για τη συγκέντρωση της πραγματικής πολιτικής εξουσίας στα οικονομικώς ισχυρά εξωκοινοβουλευτικά κέντρα λήψεως αποφάσεων.

Έκτοτε το κέντρο βάρους της πολιτικής ζωής έχει μετακινηθεί εντελώς και οριστικά έξω από το πλαίσιο του κοινοβουλίου. Οι πραγματικές αποφάσεις δεν παίρνονται πλέον στα κοινοβουλευτικά έδρανα, ούτε καν στα υπουργικά γραφεία, αλλά σε μη δημόσιες επιτροπές του γραφειοκρατικού κρατικού μηχανισμού, στα γραφεία των τραπεζιτών και στα διοικητικά συμβούλια των μεγάλων εταιρειών. Το κοινοβούλιο από όργανο διαμεσολάβησης μεταξύ των τάξεων μετατρέπεται σε ένα απλό εκτελεστικό όργανο που ο ρόλος του είναι να επικυρώνει προειλημμένες αποφάσεις που εκπορεύονται από εξωκοινοβουλευτικά κέντρα στα οποία ανήκει η πραγματική πολιτική δύναμη. Ο γνωστός τρόπος με τον οποίο επιβλήθηκε το Μνημόνιο και γενικότερα η οικονομική πολιτική των τελευταίων τριών ετών, διαμέσου του μηχανισμού της τρόικας, καταδεικνύει με χαρακτηριστικό τρόπο αυτή την πραγματικότητα.

Κατά συνέπεια, ο κοινοβουλευτισμός σήμερα έχει για τους κρατούντες μια ολοκληρωτικά ιδεολογική λειτουργία καλύπτοντας τις πράξεις τους με «δημοκρατικό» μανδύα. Οι σημερινές εκλογές προορίζονται να παίξουν τον ρόλο της «κολυμβήθρας του Σιλωάμ» προκειμένου το νέο κυβερνητικό εκτελεστικό όργανο του ευρωπαϊκού και ελληνικού κεφαλαίου να εφαρμόσει μια σκληρή ταξική πολιτική που είναι ήδη αποφασισμένη από εξωκοινοβουλευτικά κέντρα δύναμης και να βάλλει κατά ριπάς κατά του βιοτικού επιπέδου και των συνθηκών εργασίας της εργατικής τάξης.

Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει πλέον καμία δυνατότητα χρήσης του κοινοβουλίου, ακόμη και με σκοπό τη μετατροπή του κοινοβουλευτικού βήματος σε βήμα επαναστατικής προπαγάνδας. Στις αρχές της δεκαετίας του ’20 στο εσωτερικό της νεοσύστατης Κομμουνιστικής (Τρίτης) Διεθνούς πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη συζήτηση για τη σκοπιμότητα επαναστατικής παρέμβασης στο κοινοβούλιο. Η συζήτηση αυτή δεν αφορούσε ζητήματα αρχών, εφόσον όλες οι πλευρές ήταν ρητά αντικοινοβουλευτικές, αλλά ζητήματα τακτικής. Η αριστερή πτέρυγα της Διεθνούς, με επικεφαλής την ιταλική Κομμουνιστική Αριστερά, υποστήριζε ότι η χρήση του κοινοβουλευτικού βήματος έχει καταστεί όχι μόνο αδύνατη αλλά και επιζήμια σε δυτικές χώρες με σοβαρή κοινοβουλευτική παράδοση, ιδίως ύστερα από την προσαρμογή των σοσιαλιστικών κομμάτων στον κοινοβουλευτισμό. Όπως σημείωνε ο Τρότσκι:

«Το δημοκρατικό αστικό κράτος όχι μόνο δημιουργεί ευνοϊκότερες συνθήκες για την πολιτική εκπαίδευση των εργατών σε σχέση με την απολυταρχία, αλλά βάζει κι ένα όριο σε αυτή την ανάπτυξη με τη μορφή της αστικής νομιμότητας, που επιδέξια συσσωρεύεται και ενισχύει με τέχνη, στα ανώτερα στρώματα του προλεταριάτου, οπορτουνιστικές συνήθειες και λεγκαλιστικές προκαταλήψεις. Τη στιγμή που ήρθε η καταστροφή του πολέμου, το σχολείο της δημοκρατίας αποδείχθηκε εντελώς ανίκανο να οδηγήσει το γερμανικό προλεταριάτο στην επανάσταση». (Λέων Τρότσκι, «Τρομοκρατία και Κομμουνισμός»).

