→ Ιανουάριος 2012 :: Μηνιαίο ανοικτό άρθρο αναγνωστών

ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ

Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη, έχει δημιουργήσει την ανάγκη μιας πολύπλευρης ενημέρωσης. Το δικαίωμα κάθε ανθρώπου για έγκαιρη και υπεύθυνη ενημέρωση εξαρτάται σήμερα σχεδόν αποκλειστικά από τα ΜΜΕ. Όταν παρουσιάζονται επιλεκτικά ορισμένες πτυχές ενός γεγονότος, και κάποιες άλλες αποκρύπτονται, όταν διαστρεβλώνεται και παραποιείται η αλήθεια, όταν κατασκευάζονται και διασπείρονται ψευδείς ειδήσεις και όταν δεν υπάρχει αμεροληψεία τότε τα ΜΜΕ μετατρέπονται σε τύραννο και δυνάστη της ανθρώπινης σκέψης. Την ελέγχουν και την υποδουλώνουν. Δεν ενημερώνουν τους πολίτες αλλά χρησιμοποιούν την ανάγκη τους για ενημέρωση για να διαμορφώσουν και να κατευθύνουν την κοινή γνώμη.

Η λειτουργία των ΜΜΕ ειναι αναπόφευκτα συνδεδεμένη με την εξυπηρέτηση κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Ο στόχος της συνεχούς επέκτασης υπηρετείται με τον πόλεμο, με την οικονομική διείσδυση και την πολιτική αφομοίωση. Αυτή την πολιτική, τον πολιτιστικό ιμπερεαλισμό υπηρετούν άριστα τα ΜΜΕ. Την εποχή της παγκοσμιοποίησης, τα ΜΜΕ χάρη στον τρόπο αλλά και στην συχνότητα με την οποία μεταδίδουν τέτοια μυνήματα, δεν αφήνει περιθώρια αντίστασης. Στόχος των ισχυρών είναι να μοιάζουν όλοι με όλους, να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Την ομοιομορφία αυτή επιβάλλει η εικόνα της τηλεόρασης.

Η τηλεόραση αποτελεί κίνδυνο γαι τη δημοκρατία. μεγάλο κίνδυνο για την κατάργηση της πολυφωνίας, και χειραγωγεί τα πλήθη με διάφορες μεθόδους: φανατισμός, δημαγωγία, μισαλλοδοξία και στο κλίμα της κοινωνικής εξαθλείωσης και φόβου των πολιτών μεταδίδει με ύπουλο τρόπο ρατσιστικές αντιλήψεις. (Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού αποτελεί το γεγονός ότι στις ειδήσεις όταν ακούμε για κάποια εγκληματική ενέργεια, εάν ο δράστης είναι έλληνας τότε αναφερόμαστε σε αυτόν μέσω επιθέτων με βάση την ηλικία του, τον τόπο διαμονής του, την οικογενειακή του κατάσταση και λοιπά. Αντίθετα οταν ο δράστης ειναι αλλοδαπός τότε η καταγωγή του είναι το μόνο που απασχολεί τους “δημοσιογράφους”. πχ δεν ακούμε ποτέ ο έλληνας, αλλά ο 42χρονος, ο 54χρονος, ο περιπτεράς, ο σύζυγος κ.α ενώ ο αλβανός δράστης, ο βούλγαρος, ο πακιστανός.)

Συνοψίζοντας τα ΜΜΕ προωθούν μεγάλα συμφέροντα, παράγουν “πολιτισμό”, ελέγχουν και ασκούν ουσιαστική εξουσία. Διεκδικούν τον τίτλο της τέταρτης εξουσίας,και με το χαρακτηριστικό “Μαζική Ενημέρωση” τοποθετούν τον πολίτη στη θέση της μάζας υπό επεξεργασία. Έτσι διαμορφώνουν συνειδήσεις, πολιτικό και κομματικό ήθος.

Άλλο ένα μέσο υποδούλωσης του ανθρώπου που καταργεί την προυπόθεση ελευθερίας του σημερινού ανθρώπου είναι η προπαγάνδα. Η προπαγάνδα, όπως και η εξουσία έχει εξαναγκαστικό χαρακτήρα, και γι’ αυτό περιορίζει την ελευθερία αυτών προς τους οποίους απευθύνεται. Προπαγάνδα είναι κάθε τεχνική μέθοδος με την οποία επηρεάζονται και ελέγχονται οι στάσεις, οι γνώμες, και η συμπεριφορά των ανθρώπων. Στοχεύει στην εξουδετέρωση της πνευματικής και ηθικής αντίστασης του δέκτη, και επιδιώκει την αφαίρεση των ικανοτήτων του να κρίνει ορθολογικά και να έχει προσωπική βούληση. Επομένως στρέφεται εναντίον της ελευθερίας του ανθρώπου μετατρέποντάς τον σε υποχείρειο του προπαγανδιστή. Έτσι στην εποχή μας αποτελεί κύριο μέσο για την διατήρηση της εξουσίας. Η ελεγχόμενη πληροφόρηση, η προσπαθεια των των ΜΜΕ να αφαιρέσουν κάθε ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται και να αντιδρά μας κάνουν να αντιληφθούμε τις συνθήκες ανελευθερίας στις οποίες ζει ο σύχρονος άνθρωπος, οι οποίες οδηγούν σε πολιτική ομηρεία. Προκειμένου να διατηρήσουμε λοιπόν την πνευματική μας αυτοτέλεια και ελευθερία, πρέπει να αντιληφθούμε τις πατερναλιστικές παρεμβάσεις που μας ασκούνται από το εκπαιδευτικό σύστημα, από την εκκλησία, το κράτος, την αστυνομία και τα ΜΜΕ.

Σύχρονη μορφή υποδούλωσης, αποτελεί και ο καταναλωτισμός που μονοπωλεί η τηλεόραση. Ο άνθρωπος, σαν πιστός “υπήκοος της καταναλωτικής κοινωνίας” μπαίνει σε μηχανισμούς δημιουργίας αναγκών οι οποίες συνεχώς ανανεώνονται αλλά ποτέ δεν μπορούν να κορεστούν. Καλλιεργείται η ψευδαίσθηση οτι η ευτυχία εξαρτάται από τα υλικά αγαθά. Η διαφημιστική βία που ασκειται στον άνθρωπο τον κάνει ευάλωτο στα μυνήματα που δέχεται από τα ΜΜΕ. 9 στις 10 διαφημήσεις είναι βαθύτατα σεξιστικές και ίσως είναι η πιο επικίνδυνη μορφή σεξισμού γιατί έχει βάση του τη θεωρία οτι η γυναίκα είναι εμπόρευμα, (“λάφυρο” για τον άνδρα που φοράει την τάδε κωλώνια ή έχει το τάδε αυτοκίνητο), σκεύος ηδονής ή απλά χρηστικό αντικείμενο.

Συνεχίζοντας, πρωτεύουσα θέση στο τηλεοπτικό πρόγραμμα έχουν πλέον τα reality shows. Οι παίκτες συγκατοικούν σε ένα χώρο του οποίου κάθε γωνιά βιντεσκοπείται. Το απαραβίαστο δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής καταπατείται με την συγκατάθεση των παικτών. Μεσω τέτοιων κακόγουστων και ανούσιων θεαμάτων ο κόσμος εξοικειώνεται με την ιδέα της παρακολούθησης και υπάρχει ο κίνδυνος σε λίγα χρόνια οι πολίτες να θεωρούν απόλυτα φυσιολογική την παραβίαση των δικαιωμάτων τους απ’ το κράτος και την αστυνομία.

Τέλος, τα ΜΜΕ προβάλλουν πρότυπα εγκληματικότητας, βίας και δαφθοράς με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να εξοικοιώνονται με την φρίκη που γεννά η βία το οποίο έχει άμμεσα σχέση με τον εκμαυλισμό συνειδήσεων. Οι τηλεθεατές αποκτούν ανεκτηκότητα, αδιαφορία ή ακόμα χειρότερα αντλούν ευχαρίστηση από τη βία. Χάρη στην τηλεόραση ο κόσμος έχει αποκτήσει ανοσία, μιθριδατισμό στην βία. Αυτή η έκλυση ηθών που συνοδεύει την απροκάλυπτη διαφθορά που προβάλλεται από την τηλεόραση, εξυπηρετεί καπιταλιστικά συμφέροντα. Καθημερινά ακούμε εξωφρενικά νουμερα αστέγων, παιδιων που πεθαίνουν από ασιτία, από αρρώστιες, γυναίκών και παιδιών που κακοποιούνται, άτομα θύματα φυσικών καταστροφών, όμως λόγω της ανοσίας που μας δημιούργησαν, αδιαφορούμε ή τα απωθούμε γρήγορα από την μνήμη μας. Ομως ο ευτελισμός της αξίας της ζωής μας και ο βιασμός της λογικής μας δυστυχώς δεν σταματούν εδώ……..
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1369694

«Κάποια μέρα οι φτωχοί δεν θα έχουν τίποτε άλλο να φάνε παρά τους πλούσιους!», έγραφε το πανό του Νιγηριανού διαδηλωτή. Η φωτογραφία δημοσιευόταν στην ιστοσελίδα του BBC πάνω από άρθρο με τίτλο: «Κακή καινούργια χρονιά για τη Νιγηρία».