Από την άλλη μεριά, οι Μπολσεβίκοι, οι οποίοι τελικά πλειοψήφησαν, υποστήριζαν τον «επαναστατικό κοινοβουλευτισμό», δηλαδή τη χρησιμοποίηση του κοινοβουλευτικού βήματος για τη διεξαγωγή επαναστατικής προπαγάνδας. Η θέση τους στηριζόταν λανθασμένα στη ρωσική εμπειρία (μια χώρα εν πολλοίς προκαπιταλιστική και απολυταρχική) και στην έγνοια να μην αποκοπούν τα νεαρά ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα από τη μεγάλη προλεταριακή μάζα. Ο Λένιν υποστήριξε αυτή τη θέση, ασκώντας οξεία πολεμική στους υποστηρικτές της κοινοβουλευτικής αποχής, στο γνωστό του έργο «Αριστερισμός: παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», το οποίο αργότερα υπούλως μετατράπηκε σε «Βίβλο» των σταλινικών «κομμουνιστικών κομμάτων» για να δικαιολογήσουν τον κοινοβουλευτικό τους κρετινισμό, αλλά επίσης και του τροτσκισμού και διαφόρων οργανώσεων «μαχητικού ρεφορμισμού» προκειμένου στηρίξουν τη μετατροπή τους σε πολιτικούς δορυφόρους «σοσιαλιστικών» και «κομμουνιστικών» κομμάτων και, εν γένει, τον συμβιβασμό τους με τον κοινοβουλευτισμό.

Η λενινιστική τακτική, ωστόσο, αρνούνταν το κοινοβούλιο ως βασικό πεδίο πάλης, υποστήριζε την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και αναφερόταν σε πραγματικά κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, αποτελούσαν ήδη μια σοβαρή επαναστατική μειοψηφία και είχαν αναδειχθεί σε παράγοντα της πολιτικής ζωής. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η τακτική της «καταστροφής του κοινοβουλίου εκ των ένδον», διαμέσου της επαναστατικής προπαγάνδας κομμουνιστών βουλευτών, διαψεύστηκε έκτοτε από τα πράγματα ως χρήσιμη τακτική για την προώθηση επαναστατικών θέσεων και, παρά τις προθέσεις των εισηγητών της, είχε το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο, οδηγώντας στην κοινοβουλευτική ενσωμάτωση των πολιτικών οργανώσεων που ανέλαβαν την εφαρμογή αυτής της τακτικής.

Χρειάζεται, λοιπόν, μια ιδιαίτερη προσοχή στην επιλογή μιας τακτικής, γιατί η ισχύς της δεν επιβεβαιώνεται από ένα απλό αναμάσημα θέσεων του παρελθόντος και το κύρος της δεν αντλείται από το κύρος των προσώπων που την εισηγήθηκαν. Επειδή η τακτική είναι ένα μέσο πάλης, η εγκυρότητά της επιβεβαιώνεται από τη δυνατότητά της να προωθήσει τη στρατηγική. Εάν, επομένως, η τακτική δεν εκφράζει τις πιο προωθημένες ταξικές θέσεις, αυτή καταλήγει να μετατραπεί σε τακτική της αστικής πολιτικής.

Οπωσδήποτε, η εμπειρία ενός αιώνα κάτι σημαντικό έχει να μας δείξει για την ορθότητα μιας τακτικής, η οποία σήμερα δεν είναι μονάχα ξεπερασμένη αλλά απλώς καταστροφική. Απέναντι, λοιπόν, στην κλασσική κατηγορία περί «σεχταρισμού» που εκστομίζεται κατά της επαναστατικής εκλογικής αποχής από ολόκληρη την Αριστερά, η απάντηση είναι ότι σεχταρισμός είναι η πεισματική εμμονή σε μια απαρχαιωμένη τακτική που η αξία της έχει διαψευστεί εδώ κι έναν αιώνα∙ είναι η καθήλωση σε μια μορφή πάλης, δηλαδή στην κοινοβουλευτική δράση, η οποία, όπου εφαρμόστηκε τα τελευταία εκατό χρόνια, δεν είχε ποτέ επαναστατικά αποτελέσματα. Πολλοί επικριτές «εξ αριστερών» θα χαρακτηρίσουν την αποχή ως παραίτηση. Απαντάμε ότι παραίτηση είναι η στάση του εργαζόμενου που αναθέτει να τον αντιπροσωπεύσει ένας εκπρόσωπος του συστήματος στο κοινοβούλιο∙ ότι παραίτηση είναι η υποταγή στις κοινοβουλευτικές προκαταλήψεις της «κοινής γνώμης»∙ ότι παραίτηση είναι η, υπό οποιοδήποτε πρόσχημα, έκκληση προς τους εργαζομένους να συμμετέχουν σε μια διαδικασία που αντικειμενικά ενισχύει και νομιμοποιεί έναν αστικό θεσμό εξαπάτησης και χειραγώγησης των εργαζομένων.

Η έκκλησή μας για αποχή δεν έχει, προφανώς, καμία απολύτως σχέση με την πολιτική απάθεια, την αποπολιτικοποίηση και την εξατομίκευση, αλλά είναι πλήρως συνυφασμένη με την αυτόνομη συγκρότηση της εργατικής τάξης σε μαχητική δύναμη ανατροπής του συστήματος.

Ο αποχισμός μας είναι ένας πολιτικοποιημένος αποχισμός. Γι’ αυτό και δεν εκπορεύεται ούτε από αφηρημένες ηθικές αρχές, όπως στην περίπτωση του αναρχισμού και του μαχητικού αντιπολιτικού συνδικαλισμού, ούτε από το φόβο να «μην λερώσουμε χέρια μας» και από την επιθυμία να φτιάξουμε το «κόμμα των αγνών». Είναι αποτέλεσμα μιας επιστημονικής μαρξιστικής ανάλυσης του ρόλου του σύγχρονου κοινοβουλευτισμού μέσα στο καθεστώς της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας, η οποία καταδεικνύει ότι το κοινοβούλιο έχει προ πολλού πάψει να αποτελεί πεδίο επαναστατικής τακτικής.

Η σημερινή παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού –η οποία δεν οφείλεται σε τυχαίους και επιφανειακούς παράγοντες, αλλά αποτελεί ατόφιο προϊόν των εγγενών αντιφάσεων του ίδιου του συστήματος- δεν αφήνει περιθώρια συμβιβασμών και μεταρρυθμίσεων υπέρ της εργατικής τάξης, πολύ δε περισσότερο μέσω της κοινοβουλευτικής οδού. Η αστική τάξη είναι αποφασισμένη να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη, διότι δεν έχει άλλη επιλογή για να μπορέσει να επιβιώσει ως κυρίαρχη τάξη.

Καμία προοπτική, επίσης, δεν μπορούν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από την Αριστερά, η οποία, είτε βρίσκεται μέσα είτε έξω από το κοινοβούλιο, δεν παύει να είναι κοινοβουλευτική. Αυτό που έχουν να προτείνουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που κατεβαίνουν στις εκλογές είναι μια διαφορετική διαχείριση του συστήματος. Αυτό ισχύει για τα κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς, οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αριστερή πτέρυγα του κεφαλαίου. Από το ευρωομόλογο και τη φορολογική μεταρρύθμιση μέχρι την κρατικοποίηση των τραπεζών και την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή τη «λαϊκή εξουσία», όλες αυτές είναι αστικές ψευτολύσεις στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα. Καμία από αυτές δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στη σημερινή κρίση του συστήματος. Ακόμη κι αν σχηματιστεί μια κυβέρνηση της «Αριστεράς», θα κληθεί να διαχειριστεί την κρίση του συστήματος. Και η διαχείριση αυτής της κρίσης μόνο προς όφελος του συστήματος μπορεί να γίνει. Άλλωστε, όλα τα παραδείγματα τέτοιου είδους «αριστερών κυβερνήσεων» στην ιστορία επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό. Το αληθινό δίλημμα δεν είναι ποιο κομματικό σχήμα θα αναλάβει τη διακυβέρνηση ή το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή». Η πραγματική αλλαγή της κατάστασης δεν είναι η αλλαγή κυβέρνησης ή νομίσματος, δηλαδή η αλλαγή της μορφής της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αλλά η επαναστατική ανατροπή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.

Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή δεν είναι απλώς να σταματήσουμε αυτή τη σαρωτική επίθεση, αλλά μια συνολική ταξική αντεπίθεση που να στοχεύει στην καρδιά του ίδιου του συστήματος που βρίσκεται σε κρίση και εξαπολύει αυτή την επίθεση. Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης, χωρίς τη ρήξη της με την αστική ιδεολογία, χωρίς τη διάρρηξη κάθε δεσμού με τα συνδικάτα και τα αστικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων και των κομμάτων της Αριστεράς του Κεφαλαίου, χωρίς τη συγκρότηση των πιο συνειδητών στοιχείων της τάξης σε επαναστατική πολιτική οργάνωση.

Οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα και αυτές ειδικά οι εκλογές έχουν στόχο να νομιμοποιήσουν τη σημερινή βάρβαρη αντεργατική επίθεση. Η αποχή από τις εκλογές είναι η ελάχιστη στάση ταξικής ανεξαρτησίας από το αστικό πολιτικό παιχνίδι. Ωστόσο, από μόνη της δεν αρκεί, αν δεν συνοδευτεί από την οργάνωση της εργατικής αντεπίθεσης στον ταξικό πόλεμο που τα αστικά επιτελεία, σημερινά και αυριανά, έχουν ήδη εξαπολύσει.