Η Νιγηρία είναι η πιο πλούσια αφρικανική χώρα σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Και όμως το 70 τοις εκατό των Νιγηριανών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Ίσως γιατί τον φυσικό πλούτο της χώρας ανταγωνίζεται η διαφθορά που έχει καταντήσει δεύτερη φύση όλων ανεξαιρέτως των νιγηριανών καθεστώτων, στρατιωτικών ή λεγόμενων δημοκρατικών από την ανεξαρτησία της το 1960 μέχρι σήμερα.

«Δώστε μου τη ψήφο μου πίσω!», έγραφε το πανό άλλου διαδηλωτή, από ανταπόκριση του AFP αυτή τη φορά. Και όμως μόλις πριν ενάμιση περίπου χρόνο ο Γκουντλάκ Τζόναθαν εκλεγόταν πρόεδρος με συντριπτική πλειοψηφία. Κάποιοι άλλοι διαδηλωτές κρατούσαν ένα ψεύτικο φέρετρο με το όνομα «Κακότυχος Τζόναθαν» ….κακό οιωνό, χωρίς ανάγκη ερμηνείας, για το μέλλον του Goodluck (Καλότυχου) Τζόναθαν.

Ο λόγος για τις διαδηλώσεις που εδώ και μερικές μέρες παραλύουν τη χώρα: η απόφαση του «Καλότυχου» Τζόναθαν να άρει τις επιδοτήσεις στα καύσιμα με το επιχείρημα πως έτσι κτυπά τα καρτέλ της διαφθοράς και της μαφίας. Και εις το όνομα του πολέμου κατά της διαφθοράς διπλασιάζονται οι τιμές των καυσίμων με αντίκτυπο, όπως είναι αναμενόμενο, την αύξηση και στις τιμές των τροφίμων και των υπηρεσιών σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι από τα 160 εκατομμύρια των ανθρώπων ζουν με λιγότερο από δύο δολάρια την ημέρα!

Και όταν οι φτωχοί δεν έχουν τίποτα άλλο να φάνε θα φάνε τους πλούσιους… ή τουλάχιστον εκείνους που θεωρούν πλούσιους. Γιατί το έντονο συναίσθημα αδικίας προκαλεί και έντονα αισθήματα εκδίκησης. Και η εκδίκηση δεν έχει λογική. Γι αυτό και οι κήρυκες του θρησκευτικού εξτρεμισμού βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Οι σφαγές χριστιανών, αλλά πρόσφατα και οι επιθέσεις εναντίον μουσουλμάνων το αποδεικνύουν.

Και οι εικόνες αρχίζουν να θυμίζουν τον εμφύλιο πόλεμο που είχε πνίξει στο αίμα τη χώρα πίσω στη δεκαετία του 1960 σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της. Οι εικόνες από τα σκελετωμένα παιδιά της Μπιάφρα συνέχιζαν να στοιχειώνουν συνειδήσεις για δεκαετίες… μέχρι που τις διαδέχθηκαν οι εικόνες από τα παιδιά της Αιθιοπίας, της Ρουάντα, της Σομαλίας και μετά της Αϊτής και πρόσφατα ακόμα και «ανεπτυγμένων» χωρών της Ευρώπης.

Σε ένα κόσμο που ενδιαφέρεται περισσότερο να σώζει τράπεζες παρά ανθρώπους και που συντηρεί καθεστώτα και κυβερνήσεις γνωρίζοντας μα επιλέγοντας να παραβλέπει τη διαφθορά τους σίγουρα δεν προβλέπεται καλή η καινούργια χρονιά.

mchrysanthou@hotmail.com
http://tvxs.gr/news/synergates/kaki-kainoyrgia-xronia-tis-marias-xrysanthoy

”XΡΥΣΗ” εφεδρεία ενάντια στον αγώνα της ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ
Παναγιώτης Μαυροειδής

Με ανακοίνωση του το φασιστικό μόρφωμα της ”Χρυσής Αυγής”, επιτίθεται με σφοδρότητα στον αγώνα των εργαζομένων στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ. Μιλούν κινδυνολογικά, για ”νέα PIRELLI”, επισείοντας τον κίνδυνο να κλείσει το εργοστάσιο. Είναι καλά γνωστό, πως οι ακροδεξιοί και πολύ περισσότερο οι φασίστες είναι ενάντια στις εργατικές απεργίες και στα συνδικάτα, πράγμα που αποδεικνύει και την ψεύτικη φύση του ενδιαφέροντός τους για τους ”έλληνες εργάτες”. Δεν είναι και τόσο συνηθισμένο ωστόσο να αναγκάζεται η οργάνωση αυτή να πάρει δημόσια ειδική θέση για μια απεργία.
Δεν είμαστε όμως και σε συνηθισμένη περίοδο. Όταν στις 11/11/11 στην κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Παπαδήμου,σύρθηκαν εξευτελιζόμενοι ο Σαμαράς και ο Καρατζαφέρης, ενώ υπήρχε ήδη δηλωμένη μνημονιακή κοινοβουλευτική ΠΑΣΟΚική πλειοψηφία, πολλοί είχαν εκπλαγεί. Μα γιατί τους επιστρατεύουν άρον-άρον εκθέτοντας τους; Δεν ήταν μόνο ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε μόνο του να γονατίσει την αγωνιζόμενη κοινωνία. Ήταν και είναι η ανάγκη μιας μεγάλης αστικής συστράτευσης χωρίς ρωγμές, για την επιτυχή έκβαση μιας συντριπτικής επίθεσης σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Κατά τη γνώμη μας, τα σοβαρότερα και τα χειρότερα αποτελέσματα αυτής της επίθεσης, δεν τα έχουμε δει ακόμη. Δεν θα κινδυνεύσουν μόνο το εισόδημα, τα κοινωνικά δικαιώματα και η απασχόληση. Η αμφισβήτηση του δικαιώματος του λαού να οργανώνεται, να αγωνίζεται, να επιβάλλει την θέληση του στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα, με άλλα λόγια το τσάκισμα της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, έστω σαν δυνητικό ενδεχόμενο, είναι η μεγάλη προϋπόθεση, αλλά και ο σαφής στόχος αυτής της ”επανίδρυσης του καπιταλισμού” επί των ερειπίων των εργατικών δικαιωμάτων και κοινωνικών καταχτήσεων.
Η υπερ-αντιδραστική στροφή του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, είναι ο δίδυμος αδερφός της κλιμάκωσης της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας και της αρπαγής του κοινωνικού πλούτου.
Ακριβώς επειδή είναι έτσι τα πράγματα, θα γίνουμε μάρτυρες και σε νέα στιγμιότυπα επιστράτευσης εφεδρειών του συστήματος. Μέσα από το κράτος, το παρακράτος, τις υπηρεσίες. Εφεδρείες πολιτικές, ιδεολογικές, αλλά και κατασταλτικές. Ο λαός πρέπει να πεισθεί για το μάταιο της αντίστασης, μπροστά σε ένα συντριπτικό χτύπημα.
Εδώ εντάσσεται η επιστράτευση και της σποράς του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Έχει επομένως πολιτική σημασία και πρέπει να κάνουμε τον κόπο να ασχοληθούμε μαζί της.
Η ανακοίνωση των φασιστών εκπέμπει συγκεκριμένα μηνύματα.

Πρώτον, η ΧΑ στηρίζει καθαρά, απόλυτα και συγκεκριμένα τον βιομήχανο Μάνεση.
Ας παρακολουθήσουμε σχετικά:
”Αφορμή της απεργίας είναι το αίτημα της διοίκησης να μειωθούν οι ώρες εργασίας του προσωπικού στις πέντε ώρες την ημέρα από 1η Νοεμβρίου 2011 – 29 Φεβρουαρίου 2012, ώστε να περιορίσει η εταιρεία τις ζημιές της και να μην προβεί σε απολύσεις 180 εργαζομένων”.
”Η πρόταση της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» προς τους εργαζομένους ήταν λογική υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά”..
”το περιορισμένο χρονικό διάστημα ισχύος του πενταώρου αποδεικνύει ότι η εργοδοσία δεν επιθυμεί να προβεί σε απολύσεις”.
”Δυστυχώς, παρ’ όλο που η διοίκηση της εταιρείας έκανε δεκτά τις τελευταίες ημέρες τα αιτήματα των απεργών και επιθυμεί να ανακαλέσει τις απολύσεις, τίθενται και νέες αξιώσεις που αφορούν ανύπαρκτες προθέσεις της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και να προωθήσει τις ατομικές”.