Σήμερα είναι απείρως ευκολότερη η ανατροπή του ίδιου του συστήματος παρά η ανατροπή της πολιτικής του. Η μοναδική διέξοδος στη σημερινή κρίση είναι η ανατροπή του καπιταλισμού. Διαφορετικά το σύστημα, έχοντας ξεμπερδέψει με την απειλή μιας προλεταριακής εξέγερσης, θα εφαρμόσει, τελικά, την κλασσική μέθοδο με την οποία επιλύει τις μεγάλες του κρίσεις: την εξαπόλυση ενός νέου παγκοσμίου πολέμου για την καταστροφή των πλεοναζόντων κεφαλαίων και ανθρώπων και σε μια νέα αναδιανομή των αγορών ώστε να ξαναρχίσει ο νέος κύκλος συσσώρευσης του κεφαλαίου. Αυτό, άλλωστε, είναι και το χαρακτηριστικό στοιχείο του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Ο ιμπεριαλισμός δεν εμποδίζει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά, αντιθέτως, την επιταχύνει. Οξύνει, όμως, τις εγγενείς αντιφάσεις των αστικών σχέσεων παραγωγής, οι οποίες βρίσκουν διέξοδο σε γιγάντιες διεθνείς κρίσεις και παγκόσμιους πολέμους.

Αυτό που πρέπει να σήμερα να επιδιώκουν οι επαναστάτες είναι να συμβάλλουν μέσα σε αυτές τις εξαιρετικά κρίσιμες ιστορικές συνθήκες που διανύουμε, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, ώστε η εργατική τάξη να συγκροτηθεί ως αυτόνομο επαναστατικό υποκείμενο, να γίνει «τάξη για τον εαυτό της». Το προλεταριάτο πρέπει να αποκτήσει ταξική αυτοπεποίθηση, να αποκτήσει συνείδηση των ιστορικών του συμφερόντων ως τάξη, να αυτοοργανωθεί και να συγκροτήσει τα δικά του όργανα μάχης, προβάλλοντας, με τον τρόπο αυτό, μια ριζικά διαφορετική μορφή οργάνωσης που θα αντικαταστήσει τον σάπιο κοινοβουλευτισμό. Πρόκειται για όργανα που σήμερα πρέπει να συγκροτηθούν για να αποτελέσουν σχηματισμούς μάχης κατά της επίθεσης του συστήματος και αύριο τα κύτταρα εξουσίας της εργατικής τάξης, της μεγάλης πλειοψηφίας των σύγχρονων μισθωτών και ανέργων. Αυτά τα όργανα εργατικής αυτοοργάνωσης, που στο παρελθόν ήταν οι κομμούνες και τα σοβιέτ ή τα εργατικά συμβούλια, παρουσιάζουν όλα τα χαρακτηριστικά μιας πραγματικής δημοκρατίας για τον εργαζόμενο λαό, ο οποίος δεν θα περιμένει κάθε τέσσερα χρόνια ποιος εκπρόσωπος του συστήματος, δεξιός ή «αριστερός», θα τον εκπροσωπήσει, αλλά θα αναδεικνύει άμεσα τους δικούς του αιρετούς εκπροσώπους, που δεν θα έχουν κανέναν ιδιαίτερο προνόμιο και θα είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητοί. Εάν όλοι οι πολίτες αναλάβουν τις διοικητικές λειτουργίες της κοινωνίας, τότε παύει να υπάρχει κράτος ως ιδιαίτερη γραφειοκρατική, εκμεταλλευτική και κατασταλτική μορφή οργάνωσης μιας κοινωνίας και οδηγεί στην άμεση διακυβέρνηση της πολιτείας από τους πολίτες της μέσα από ένα δίκτυο αυτόνομων δήμων (κομμούνες) που συναρθρώνονται σε ένα κεντρικό σύστημα παγκόσμιας διαχείρισης πραγμάτων.

Γνωρίζουμε, όπως και πολλοί αγωνιστές, ότι σήμερα υπάρχει μια τεράστια διάσταση ανάμεσα στις αντικειμενικές πιέσεις και στην υποκειμενική κατάσταση των εργαζομένων. Η παρακμή της σύγχρονης αστικής κοινωνίας βρίσκει την μόνη τάξη που μπορεί να την ανατρέψει –την παραγωγική τάξη των εργατών- εντελώς ανέτοιμη για να αναλάβει αυτό το κοσμοϊστορικό έργο. Ένας καθοριστικός λόγος γι’ αυτό είναι ο έξαλλος διασυρμός του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού από τη σοσιαλδημοκρατία και τον σταλινισμό. Αυτές οι αντεπαναστατικές δυνάμεις, που εδώ κι έναν αιώνα έχουν εξανδραποδίσει το εργατικό κίνημα, κατάφεραν να εξευτελίσουν την προοπτική του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού καλύτερα από τους πιο ανοικτά διακηρυγμένους εχθρούς της. Γι’ αυτό σήμερα οι επαναστάτες πρέπει να αποκαταστήσουν τον στόχο της κομμουνιστικής απελευθέρωσης της ανθρωπότητας ως βασική προϋπόθεση για την υπέρβαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Δίχως την πίστη εκατομμυρίων εργαζομένων σε ένα απελευθερωτικό κοινωνικό όραμα, δίχως την εμπιστοσύνη στις δικές τους δυνάμεις, όχι μόνο δεν είναι δυνατή η ανατροπή της σημερινής κοινωνίας αλλά ούτε καν η σοβαρή διεξαγωγή ενός αμυντικού αγώνα απέναντι στις συνέπειες της κρίσης. Οι εξεγέρσεις της απελπισίας δεν οδηγούν πουθενά. Και επ’ ουδενί ταυτίζονται με την τυφλή βία ενός ακαθόριστου πλήθους.

Για μας ο κομμουνισμός δεν έχει καμία σχέση με τα ολοκληρωτικά γραφειοκρατικά καθεστώτα κρατικού καπιταλισμού που ψευδεπίγραφα ονομάστηκαν «σοσιαλιστικές χώρες». Ο κομμουνισμός είναι μια κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίχως μηχανισμούς οργανωμένης βίας και, εν γένει, καταπίεσης, δίχως το σύνολο των καπιταλιστικών σχέσεων που χαρακτηρίζονται από την ιδιοκτησία, την εμπορευματική ανταλλαγή, την ανταλλακτική αξία, την υπεραξία, το χρήμα και τη μισθωτή εργασία.

Είναι μια οργανική πανανθρώπινη κοινότητα ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών, στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη καθενός αποτελεί την προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων, κάθε μέλος της οποίας συμβάλλει στην κοινωνική ευημερία σύμφωνα με τις δυνατότητές του και απολαμβάνει τα κοινωνικά αγαθά σύμφωνα με τις ανάγκες του και συμμετέχει άμεσα και ενεργά στη συλλογική διαχείριση των κοινών υποθέσεων. Πρόκειται, τέλος, για μια κολλεκτιβιστική και μη ιεραρχική κοινωνία στην οποία η συλλογικότητα συνταιριάζεται με την προσωπική αυτονομία, μέσα σε σχέσεις αλληλεγγύης και ισοτιμίας, πραγματώνοντας την αυθεντική πολιτική δημοκρατία, δηλαδή την αυτοκυβέρνηση της κοινωνίας.

Αυτή η κοινωνία είναι σήμερα πέρα για πέρα εφικτή, τόσο γιατί η κοινωνική δύναμη που μπορεί να την πραγματοποιήσει είναι μια παγκόσμια τάξη εκατοντάδων εκατομμυρίων όσο και διότι αυτή μπορεί να στηριχτεί σε έναν τεράστιο υλικό πλούτο που δίνει τη δυνατότητα σε μια κοινωνία ισότητας να μην στηρίζεται στο μοίρασμα της φτώχειας αλλά στη συλλογική νομή της ευπραγίας.

Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι η πορεία μέχρι εκεί δεν είναι διόλου εύκολη. Δεν πετάμε στα σύννεφα. Σε αυτή την κοινωνία ζούμε, και γνωρίζουμε πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση. Δεν παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα, ούτε βαπτίζουμε ως εξεγέρσεις μαζικές εκρήξεις βίας χωρίς σκοπό και, συνεπώς, χωρίς προοπτική. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ζούμε σε αντεπαναστατική περίοδο, ότι οι ταξικοί συσχετισμοί βαραίνουν συντριπτικά προς όφελος του κεφαλαίου και ότι το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης είναι εξαιρετικά χαμηλό. Αυτό που λέμε είναι ότι αυτή είναι η μόνη διέξοδος από τη σημερινή κρίση που μπορεί να δώσει πραγματική προοπτική στην τάξη μας. Και γι’ αυτό τον σκοπό χρειάζεται μια εξαιρετικά δύσκολη εργασία, η οποία, ωστόσο, είναι η μόνη που αξίζει κάθε θυσίας και κάθε κόπου. Σε αυτή την προοπτική καλούμε όποιον ενστερνίζεται τις απόψεις μας να συζητήσει και να ενωθεί μαζί μας, όχι γιατί θεωρούμε τον εαυτό μας «κάτοχο της επαναστατικής αλήθειας» ή το «έμβρυο του επαναστατικού κόμματος» -ένας μικρός πυρήνας κομμουνιστών είμαστε, άλλωστε- αλλά επειδή η συνεννόηση, η δράση και η ενότητα των επαναστατών σε αυτές τις κρίσιμες συνθήκες είναι εντελώς αναγκαία.

Ή προετοιμασία επαναστατική Ή προετοιμασία εκλογική

Σύντροφοι Διεθνιστές

Αθήνα, 28 Απριλίου 2012

http://engymo.wordpress.com/

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Το απόγευμα της πρωτομαγιάς διάλεξαν θρασύδειλοι φασίστες της Χρυσής Αυγής να τραμπουκίσουν εναντίον της οικογένειας αγωνιστή συνδικαλιστή μέλους της ΚΕΕΡΦΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πιο συγκεκριμένα δύο άτομα που επέβαιναν σε μηχανή μεγάλου κυβισμού, φορώντας κράνη και γυαλιά ηλίου, στάθηκαν έξω από το σπίτι του συντρόφου, και επειδή ο ίδιος απουσίαζε πλησίασαν τη σύζυγό του λέγοντας «να πεις στο κομμούνι τον άντρα σου ότι αν βγούμε στη Βουλή πρώτα θα γ… εσένα και μετά αυτόν».