Συμπέρασμα:
Πρόκειται για πιστή αναπαραγωγή των ψεύτικων ισχυρισμών της εργοδοσίας. Αποδεικνύουν έτσι, πόσο δημαγωγική και ψεύτικη είναι η προπαγάνδα τους πως δήθεν η ΧΑ είναι ”εχθρός της μεγάλης και εκμεταλλευτικής ιδιοκτησίας, είτε ντόπιας είτε διεθνιστικής”.

Δεύτερον, σε μια στιγμή λεηλασίας των εργατικών εισοδημάτων, η ΧΑ έρχεται να μιλήσει γενικότερα για τα .ιερά δίκαια του κεφαλαίου γενικά.
Διαβάζουμε σχετικά στην ανακοίνωση τους:
”Δεν αρνείται κανείς ότι οι ελληνικές Χαλυβουργίες είχαν πολύ μεγάλα κέρδη τα προηγούμενα έτη, εκμεταλλευόμενες τόσο τους Ολυμπιακούς Αγώνες όσο και τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα, κάτι που δεν είναι κατακριτέο καθώς οι επενδυτές στήνουν εργοστάσια για να κερδίσουν και όχι για να χάσουν”.

Συμπέρασμα:
Οι φασίστες ζώντας υποτίθεται σε άλλο κόσμο, διατείνονται να μη γνωρίζουν πως τα πλούτη των βιομηχάνων είναι η εργασία και το αίμα των εργαζομένων. Ίσως να θεωρούν πως αυτά βγαίνουν με μαγικά αθώα κόλπα ή αυτό-πολλαπλασιάζονται σαν τα κουνέλια. Ομολογούν πόσο υποκριτές είναι όταν δηλώνουν εχθροί ”κάθε εξουσίας που διαιωνίζει αυτή τη σήψη που ‘χει για στήριγμά της την πλουτοκρατία”.

Τρίτον, οι φασίστες, με την ανακοίνωση τους, επιχειρούν με χυδαίο τρόπο να προκαλέσουν πόλεμο μεταξύ των εργαζομένων, προς χάρη και χαρά του εργοδότη φυσικά.

Αναφέρεται στην ανακοίνωση τους:
”Οι εργαζόμενοι του εργοστασίου Ασπροπύργου έχουν επιτύχει να θεωρούνται υπάλληλοι και να δικαιούνται αποζημίωσης απόλυσης βάσει της υπαλληλικής κλίμακας, οι εργαζόμενοι του Βόλου θεωρούνται εργάτες και σε περίπτωση απόλυσης, η αποζημίωσή τους θα είναι βάσει της εργατοτεχνικής κλίμακας, δηλαδή ψίχουλα..Εάν το εργοστάσιο του Ασπροπύργου κλείσει οι εργαζόμενοι θα λάβουν παχυλές αποζημιώσεις ενώ αντίθετα οι εργαζόμενοι του Βόλου θα βρεθούν στον δρόμο απένταροι.”

Συμπέρασμα:
Όταν το εθνικιστικό φασιστικό ρεύμα ισχυρίζεται πως αποτελεί τη ”μόνη απόλυτη και πραγματική επανάσταση γιατί επιδιώκει γέννηση νέων ηθικών, πνευματικών, κοινωνικών και ψυχικών αξιών”, δεν εννοεί τίποτα άλλο παρά την καλλιέργεια της λογικής ”ο θάνατος σου, η ζωή μου”. Αποδεικνύουν έτσι ότι το υπόβαθρο του χυδαίου ρατσισμού τους κατά των μεταναστών, δεν είναι η ανοησία της ”βιολογικής καθαρότητας της φυλής”, αλλά ο στόχος που έχουν για εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των εργαζομένων, για να μένει αλώβητο το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Είναι χρήσιμο να δούμε αυτή την παρέμβαση μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.
Αρχικά θα κάνουμε ορισμένους σχολιασμούς σε ότι αφορά τη στάση του ευρύτερου ακροδεξιού χώρου στην Ελλάδα απέναντι στην κρίση, το μνημόνιο, την αντεργατική επίθεση.
Στη συνέχεια, θα γίνουν κάποιες επισημάνσεις για την συνολική ταυτότητα του φασιστικού φαινομένου, όπως αυτό ιστορικά εμφανίστηκε.

Η ακροδεξιά σε ρόλο ελεύθερου σκοπευτή
Η λαϊκίστικη δημαγωγία του ακροδεξιού ΛΑΟΣ, όταν χρειάστηκε να στηριχτεί ο σκληρός πυρήνας της πολιτικής του συστήματος, μαζεύτηκε ταχύτατα. Είναι γνωστό ότι το ΛΑΟΣ ψήφισε το Μνημόνιο Ι επί της αρχής, πρωτοστάτησε στην συγκρότηση της δοτής συγκυβέρνησης Παπαδήμου, στηρίζει όλη την αντεργατική και αντικοινωνική επίθεση.

Με πιο κριτήριο και γιατί;
Καθόλου δεν υιοθετούμε το χαρακτηρισμό ”κωλοτούμπας” για τον Καρατζαφέρη.
Είναι χρήσιμος μόνο στο μικρό εμφύλιο δεύτερης σημασίας μεταξύ ΛΑΟΣ και ΧΑ για την φθορά του πρώτου και την είσοδο της δεύτερης στη Βουλή, που είναι τώρα ο στόχος της.
Ο Καρατζαφέρης (ας μην ξεχνάμε ένας από τους πλουσιότερους βουλευτές) και η ακροδεξιά ευρύτερα, συμπεριφέρονται με απόλυτη ταξική συνέπεια, σε ένα δύσκολο έργο.
Από τη μια, πρέπει να έχουν επαφή με την κοινωνική δυσαρέσκεια, ώστε αυτή να μην αποχτά αριστερό αντικαπιταλιστικό πρόσημο. Σε αυτό βοηθάει το σχήμα ”βρίζουμε τους πολιτικούς, ακόμη και τους αστούς πολιτικούς, όχι όμως την αστική πολιτική”.
Από την άλλη, όπως πάντα, η ακροδεξιά και ο φασισμός, πρέπει να είναι σε ρόλο ελεύθερου σκοπευτή, μαντρόσκυλου προστασίας του καπιταλιστικού συστήματος.
Το ΛΑΟΣ ουδέποτε σκοτίστηκε να επιμείνει σε τεχνοκρατικά υποκριτικά επιχειρήματα περί ”οικονομικής καταστροφής” ή ”κινδύνου χρεωκοπίας”.
Επέμενε πάντα στο πολιτικό διακύβευμα: Προστασία του συστήματος, αναχαίτιση της αριστεράς ως πολιτική πρόταση ανατροπής, χτύπημα του εργατικού κινήματος.

Ας δούμε δύο πολύ χαρακτηριστικές τοποθετήσεις.
Ο Μάκης Βορίδης, πρώην γενικός γραμματέας της ΕΠΕΝ που ίδρυσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος μέσα από τη φυλακή και σημερινός Υπουργός Μεταφορών, έλεγε τον Νοέμβρη του 2010:
”Η Αριστερά, πολιτικά κερδισμένη, θα αισθανθεί υποχρέωσή της την αύξηση της έντασης για να ανατραπεί η «μνημονιακή» πολιτική. Κινητοποιήσεις, ακτιβισμοί, καταλήψεις κ.λπ. Η κυβέρνηση απέναντι σε αυτό έχει μία υποχρέωση: να προστατέψει την κοινωνία, τους πολίτες, τις επιχειρήσεις, την παραγωγική δραστηριότητα. Η Ελλάδα δεν θα διαλυθεί γιατί κάποιοι θέλουν να ζήσουν την επαναστατική τους φαντασίωση. Και εμείς, ως ΛΑ.Ο.Σ., θα διεκδικήσουμε, θα απαιτήσουμε, θα πιέσουμε την κυβέρνηση για την διατήρηση της ευταξίας και της νομιμότητας.” (Η Νέα Δημοκρατία «γιγάντωσε» την Αριστερά
Συνέντευξη του Μάκη Βορίδη στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος»)
Τα δικά μας σχόλια περιττεύουν εδώ. Απλά βρίσκουμε μια ακόμη ευκαιρία να .συγχαρούμε το ΠΑΣΟΚ που περιμάζεψε ένα τυπικό φασίστα, προστάτη των επιχειρηματιών και εχθρό του λαού..
Και όταν ο στόχος που είχε τεθεί επετεύχθη με τη συγκρότηση της κυβέρνησης των τραπεζιτών και της ΕΕ, να πως συνοψίζει τα πράγματα ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ:
”Αυτό το οποίο τόνισα χθες στην συνάντησή μου με τους εκπροσώπους της τρόικα είναι πως έτσι όπως επιμένουν τελικά ίσως θα πρέπει να πάρουν υπογραφές από την κυρία Παπαρήγα και τον κ. Τσίπρα γιατί με την στάση τους θα κάνουν την αριστερά κυβέρνηση. Τότε οι δικές μας υπογραφές δεν θα έχουν πια καμία αξία. Είναι μια παράμετρος που δεν τους είχε θέσει ποτέ κανείς έως τώρα, πως με την στάση τους θα κάνουν κυβέρνηση την αριστερά, θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε «Κούβα της Μεσογείου» και φυσικά δεν ομιλώ για κόμματα της αριστεράς που συμφωνούν με την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη. Τα κόμματα αυτά θα έπρεπε κατά την άποψή μου να συμμετέχουν και στην κυβέρνηση”. (ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΛΑΟΣ κ. Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΤΟΥ MEGA 21/11/11)