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος αγωνιστής στοχοποιείται από τη Χρυσή Αυγή.

Οι απειλές τους δεν πετυχαίνουν τίποτε άλλο από το να αποδεικνύουν το αποκρουστικό, εγκληματικό, ναζιστικό τους πρόσωπο. Χρειάζεται να φράξουμε το δρόμο σε αυτή τη συμμορία παρακρατικής βίας.Να μην αφήσουμε τους νεοναζί να μπουν στη βουλή. Η ηρωική Βιάννος που ύψωσε το ανάστημα απέναντι στη συμμορία της Χρυσής Αυγής, των απόγονων των γερμανοτσολιάδων και τους κήρυξε ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΥΣ,δείχνει το δρόμο.

Καμία ψήφος στη Χρυσή Αυγή.

Κανένας ναζί στη Βουλή.

Έξω οι φασίστες από τις πόλεις και τις γειτονιές μας.

ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ ΧΑΝΙΩΝ

keerfaxaniwn.wordpress.com

«Θα’ρθει μια εποχή που η σιωπή μας θα είναι πιό ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα!»
Αύγουστος Σπάις, ένας από τους αναρχικούς
που απαγχονίστηκαν στο Σικάγο το 1887

Τα γεγονότα της εργατικής Πρωτομαγιάς, οι συγκρούσεις στο Σικάγο του 1886, το μακελειό στην πλατεία Χέιμαρκετ και η δολοφονία δεκάδων εργατών και αναρχικών από τους βιομήχανους και τους λακέδες τους, ξεκίνησαν από το αίτημα για 8ωρη εργασία.

Την εποχή εκείνη, μία εποχή ταχύτατης βιομηχανικής ανάπτυξης, οι αμερικάνοι εργάτες δούλευαν εξαντλητικά ωράρια (από 72 εώς και 90 ώρες τη βδομάδα) για εξαθλιωτικούς μισθούς, ζούσαν σε πολύ φτωχά μικρά δωμάτια, με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και άθλια ποιότητα νερού και τροφής, και με την ανεργία να παραμονεύει και να αυξάνεται συνεχώς. Το 1884 οι πιο μαχητικοί συνδικαλιστές του Σικάγο, αφού εγκατέλειψαν μαζικά τα καθιερωμένα συνδικάτα, ίδρυσαν το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο, άμεσα συσχετιζόμενο με την αμερικάνικη αναρχική οργάνωση Διεθνής Ένωση Εργαζομένων ή αλλιώς τη Μαύρη Διεθνή (που είχε ιδρυθεί από το προηγούμενο έτος). Μέχρι το 1886, όπου το αίτημα για 8ωρη εργασία είχε διαδοθεί πλατιά στο αμερικάνικο εργατικό κίνημα και προετοιμάζονταν μαζική απεργία, στο Σικάγο η Μαύρη Διεθνής και το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο είναι οι πιο δραστήριες οργανώσεις και συμβαλλουν αποφασιστικά στην πρετοιμασία της. Υιοθέτησαν το αίτημα για 8ωρη εργασία, θεωρώντας το ως ένα μερικό αίτημα στο πλαίσιο της συνολικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, επιμένοντας στο ότι έπρεπε να κατακτηθεί ‘από τα κάτω’, από τους ίδιους τους εργάτες, χωρίς τη διαμεσολάβηση των κομμάτων και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

«Το μισθωτικό σύστημα είναι η μόνη πηγή μιζέριας του κόσμου. Το στηρίζουν οι εύπορες τάξεις, και για να καταστραφεί πρέπει οι εύπορες τάξεις είτε να μάθουν να δουλεύουν είτε να πεθάνουν. Μία λίβρα δυναμίτη είναι καλύτερη από ένα τσουβάλι ψηφοδέλτια! Διεκδικήστε οχτώ ώρες εργασίας με τα όπλα στο χέρι, για να αντιμετωπίσετε τα σκυλιά των καπιταλιστών, την αστυνομία και τον στρατό με τον κατάλληλο τρόπο.»
Τζέραρντ Λίζιους, ένας από τους αναρχικούς του Σικάγο

Η απεργία για το 8ωρο ξεκίνησε στο Σικάγο το Σάββατο της 1ης Μαϊου του 1886 με τη μαζική συμμετοχή χιλιάδων εργατών, παραλύοντας τον παραγωγικό ιστό της πόλης. Εκατοντάδες χιλιάδες ήταν και οι απεργοί σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αστυνομία και οι εργοστασιάρχες, αντιμέτωποι με μία τόσο πλατιά σε έκταση απεργία, και τρομαγμένοι από την μαζικότητά της, επιστρατευσαν από ιδιωτικούς αστυνομικούς και απεργοσπάστες, μέχρι και ένοπλους μπράβους βιομηχάνων και ομοσπονδιακά στρατεύματα για την καταστολή των απεργών. Οι πρώτες συγκρούσεις ξεκίνησαν την Δευτέρα, στις 3 Μαϊου, όταν απεργοί ξυλεργάτες δέχθηκαν την άγρια επίθεση της αστυνομίας, κοντά σε εργοστάσιο ξυλείας, την ώρα που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τους απεργοσπάστες. Οι μπάτσοι επιτέθηκαν πυροβολώντας αδιάκριτα τους απεργούς, δολοφονώντας 6 εργάτες και τραυματίζοντας πολλούς άλλους.