Φυσικά αυτή η επιλογή θα έχει κόστος για το ΛΑΟΣ, που ήδη καταγράφεται σε καθοδικά δημοσκοπικά ποσοστά. Η ΧΑ έρχεται ακριβώς από πίσω να περιμαζέψει ότι αποβάλλεται από τον Καρατζαφέρη. Δεν πρόκειται για ανταγωνισμό, αλλά για αλληλοκάλυψη, συγκοινωνούντα δοχεία. Όνειρο της ΧΑ να διανύσει την διαδρομή του Βορίδη: Από τις συμμορίες με τα μαχαίρια και τα τσεκούρια, στα βουλευτικά κοστούμια. Απαράλλακτες ομοιότητες. Άλλωστε ο αρχηγός της, Ν. Μιχολολιάκος, είναι και αυτός ”της οικογενείας”, καθώς ήταν ”αρχηγός της Νεολαίας ΕΠΕΝ, κατόπιν προσωπικής εντολής του Γεώργιου Παπαδόπουλου”, όπως περηφανεύονται.
Θα έλεγε μάλιστα κανείς, πως η ΧΑ αν και εξωκοινοβουλευτική και περιθωριακή, είναι πολύ προσεκτική στη δημαγωγία της και δεν ανοίγεται δημαγωγικά.
Ενώ κάνει λόγο για ”καταγγελία του Μνημονίου και όλων των δανειακών συμβάσεων που δέσμευσαν την χώρα μας”, δεν θα βρει κανείς θέση για διαγραφή του χρέους.
Ενώ διατυπώνεται μια αόριστη θέση για ”αποδέσμευση από διεθνείς οργανισμούς που δεν εξυπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα”, πουθενά δεν ονοματίζεται η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αντίθετα, διατυπώνεται η γνωστή διαφυγή: ”Ναι στην Ευρώπη των Εθνών, όχι στην Ευρώπη του κεφαλαίου”. Ας μην κάνουμε πικρόχολα σχόλια εδώ.

Φασισμός: ακραία αστική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και γέννημα της
Κάθε εκμεταλλευτική τάξη όταν κινδυνεύει, αναπτύσσει την τάση προς την απολυταρχία, το χτύπημα της δημοκρατίας, την συντριβή της ελευθερίας των εκμεταλλευόμενων.
Το φασιστικό κίνημα γέννημα των δεκαετιών 1920 και 1930, συμπύκνωσε τον διπλό φόβο του αστικού κόσμου.
Από τη μια, ο κίνδυνος από την αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή, τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, τις καπιταλιστικές κρίσεις.
Από την άλλη, ο κίνδυνος των εργατικών κοινωνικών επαναστάσεων, με τον κύκλο που εγκαινίασαν οι μπολσεβίκοι αλλά όχι μόνο.
Στην πρώτη απειλή, ο φασισμός διατυπώνει την απάντηση της σωτηρίας, μέσα από μια περισσότερο διευθυνόμενη οικονομία και ένα καπιταλιστικό κράτος πραγματικό στρατόπεδο. ”Πρόκειται για την προσπάθεια να περισωθεί, με ελάχιστους και φαινομενικούς περιορισμούς, η βάση της αστικής κοινωνίας, η ατομική ιδιοκτησία της παραγωγής και η ατομική ιδιοποίηση των προϊόντων της. Είναι η αυταπάτη να παγιοποιηθεί η εκμεταλλευτική σχέση εργοδότη και εργάτη. Δεν πρόκειται για νέα μορφή οικονομίας, ούτε για νέα σχέση παραγωγής. Γίνεται μόνο προσπάθεια να καταργηθούν όλα εκείνα τα στοιχεία, που δημιουργούν κλονισμό και κίνδυνο μεταβολής της σημερινής βασικής εκμεταλλευτικής σχέσης” (Δ. Γληνός).
Στην πολιτική απειλή του εργατικού κινήματος και της κοινωνικής επανάστασης ο φασισμός απαντά με συντριβή των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών, κατάργηση του δικαιώματος της ελεύθερης οργάνωσης, έκφρασης, σκέψης και φυσικά του δικαιώματος του λαού να επιβάλει τη θέληση του.
Στο επίπεδο της φασιστικής ιδεολογίας, ο εθνικισμός και η ”ενιαία εθνότητα, χωρίς κόμματα και τάξεις”, είναι το αναγκαίο επίστρωμα για την ουτοπία της κατάργησης της ταξικής πάλης, για την δικαιολόγηση της διάλυσης των εργατικών οργανώσεων και των επαναστατικών (αλλά και όλων, πλην φασιστικού) κομμάτων. Ο φυλετικός ρατσισμός είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα του αστικού εθνικισμού για να λυθεί τεχνητά η αντίφαση μεταξύ των χωριστών εθνικισμών και να δικαιολογηθεί στη βάση της ανωτερότητας κάποιας ράτσας/φυλής/έθνους, το δικαίωμα να συντρίψει άλλα.
Η προσφυγή των φασιστών στ γνωστό μας και από την απριλιανή δικτατορία 1967-1973 τρίπτυχο ”πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”, αντανακλά την αναζήτηση ενός συνεκτικού κοσμοθεωρητικού οράματος με μια εξωιστορική επιστροφή στο παρελθόν, πίσω και από την αστική επανάσταση και τον διαφωτισμό. Η αρχαιοπρέπεια και αρχαιολατρεία (και μάλιστα στην σπαρτιατική πολεμική εκδοχή) είναι μια κλασσική έκφραση αυτών των φαντασιώσεων.

Ο φασισμός ενάντια στον κομμουνισμό
Ειδικά μετά την κατάρρευση του 1989 στην Ανατολική Ευρώπη, στο πλαίσιο του λεγόμενου ”ιστορικού αναθεωρητισμού”, επιχειρείται από τους αστούς ιδεολόγους η ταύτιση φασισμού και κομμουνισμού, ως ιδεολογιών νομιμοποίησης των «ολοκληρωτικών καθεστώτων».

Είναι μια τοποθέτηση αντιϊστορική.
Αξιοποιεί ωστόσο μορφολογικές ομοιότητες που σκόπιμα επινόησε ο φασισμός στα οργανωτικά και θεωρητικά του σχήματα, ως στοιχείο της πειθούς του (μαζί με τη βία φυσικά).
Εκμεταλλεύεται την αποτυχία της σοβιετικής επανάστασης, να κινηθεί στην οικοδόμηση αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας με ελευθερία για το λαό και την επικράτηση εκμεταλλευτικών και καταπιεστικών σχέσεων σε όλη την ανατολική Ευρώπη.
Παρ’ όλα αυτά, η ουσία δεν αλλάζει.
Ο φασισμός ήταν και είναι η ακραία επιθετική απάντηση της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων στον κομμουνισμό και το εργατικό κίνημα. Συντρίφτηκε κυρίως χάρη στη Σοβιετική Ένωση και τον κόκκινο στρατό των εργατών και αγροτών.

Ο Δημήτρης Γληνός, στο υπέροχο έργο του «Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ – Η φασιστική ιδεολογία- Οι μονόλογοι του ερημίτη της Σαντορίνης», συνοψίζει εξαιρετικά εύστοχα με την γνωστή δημοτική γλώσσα του:
”Ο φασισμός είνε η βασική άρνηση της δημοκρατίας, ο σοσιαλισμός είνε η ολοκλήρωση της δημοκρατίας, η μετάβαση από τη φαινομενική αστική δημοκρατία στην ουσιαστική σοσιαλιστική δημοκρατία, που έχει για προϋπόθεσή της την οικονομική δημοκρατία”.
Και ο μεγάλος διανοητής, προεκτείνοντας τη σκέψη του στο φιλοσοφικό επίπεδο, συμπληρώνει:
”Ο φασισμός είνε η δέσμευση του ανθρώπινου, για να διατηρηθεί η εκμετάλλεψη του υλικού,ο σοσιαλισμός είνε η ρύθμιση του υλικού για να απολυτρωθεί το ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο”.
http://antistasigr.blogspot.com/2012/01/x.html

Προσπαθούν να αποφύγουν μάλλον το πολιτικό κόστος , από νέους θανάτους άστεγων :

“Σε εφαρμογή θέτει το Κ.Υ.Α.Δ.Α. το σχέδιο «Αθηνά Εστία», για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών των αστέγων, λόγω των έκτακτων καιρικών συνθηκών, από τις 11 Ιανουαρίου μέχρι και το πέρας αυτών.