«Εκδικηθείτε! Εργάτες, στα όπλα! Τα αφεντικά εξαπέλυσαν τα λαγωνικά τους – την αστυνομία – και δολοφόνησαν έξι από τ’ αδέρφια σας, σήμερα στη φάμπρικα του Μακ Κόρμικ. Σκότωσαν τ’άμοιρα αδέρφια σας, γιατί όπως κι εσείς είχαν το κουράγιο να μην υπακούσουν στην ανώτατη θέληση των αφεντικών σας. Τους σκότωσαν, γιατί τόλμησαν ν’ απαιτήσουν την μείωση των ωρών σκλαβιάς.»
Προκήρυξη που κυκλοφόρησε από το τυπογραφείο
της αναρχικής εφημερίδας ‘Arbeiter Zeitung’

Οι αναρχικοί, αγανακτισμένοι και εξοργισμένοι από την επίθεση της αστυνομίας, κάλεσαν σε συγκέντρωση το απόγευμα της 4ης Μαϊου στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο. Ήδη από το πρωϊ εκείνης της μέρας είχαν ξεκινήσει συγκρούσεις ανάμεσα σε χιλιάδες απεργούς και την αστυνομία. Οι ταραχές έπαψαν το απόγευμα, την ώρα της προγραμματισμένης συγκέντρωσης, η οποία είχε αποφασιστεί από τους αναρχικούς να έχει ειρηνικό χαρακτήρα. Μετά από αρκετές ώρες, όταν αποχωρούσε ο κόσμος, η πλατεία περικυκλώθηκε από αστυνομικούς και σώματα στρατού, που κινούνταν απειλητικά προς το πλήθος. Την ώρα που δίνονταν η διαταγή στην αστυνομία να επιτεθεί, εξερράγη μέσα στις γραμμές των αστυνομικών μία βόμβα (που τοποθέτησε άγνωστος, μέχρι και σήμερα, βομβιστής) τραυματίζοντας 66 μπάτσους, και προκαλώντας το θάνατο σε 7 από αυτούς. Ακολούθησε μακελειό, καθώς οι μπάτσοι μανιασμένοι άρχισαν να πυροβολούν ανεξέλεγκτα το συγκεντρωμένο πλήθος, δολοφονώντας δεκάδες εργάτες και τραυματίζοντας εκατοντάδες.

«Δικάζεται ο Νόμος. Δικάζεται η Αναρχία. [..] Κύριοι ένορκοι καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν. Κρεμάστε τους και σώστε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας»
Τζ. Γκρίντλ, πολιτειακός εισαγγελέας

Τις επόμενες μέρες, οι καθεστωτικές εφημερίδες χωρίς να χάσουν χρόνο έσπευσαν να στοχοποιήσουν το αναρχικό και το εργατικό κίνημα. Καλλιεργήθηκε ένα κλίμα συκοφαντίας, τρομοϋστερίας και πανικού από τους συντηρητικούς, οι οποίοι υποδείκνυαν γνωστούς αναρχικούς ως τους υποτιθέμενους πιθανούς βομβιστές, ενώ αριστερές οργανώσεις έκαναν λόγο για προβοκάτορες…

Ανάμεσα στις πολλαπλές εφόδους σε σπίτια και και τις συλλήψεις που ακολούθησαν, οι αναρχικοί Άλμπερτ Πάρσονς, Αύγουστος Σπάις, Μάικλ Σουώμπ, Σάμουελ Φήλντεν, Τζώρτζ Ένγκελ, Άντολφ Φίσερ, Όσκαρ Νήμπ και Λούις Λινγκ, από τους πιο μαχητικούς αναρχικούς του Σικάγο, κατηγορήθηκαν ως ηθικοί αυτουργοί του βομβισμού και δικάστηκαν για τις ιδέες τους. Οι Πάρσονς, Σπάις, Ένγκελ και Φίσερ απαγχονίστηκαν στις 17 Νοεμβρίου του 1887, την Μαύρη Παρασκευή. Οι Φήλντεν και Σουώμπ καταδικάστηκαν σε ισόβια, ενώ ο Λινγκ, μόλις 21 ετών, και αρνούμενος κάθε συνδιαλλαγή και διαπραγμάτευση με το κράτος και τους δικαστές, αυτοκτόνησε στο κελί του, καπνίζοντας τσιγάρο με δυναμίτη. Τη νεκρική πομπή των αναρχικών αγωνιστών ακολούθησαν 200.000 άνθρωποι ως το νεκροταφείο Βόλτχαϊμ, που θάφτηκαν. Τα επόμενα χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές χώρες της Ευρώπης (Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα) διοργανώνονταν κάθε 1η Μάη συγκεντρώσεις στην μνήμη των Μαρτύρων του Σικάγο, όπως ονομάστηκαν οι απαγχονισμένοι αναρχικοί αγωνιστές. Το 8ωρο είχε πλέον κατακτηθεί.

Η Κληρονομιά των Αγώνων των Εργατών και των Αναρχικών του Σικάγο

Τα προτάγματα των εργατών και των αναρχικών του Σικάγο παραμένουν επίκαιρα όσο συνεχίζει να υπάρχει μισθωτικό σύστημα. Οι εργαζόμενοι στην σημερινή κοινωνία έχουν πολλά να διδαχθούν τόσο από το περιεχόμενο όσο και από την μορφή που πήραν οι αγώνες του ιστορικού αμερικάνικου εργατικού κινήματος. Ήδη από το 1883 οι αμερικάνοι αναρχικοί αναγνώριζαν το συνδικάτο, τόσο ως το πρωταρχικό όργανο πάλης στην διεξαγωγή του ταξικού πολέμου, όσο και ως τον βασικό πυρήνα οργάνωσης μιας αυριανής κοινωνίας («Ιδέα του Σικάγο»). Ποτέ, όμως, δεν έβλεπαν τους σύχρονούς τους αιτηματικούς αγώνες ευκαιριακά και πάντοτε τους συνέδεαν με το ολιστικό πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης · το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο διακήρυττε από το 1885 ότι «Μονολότι περιμένουμε ελάχιστα από την καθιέρωση του 8ωρου, υποσχόμαστε με πίστη να βοηθήσουμε τα αδέρφια μας που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε αυτήν την ταξική πάλη, με όλα τα μέσα και τη δύναμη που διαθέτουμε, εφόσον κι αυτοί θα συνεχίσουν να διατηρούν ένα ανοικτό και αποφασισμένο μέτωπο ενάντια στους κοινους μας καπιταλιστές, τους αριστοκράτες αλήτες και εκμεταλλευτές».

Οι εργάτες του Σικάγο είχαν επιλέξει να αποχωρήσουν από τα σωματεία της συνδικαλιστικής και κομματικής γραφειοκρατίας και να αυτοοργανωθούν, χωρίς διαμεσολαβητές, γιατί ήξεραν ότι η απελευθέρωση των ίδιων και της κοινωνίας έχει νόημα μόνο εφόσον πρόκειται για έργο δικό τους και ξεκινά από την ίδια την κοινωνία. Για τον ίδιο λόγο, απαξίωναν και τις εκλογές, θεωρώντας ότι αναπαράγουν λογικές ανευθυνότητας και ανάθεσης.

Προχωρούσαν σε Άγριες Απεργίες, και δεν επέτρεψαν ποτέ στο κράτος να έχει στα χέρια του το μονοπώλειο της βίας απέναντι στην κοινωνία · θεωρώντας ότι ένα σύστημα που αναπαράγεται με τη βία, μόνο με τη βία μπορεί να καταστραφεί, δεν δίστασαν να περιφρουρήσουν το κίνημά τους και αμυνθούν έμπρακτα απέναντι στις ανελέητες επιθέσεις της τάξης που τους εκμεταλλεύονταν και στα τσιράκια της, τις δυνάμεις καταστολής.

Σήμερα, σε μία συγκυρία όπου το κεφάλαιο αναδιαρθρώνεται μέσω του οχήματος της κρίσης και επιτίθεται συνολικά στα εργασιακά αλλά και σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται. Απέναντι στα ‘ευέλικτα’ πεντάωρα, την ημιαπασχόληση, τις περικοπές μισθών και τις μειώσεις συντάξεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την πρωτοφανή μαζική ανεργία, μόνη λύση για τους εκμεταλλευόμενους – από το 1886 – παραμένει η ανάπτυξη της κοινωνικής και ταξικής πάλης μέσα από μη διαμεσολαβημένες, αυτοοργανωμένες δομές αγώνα, με σκοπό την κοινωνική επανάσταση για την καταστροφή του κράτους και την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και των αγορών, την κοινωνικοποίηση και αυτοδιαχείριση του κοινωνικού πλούτου. Για μια κοινωνία ισότητας, κοινοκτημοσύνης και αλληλεγγύης, για την αναρχία και τον κομμουνισμό.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ

ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ

πηγή: ναμούς, Αναρχική Συλλογικότητα από Άνω Γλυφάδα, Ελληνικό και Αργυρούπολη

namous.squat.gr