Ομάδες υπό την καθοδήγηση του Κ.Υ.Α.Δ.Α. θα διανέμουν κάθε βράδυ κουβέρτες, υπνόσακους και ρουχισμό, ενώ, όπου κρίνεται απαραίτητο, συμπολίτες μας θα μεταφέρονται σε νοσοκομείο.

Για τη φιλοξενία των αστέγων της πόλης θα είναι ανοικτό το Κλειστό Γυμναστήριο Ρουφ (Πειραιώς & Εχελιδών 69).

Το Κέντρο Σίτισης του Κ.Υ.Α.Δ.Α. (Πειραιώς 35 και Σοφοκλέους) θα παραμένει ανοιχτό μέχρι τις 22.00 το βράδυ και θα παρέχει φροντίδα σε όσους έχουν ανάγκη.

Τηλέφωνο επικοινωνίας του Κ.Υ.Α.Δ.Α.: 2105246515 και 2105239465.” (zougla)

-Οι άστεγοι υπολογίζονται γύρω τους 20.000.

Αν έδιναν 1000 ευρώ / μήνα καθαρά στον καθένα θα είχαμε μηνιαίο κόστος 20.000.000 ευρώ.

Ετήσιο κόστος με το οποίο δεν θα υπήρχε άστεγος = 240.000.000 ευρώ (240εκ. ευρώ).

Στο μεταξύ χρήματα φορολογούμενων πάνε σε εκκλησία & κράτος :

1) Πολύ πρόχειροι υπολογισμοί, φέρουν την περιουσία του ΝΠΔΔ της Εκκλησίας της Ελλάδος να ανέρχεται σε τουλάχιστον δεκαπέντε δισεκατομμύρια (15.000.000.000) ευρώ. Στο ποσό αυτό προστίθεται και η ανυπολόγιστη-αμύθητη περιουσία των περίπου δυόμισι χιλιάδων (2.500) μοναστηριών. Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης, εκατοντάδες οικοδομικά τετράγωνα, μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια και καταθέσεις αξίας εκατομμυρίων ευρώ αποτελούν την εκκλησιαστική περιουσία. Ωστόσο, το «ιερό» θησαυροφυλάκιο είναι τόσο βαθύ που αρκεί μία και μόνο αναφορά.

Πέντε μονές που προσέφυγαν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια εναντίον του νόμου Τρίτση αποτιμούσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο αστρονομικό ποσό των 8 τρισ. δρχ. (!!!). Και μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τους επιδίκασε το ποσό των 3 τρισ. δρχ. Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι εάν η περιουσία των 5 μονών άγγιζε πριν μια 20ετία τα 3 ή 8 τρισ. δρχ., τότε πώς μπορεί κανείς να υπολογίσει την περιουσία των 2.500 μοναστηριών και ναών σε όλη τη χώρα; Mόνον η μοναστηριακή περιουσία υπολογίζεται περί τα 2,5 με 5 τρις ευρώ δηλαδή 6-12 φορές μεγαλύτερη του χρέους της Ελλάδος

2) Άγνωστα τα κονδύλια που πάει στο Υπουργείο εθνικής άμυνας για εξοπλισμούς και συντήρηση μόνιμου προσωπικού – εγκαταστάσεων σε καιρό ειρήνης.

Προσθέστε επίσης πολλές δημόσιες υπηρεσίες με ανύπαρκτο κοινωνικό έργο , καθώς και επιδοτήσεις ΜΚΟ , για να καταλάβετε γιατί υπάρχουν άστεγοι.
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1368386

Εικοσιένα χρόνια συμπληρώνονται από τη δολοφονία του 38χρονου καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από μέλη της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων. Το φθινόπωρο του 1990, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακοινώνει πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία που προβλέπει μεταξύ άλλων λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές, πιθανό περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας, έπαρση της σημαίας κ.ά.

Οι πρώτες καταλήψεις ξεκινούν στα τέλη Οκτωβρίου του 1990 ενώ, μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, τα υπό κατάληψη γυμνάσια και λύκεια φτάνουν το 70% του συνόλου. Ταυτόχρονα γίνονται πολλές πορείες διαμαρτυρίας με συμμετοχή μεταξύ 10.000 και 30.000 ατόμων, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής.

Η κυβέρνηση ελπίζει ότι το κλίμα θα εκτονωθεί με τις διακοπές των Χριστουγέννων, ενώ ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι τα προεδρικά διατάγματα δεν θα εφαρμοστούν για ένα τρίμηνο, έως ότου γίνουν «πλήρως κατανοητά» από μαθητές και καθηγητές. Σύντομα, οι τρεις μήνες γίνονται δώδεκα και το νομοσχέδιο τροποποιείται μερικώς, χωρίς αλλαγές όμως στα σημαντικότερα σημεία (πειθαρχικές διατάξεις, περικοπές κ.ά.).

Με το νέο χρόνο, όμως, οι μαθητές και φοιτητές αποφασίζουν τη συνέχιση των καταλήψεων στα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ και σε 1.800 από τα 3.014 γυμνάσια και λύκεια της χώρας. Ως απάντηση, ο υπουργός Παιδείας, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, δηλώνει ότι όσοι συμπληρώσουν 50 αδικαιολόγητες απουσίες λόγω των καταλήψεων θα χάσουν τη χρονιά.

Στις 07.01.1991, ημέρα επανέναρξης των μαθημάτων μετά τις γιορτές, οι καταλήψεις συνεχίζονται ενώ η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) κηρύσσει στάση εργασίας και καλεί τους καθηγητές να βρίσκονται έξω από τα σχολεία «για να συμβάλουν στην αποτροπή προκλήσεων που ίσως επιχειρηθεί να δημιουργηθούν» καθώς έχει γίνει αντιληπτό ότι ο κομματικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας έχει κινητοποιήσει ομάδες «αγανακτισμένων γονέων» για να «σπάσουν» τις καταλήψεις.

Από το πρωί της μέρας σημειώνονται μικροεπεισόδια μεταξύ γονέων και καταληψιών, καθηγητών και δημοτικών συμβούλων. Οι καθηγητές αρνούνται να βάλουν απουσίες στους μαθητές και ο υπουργός αποφασίζει την πειθαρχική δίωξή τους, ενώ την επόμενη μέρα, ομάδες ροπαλοφόρων εισβάλουν σε σχολεία και τραυματίζουν μαθητές, υπό τα απαθή βλέμματα των αστυνομικών οργάνων.

Στις 08.01.1991, στις 19.30 το απόγευμα, στην Πάτρα περί τα τριάντα στελέχη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, με επικεφαλής τον τοπικό πρόεδρο της οργάνωσης Ιωάννη Καλαμπόκα, επιτίθενται οπλισμένοι κατά των μαθητών στην κατάληψη του Πολυκλαδικού Λυκείου, χωρίς όμως να επιτύχουν να διώξουν τους νέους.

Μία ώρα αργότερα, η ίδια ομάδα επιτίθεται κατά του 3ου Λυκείου και καταφέρνουν να απωθήσουν τους ελάχιστους μαθητές που βρισκόταν στο χώρο. Σε λίγο, συγκεντρώνονται έξω από το λύκειο δεκάδες μαθητές, καθηγητές, γονείς, δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης καθώς και ο δήμαρχος Πάτρας, Α. Καράβολας και ο βουλευτής Αχαΐας του Πα.Σο.Κ, Α. Φούρας.

Τα στελέχη της ΟΝΝΕΔ αρνούνται να υποχωρήσουν από την «αντικατάληψη» και δηλώνουν ότι θα παρατείνουν την κατάληψη του Λυκείου μέχρι αυτό να λειτουργήσει ξανά κανονικά. Σύντομα, τα πνεύματα οξύνονται και αρχίζουν οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο πλευρών με εκσφενδονίσεις αντικειμένων, ενώ σημειώνονται οι πρώτοι τραυματισμοί.

Γύρω στις 23.30 το βράδυ, ομάδα καθηγητών και γονέων επιχειρεί να μπει στο κτίριο. Με το άνοιγμα της πόρτας τα μέλη της ΟΝΝΕΔ επιτίθενται στον κόσμο με σιδερολοστούς, καδρόνια και τσιμεντόλιθους. Ο καθηγητής μαθηματικών και μέλος του Εργατικού Αντι-ιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ), Νίκος Τεμπονέρας, πέφτει θανάσιμα τραυματισμένος, με ανοιγμένο το κρανίο από το σιδερολοστό του Ι.Καλαμπόκα.

Μεταφέρεται στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός και το πρωί της 09.01.1991 παύουν όλες οι ζωτικές λειτουργίες του. Στο νοσοκομείο μεταφέρονται επίσης άλλα τέσσερα άτομα σε σοβαρή κατάσταση και δεκάδες με ελαφρότερα τραύματα. Η ομάδα του Καλαμπόκα εξαφανίζεται ανενόχλητη αφού η αστυνομία κάνει την εμφάνισή της, όταν τα επεισόδια έχουν τελειώσει. Οι αυτόπτες μάρτυρες καταγγέλλουν ως φυσικούς αυτουργούς τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Ι. Καλαμπόκα, το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Α. Μαραγκό και τον συντροφό τους Σ. Σπίνο.

Τις επόμενες μέρες, η νεανική εξέγερση κλιμακώνεται και δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών συγκρούονται με τα ΜΑΤ στην Πάτρα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ ο υπουργός Παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλος παραιτείται. Στις 10.01.1991 κατά τη μεγαλειώδη διαδήλωση 50.000 ατόμων στο κέντρο της Αθήνας, τα ΜΑΤ επιτίθενται στον κύριο όγκο των διαδηλωτών. Οι συγκρούσεις διαρκούν όλη τη μέρα και, όταν οι δυνάμεις καταστολής επιχειρούν να απωθήσουν τον κόσμο προς το Πολυτεχνείο, οι διαδηλωτές αντιστέκονται και οι συγκρούσεις κορυφώνονται.

Βομβίδες ασφυξιογόνων αερίων των ΜΑΤ προκαλούν πυρκαγιά στο κτίριο που στεγαζόταν το κατάστημα ενδυμάτων «Κ. Μαρούσης», στην συμβολή Θεμιστοκλέους και Πανεπιστημίου. Οι πυροσβεστικές δυνάμεις που σπεύδουν στο σημείο για να σβήσουν τη φωτιά δέχονται επίθεση με χημικά αέρια από τα ΜΑΤ και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες, υποφέροντας από σπασμούς λόγω των χημικών. Όταν η πυρκαγιά σβήσει μετά τα μεσάνυχτα, ανασύρονται οι σωροί τεσσάρων πολιτών, μέσα από το κτίριο του καταστήματος.

Η ένταση συνεχίζεται για τα επόμενα εικοσιτετράωρα, με νέες πορείες, καταλήψεις και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, ενόσω ο Γ. Σουφλιάς, αντικαταστάτης του παραιτηθέντος Β. Κοντογιαννόπουλου στο υπουργείο Παιδείας, αποσύρει τα επίμαχα νομοθετήματα και ανακοινώνει την έναρξη διαλόγου για την Παιδεία «από μηδενική βάση», μέχρις ότου ο Πόλεμος του Κόλπου μετατοπίσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

Ο συγκατηγορούμενος για τη δολοφονία Α. Μαραγκός, απαλλάχτηκε με βούλευμα, ενώ ο Ι. Καλαμπόκας καταδικάστηκε πρωτόδικα από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Βόλου σε ισόβεια κάθειρξη για ανθρωποκτονία εκ προμελέτης – ποινή που σύντομα μειώθηκε και στις 2 Φεβρουαρίου 1998 αφέθηκε ελεύθερος λόγω “καλής συμπεριφοράς”. Σήμερα ζει και εργάζεται στο Βόλο ως υπεύθυνος παραρτήματος της Εθνικής Τράπεζας.
http://tvxs.gr/news/%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B1/20-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CF%81%CE%B1

Νέα κινητοποίηση ενάντια στον φόρο ακινήτων οργανώνουν στα γραφεία της ΔΕΗ Χανίων, στη λίμνη Τσόντου, την ερχόμενη Τετάρτη 11 Ιανουαρίου, στις 11 το πρωί, τα Σωματεία Τροφίμων Ποτών, Ιδιωτικών Υπαλλήλων, Οικοδόμων και ο Σύλλογος Γυναικών Χανίων. Ζητούν ‘να καταργηθεί το χαράτσι της ΔΕΗ’ και ‘σε κανέναν να μην κοπεί το ρεύμα’.
Σε ανακοίνωσή τους καλούν ‘όλους τους εργαζομένους, τους ανέργους, τη νεολαία, τους μικρομαγαζάτορες και αγρότες να μην δεχτούν την εξαθλίωση της ζωής τους με τα επιπλέον χαράτσια που καλούμαστε να πληρώσουμε’.
Στην κινητοποίηση καλούν επίσης οι Αγροτικοί Σύλλογοι τέως Δήμου Αρμένων και Μηθύμνης, Κάινας, Παλαιών Ρουμάτων και Μεσκλών ‘τους αγρότες των περιοχών μας και όλου του Νομού’ για ‘να απαιτήσουμε από τη Διεύθυνση της ΔΕΗ να πληρώσουμε τον κανονικό λογαριασμό χωρίς το χαράτσι. Να παραδώσουμε τις αποδείξεις πληρωμής μέσω Τραπέζης, συνημμένες με την υπεύθυνη δήλωση ότι δεν πληρώσαμε το χαράτσι’.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ
Σε συγκέντρωση στα γραφεία της ΔΕΗ, για κατάθεση δηλώσεων, την ερχόμενη Τετάρτη 11 Ιανουαρίου, από τις 10 το πρωί έως τις 12 το μεσημέρι, καλούν οι συνελεύσεις κατοίκων Χαλέπας, Αη Γιάννη και Αμπεριάς.
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, ‘καλούν όσους Χανιώτες έχουν αποφασίσει να μην πληρώσουν το χαράτσι που επέβαλαν κυβέρνηση και τρόικα μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, με σκοπό να καταθέσουμε όλοι μαζί τις δηλώσεις άρνησης πληρωμής του ειδικού τέλους’ και συνεχίζουν: ‘Συλλογικά και οργανωμένα αντιστεκόμαστε στην πολιτική της φτώχειας και υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά μας να ζούμε με αξιοπρέπεια. Κανένας δεν πρέπει να μείνει χωρίς ρεύμα και θέρμανση λόγω αντίθεσης ή αδυναμίας πληρωμής του ΕΕΤΗΔΕ (Εκτακτου Ειδικού Τέλους Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών). Ο ατομικός δρόμος και η υποταγή δεν είναι λύση. Δεν φοβόμαστε, δεν συναινούμε, δεν πληρώνουμε τα αντισυνταγματικά και κοινωνικά άδικα χαράτσια. Ενωμένοι και αλληλέγγυοι μπορούμε να ανατρέψουμε τη βάρβαρη πολιτική τους’.
http://cretalive.gr/new/68870/crete/Nea_kinitopoiisi_sti_DEI_sta_Chania

Στο «τραπέζι» το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού και οι μειώσεις αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα

Δεν γλιτώνουν το «κούρεμα» στους μισθούς τους αλλά και στα ειδικά επιδόματα ούτε οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, όπως προέκυψε κατά τη συνάντηση του πρωθυπουργού, Λουκά Παπαδήμου με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, Γιάννη Παναγόπουλο.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο πρωθυπουργός έδειξε στον εκπρόσωπο των εργαζομένων την επιστολή της τρόικας που εστάλη στο υπουργείο Εργασίας και στην οποία οι δανειστές ζητούν, μεταξύ άλλων, μείωση του κατώτατου μισθού – που ανέρχεται στα 751 ευρώ -, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών αλλά και «μαχαίρι» στο 13ο και 14ο μισθό.

Ταυτόχρονα, στην επιστολή γίνονται συγκρίσεις με το τι ισχύει στην χώρα μας και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης, χωρίς ωστόσο να αναφέρεται ευθέως το ύψος της μείωσης που απαιτείται για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους.

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ο πρωθυπουργός απέφυγε να δεσμευτεί ότι δεν θα προχωρήσει η κυβέρνηση σε νομοθετική ρύθμιση αν δεν υπάρξει συμφωνία μεταξύ των κοινωνικών εταίρων.

Μάλιστα, στο κείμενο της τρόικας αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι έχει γίνει παρόμοια νομοθετική παρέμβαση την περίοδο ’86 – ’87 επί θητείας στο υπουργείο Οικονομικών του Κώστα Σημίτη.

Έκκληση στους κοινωνικούς εταίρους να προχωρήσουν και να ολοκληρώσουν μέσα στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα τις διαπραγματεύσεις για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, απηύθυνε ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος, κατά την εισήγησή του στις συναντήσεις που είχε από το πρωί με τους κοινωνικούς εταίρους.

«Χωρίς τη συμφωνία με την τρόικα και την παρεπόμενη χρηματοδότηση, η Ελλάδα τον Μάρτιο αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο άτακτης χρεοκοπίας. Επομένως από τις πράξεις και τις αποφάσεις μας, κατά τις επόμενες εβδομάδες, θα κριθούν τα πάντα» υπογράμμισε ο κ. Παπαδήμος και συνέχισε:

«Η λειτουργία της αγοράς εργασίας και η σχέση με τις ανταγωνίστριες οικονομίες είναι καθοριστικοί παράγοντες. Κατά τη δεκαετία από την εισαγωγή του ευρώ έως το 2010, η ελληνική οικονομία υπέστη απώλεια ανταγωνιστικότητας της τάξεως του 25% σε σχέση με τις πιο ανταγωνιστικές χώρες της Ευρωζώνης».

Mε δηλώσεις του αμέσως μετά τη συνάντηση, ο κ. Παναγόπουλος παρουσιάστηκε ανυποχώρητος στο θέμα της Γενικής Συλλογικής Σύμβασης και τόνισε: «Τον κοινωνικό διάλογο πολύ αργά τον θυμήθηκαν, εμείς λέμε ότι για την ΕΓΣΣΕ ούτε ένα βήμα υποχώρηση. Ο πρωθυπουργός μάς ζήτησε να συζητήσουμε ζητήματα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, μηδέ της ΕΓΣΣΕ εξαιρουμένης».

‘Οποιαδήποτε πρόθεση για οιονεί κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω” σημείωσαν οι εκπρόσωποι της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου στον πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο στο πλαίσιο του διαλόγου με την κυβέρνηση και με τους άλλους κοινωνικούς φορείς για τα εργασιακά θέματα. Αναφορικά με τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα η ΕΣΕΕ υπενθύμισε την πάγια θέση της ότι πρέπει να αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ των δύο μερών, εργοδοτών και εργαζομένων.

Ωστόσο, στην παρούσα συγκυρία η ΕΣΕΕ δηλώνει ότι προτείνει πάγωμα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα για τρία χρόνια, μέχρι το 2014, με παράλληλη μείωση κατά 10% του μη μισθολογικού κόστους.

Κάτι τέτοιο σημαίνει μείωση της συνολικής ετήσιας μισθολογικής δαπάνης των επιχειρήσεων κατά 2 δισ. ευρώ.

Αναφορικά με τον κίνδυνο κατάρρευσης των ασφαλιστικών ταμείων από τις απώλειες των εσόδων κατά 5 δισ. ευρώ το 2011 και επιπλέον 7 δισ. ευρώ το 2012, προτείνεται η αναπλήρωση των πόρων από την μείωση των εισφορών με την επιβολή ασφαλιστικού τέλους 1 τοις χιλίοις, επί του ετήσιου τζίρου των επιχειρήσεων που θα μπορούσε να καταβάλλεται με τις περιοδικές δηλώσεις ΦΠΑ, αλλά θα υπολογίζεται ως δαπάνη της επιχείρησης.

Ψευτοδίλημμα, χαρακτήρισε ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ, Δημήτρης Ασημακόπουλος, το ζήτημα απελευθέρωσης του κατώτατου μισθού μετά τη συνάντηση που είχε μαζί με αντιπροσωπεία της Συνομοσπονδίας με τον πρωθυπουργό. Ο κ. Ασημακόπουλος τόνισε ότι «πολύ λίγο θα επηρεάσει έως μηδαμινά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας ένα τέτοιο μέτρο» και υπογράμμισε ότι «δεν μπορεί να αφαιρεθεί το τελευταίο φύλο συκής, που είναι η αξιοπιστία της συμφωνίας των κοινωνικών εταίρων, δηλαδή, η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας».

Ο κ. Ασημακόπουλος άφησε, πάντως, ανοικτό το ενδεχόμενο, στον διάλογο των κοινωνικών εταίρων να ρυθμιστούν επιμέρους ζητήματα σχετικά με το μισθολογικό κόστος, ενώ ανέφερε ότι ζήτησε από τον πρωθυπουργό να μειωθεί το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών κατά πέντε μονάδες και να αντικατασταθεί από τέλος ένα τοις χιλίοις στον τζίρο όλων των εταιρειών.

Νωρίτερα, ο κ. Παπαδήμος έχει ήδη συναντηθεί με τον πρόεδρο του ΣΕΒ, Δημήτρη Δασκαλόπουλο.

«Να σταθούν τα κόμματα στο ύψος των περιστάσεων», ζήτησε μετά την συνάντηση με τον κ. Παπαδήμο ο Πρόεδρος του ΣΕΒ. Είπε επίσης ότι αν αποτύχει η κυβέρνηση Παπαδήμου την ευθύνη θα έχουν τα κόμματα με την κακοφωνία τους.

«Ο ΣΕΒ πιστεύει ότι οι κοινωνικοί εταίροι έχουν την ωριμότητα να συζητήσουν για μια εθνική συμφωνία. Για τον κατώτατο μισθό πιστεύουμε ότι μπορεί να μη θιγεί αλλά στη δύσκολη αυτή περίοδο πρέπει να δούμε πώς θα διαμορφωθεί το μέσο κόστος εργασίας, έτσι ώστε η ανταγωνιστικότητα και η απασχόληση να ευνοηθούν», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Δασκαλόπουλος.

Ο ίδιος προειδοποίησε ότι ο κίνδυνος μιας ολικής εθνικής χρεοκοπίας παραμένει και θα απομακρυνθεί μόνο με την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης, που υποχρεωτικά θα περιέχει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δράσεων, συγκεκριμένα διαρθρωτικά μέτρα και χρονοδιαγράμματα υλοποίησής τους.

Πρότεινε δε έξι μέτρα που θα πείσουν, όπως ανέφερε, τις αγορές και τους εταίρους μας στα οποία περιλαμβάνονται:

– Η ψήφιση νόμου συνταγματικής ισχύος για την ισοσκέλιση του προϋπολογισμού,

– Ο καθορισμός πλαφόν δαπάνης για μισθούς, συντάξεις και λειτουργικές δαπάνες του ευρύτερου δημοσίου, ως ποσοστό επί του ετήσιου ΑΕΠ,

– Η ανάθεση στον ιδιωτικό τομέα της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών για λογαριασμό του κράτους, σε οικονομικά και κοινωνικά συμφέρουσα σχέση τιμής και ποιότητας,

– Η θεμελίωση της ριζικής αναμόρφωσης και απλοποίησης του φορολογικού μας συστήματος, με στόχο την πάταξη της φοροδιαφυγής,

– Η άρση των εμποδίων που στραγγαλίζουν την παραγωγική ιδιωτική δράση και

– Η άμεση απελευθέρωση όλων των αγορών και το άνοιγμα των επαγγελμάτων.

«Από την επίδοση αυτής της κυβέρνησης και τη συμπεριφορά των κομμάτων που τη στηρίζουν, θα εξαρτηθεί αν το 2012 θα είναι για την Ελλάδα μας η χρονιά της καταστροφής ή η χρονιά της ελπίδας», κατέληξε ο πρόεδρος του ΣΕΒ.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1366642

Μισοάδειο ή μισογεμάτο; Τι ήταν το 2011; Η χρονιά των μεγάλων επαναστάσεων και εξεγέρσεων, η χρονιά που επανεμφανίστηκε το κοιμισμένο θηρίο των εργαζομένων; Ή μήπως η μαύρη χρονιά που εμφανίστηκε ξανά η πείνα σε μαζική κλίμακα στον αναπτυγμένο κόσμο; Τι δίνει τον τόνο; Η αραβική άνοιξη ή η καταστροφή στην Φουκουσίμα; Το καλοκαίρι του Συντάγματος ή ο χειμώνας της δανειακής σύμβασης;

2011. Η χρονιά που συγκλόνισε τον κόσμο

Μισοάδειο ή μισογεμάτο; Τι ήταν το 2011; Η χρονιά των μεγάλων επαναστάσεων και εξεγέρσεων, η χρονιά που επανεμφανίστηκε το κοιμισμένο θηρίο των εργαζομένων; Ή μήπως η μαύρη χρονιά που εμφανίστηκε ξανά η πείνα σε μαζική κλίμακα στον αναπτυγμένο κόσμο; Τι δίνει τον τόνο; Η αραβική άνοιξη ή η καταστροφή στην Φουκουσίμα; Το καλοκαίρι του Συντάγματος ή ο χειμώνας της δανειακής σύμβασης;

του Θάνου Ανδρίτσου

Πρόσωπο της χρονιάς: ο ανώνυμος διαδηλωτής. Της επόμενης χρονιάς ας είναι η ωρίμανση του σε επώνυμο πολιτικό εργατικό κίνημα

ΚΟΜΗΤΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Στις 17 του Δεκέμβρη του 2010, στην πόλη Σίντι Μπουζίντ της νότιας Τυνησίας, ο νεαρός Μοχάμεντ Μπουαζίζι, θα αυτοπυρποληθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσχεση των προϊόντων του από την αστυνομία. Αυτή η πράξη απελπισίας για τη φτώχεια και την ανεργία, δεν θα σβηστεί από τη μνήμη όπως οι χιλιάδες καθημερινοί σιωπηλοί θάνατοι, αλλά θα μείνει στην ιστορία. Γιατί θα είναι το λάκτισμα που θα κάνει τον τυφλοπόντικα που περιδιάβαινε για δεκαετίες στο υπέδαφος να τρέχει με φόρα κατά τη χαραμάδα φωτός που ξεπήδησε πάνω από το κεφάλι του.

Οι οργισμένες διαδηλώσεις της εξέγερσης της Τυνησίας θα καλωσορίσουν τη νέα χρονιά. Αποφασισμένες και απελπισμένες, οργισμένες και αμήχανες, αισιόδοξες και αιματηρές, όπως και ο χρόνος που εγκαινίασαν. Ή καλύτερα, όπως η νέα ιστορική περίοδος στην οποία ανάγκασαν ολόκληρη την υφήλιο να εισέλθει.

Αναμφισβήτητα η χρονιά που τώρα συμπληρώνεται, συνοδευόμενη από ευχές να «φύγει και να μην ξανάρθει» είναι η πιο συνταρακτική και έντονη μετά από δεκαετίες. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να αποφύγουν τις τολμηρές αναλογίες. Με το 1789, το 1848, το 1871, το 1905, το 1968. Όπως έγραψε στο εκπληκτικό του κείμενο με τίτλο «Η άνοιξη αντιμετωπίζει το χειμώνα» ο Μάικ Ντέιβις «σίγουρα μερικά θεμελιώδη πράγματα εξακολουθούν να ισχύουν, αλλά και κλασικά μοτίβα επαναλαμβάνονται. Τύραννοι τρέμουν, αλυσίδες σπάνε και τα παλάτια δέχονται έφοδο. Οι δρόμοι μετατρέπονται σε μαγικά εργαστήρια όπου δημιουργούνται πολίτες και σύντροφοι, και οι ριζοσπαστικές ιδέες μπορούν και αποκτούν ξαφνικά τελλουρική δύναμη… Αλλά θα μπορέσει αυτός ο νέος κομήτης διαμαρτυρίας να δείξει αντοχή στο χειμωνιάτικο ουρανό ή πρόκειται για μία εξαιρετικά σύντομη και εκθαμβωτική βροχή μετεωριτών; Δεδομένου ότι η μοίρα των προηγούμενων αναβληθεισών επαναστατικών ημερών μας έχει προειδοποιήσει πως η άνοιξη είναι η μικρότερη των εποχών, ειδικά όταν οι Κομμουνάροι αγωνίζονται στο όνομα ενός ‘’διαφορετικού κόσμου’’, για τον οποίο δεν έχουν ακόμη κανένα πραγματικό σχέδιο ή έστω μία εξιδανικευμένη εικόνα.»

Η χρονιά που πέρασε έφερε τα περισσότερα δάκρυα και τα περισσότερα χαμόγελα για τις γενιές που δεν έζησαν τον πόλεμο. Σπανίζουν σε όλο τον πλανήτη τα μέρη που μια οικογένεια να μη λύγισε μπροστά στην οικονομική καταστροφή και να μην κοίταξε με απόγνωση το μέλλον. Αλλά και δεν βρίσκεται μάλλον ούτε ένα μικρό χωριό που μια νέα κοπέλα να μην έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο πλακάτ και να κατέβηκε στο δρόμο ζητώντας ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Σε αυτά τα χρόνια ζούμε.

2011, ΤΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ

Οι κοινωνικοί αγώνες αποκτούν ένα εντονότερο ταξικό εργατικό στίγμα

Η εξέγερση στην Τυνησία έκανε καλό ποδαρικό για τη νέα χρονιά. Μετά από ένα μήνα διαδηλώσεων, στις οποίες υποστηρίζεται ότι χάθηκαν πάνω από 200 ζωές αγωνιστών, ο διεφθαρμένος, αιώνιος δικτάτορας Μπεν Αλί θα παραιτηθεί. Το πρώτο «Αργεντινάσο» στη Μεσόγειο, όπως το χαρακτήρισε ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, είχε νικήσει. Οι τεράστιες ανισότητες σε μια χώρα που παρουσιάζονταν ως πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης είχαν μετατραπεί σε αγωνιστική λαίλαπα που έδιωξε τον δικτάτορα και άνοιγε μια νέα και δύσκολη σελίδα στην ιστορία της χώρας. Κυρίως όμως είχε ανοίξει ένα δρόμο σε μια ολόκληρη γεωγραφική περιοχή, ίσως και σε όλο τον κόσμο. Ίσως, βέβαια, τότε να μην ξέραμε ότι ένα χρόνο μετά η Τυνησία θα ήταν η χώρα εκείνη με την σχετικά πιο προωθημένη εξέλιξη.

Στα τέλη του Γενάρη, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι αραβικές χώρες έχουν πάρει φωτιά και πλέον η καρδιά του αγωνιζόμενου κόσμου χτυπά στην Αίγυπτο, το Κάιρο και την πλατεία Ταχρίρ. Από τις 25 του Γενάρη, τη «μέρα της οργής» ενάντια στον φιλοαμερικάνο «Φαραώ» Μουμπάρακ μέχρι τις 11 του Φλεβάρη που και αυτό το μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς θα φύγει κλοτσηδόν από την εξουσία, ο ηρωικός αγώνας σε ολόκληρη τη χώρα, που κατάφερε να αντέξει σε πρωτόγνωρες κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις, αποτέλεσε έμπνευση για τους καταπιεζόμενους σε όλο τον κόσμο. Τα προβλήματα της επόμενης μέρας αποδεικνύονται μέχρι σήμερα δυσθεώρητα, και το καθεστώς που πλέον ελέγχεται κυρίως από το στρατό φάνηκε πολύ δυνατό για να πέσει. Η Αραβική επανάσταση είχε και έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της, όμως η φλόγα της, στα μέσα του Φλεβάρη ήταν πολύ δύσκολο να μην εξαπλωθεί.

Το «Αραβικό 1848», όπως το ονομάζουν μεταξύ άλλων ο Πέρι Άντερσον και ο Ταρίκ Αλί, δηλαδή, σύμφωνα με τον πρώτο, μια αλληλουχία εξεγερτικών και επαναστατικών γεγονότων που εξαπλώνονται τόσο γρήγορα και άμεσα σε πολλές χώρες που όμοια της έχουμε να δούμε από την πρώτη προσπάθεια του προλεταριάτου να αναμετρηθεί με την αστική τάξη, δεν έχει αφήσει καμιά χώρα ανεπηρέαστη. Για ένα χρόνο τα καθεστώτα κλονίζονται με εκατόμβες θυμάτων στους δρόμους και τις πλατείες. Άλλωστε και ο δυτικός ιμπεριαλισμός δεν θα έμενε με σταυρωμένα χέρια. Αφού «απήγαγε» την μαχητική αντίσταση των Λιβύων ενάντια στον Καντάφι, ολοκλήρωσε την «απελευθέρωση» με μια νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση, που επανακαθόρισε τον δυτικό επεκτατισμό μετά τα αμφιλεγόμενα αποτελέσματα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και κατοχύρωσε την αφαίμαξη των πετρελαίων. Στη Συρία συνεχίζεται ένα τρομακτικό ματοκύλισμα που κανείς δεν ξέρει το μέλλον του, ενώ οι καλύτεροι φίλοι των Αμερικάνων, η Σαουδική οικογένεια, δεν φαίνεται να κλονίζεται.

Όμως, στην μπαρουταποθήκη του σημερινού κόσμου δεν χρειάζεται πολύ για να περάσει μια σπίθα ακόμα και ολόκληρους ωκεανούς. Και αν … η μισή καρδία χτυπούσε στις χώρες του Μαγκρέμπ, τον Φλεβάρη, η άλλη μισή βρισκόταν μέσα στο στόμα του λύκου. Στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, ο αγώνας ενάντια στις περικοπές κοινωνικών δαπανών και την απόπειρα διάλυσης των συνδικάτων θα μετατραπεί στο φάρο που θα εκπέμψει φως για το εργατικό κίνημα της χώρας μετά από τη δεκαετία του 70. Απεργίες, πορείες δεκάδων χιλιάδων, μέχρι και κατάληψη του Καπιτωλίου, μορφές αγώνα ξεχασμένες που επανεφευρίσκονται μέσα στην κρίση και αποτελούν ένα σοβαρό εμπόδιο στην καταστροφική πολιτική υπέρβασης της κρίσης στην πλάτη των εργαζομένων. Ο μουσικός Τομ Μορέλο θα τραγουδά καθημερινά θυμίζοντας το εργατικό κίνημα του περασμένου αιώνα και θα χαρακτηρίσει τις στιγμές ιστορικές, παράδειγμα για την εργατική τάξη των ΗΠΑ, ενώ ο αιδεσιμότατος Tζέσε Τζάκσον απευθυνόμενος στο πλήθος αναγνώρισε ότι ”ζουν στιγμές Μάρτιν Λούθερ Κινγκ”. Ποιος θα το περίμενε, αναρωτιόμασταν τότε; Να δεις τι σου χω για μετά, θα απαντήσουμε εκ των υστέρων.

Την «αραβική άνοιξη», διαδέχεται σιγά σιγά το «ευρωπαϊκό καλοκαίρι». Ηλιόλουστο και ζεστό, για να γεμίσει αισιοδοξία τη μαύρη μας ψυχή. Πώς αλλιώς μπορούσαμε να αισθανόμαστε τον Μάη; Ένα χρόνο μετά την ψήφιση του μνημονίου, η κοινωνία βυθιζόταν στην άβυσσο χωρίς ικανή αντίσταση. Η, κατώτερη των περιστάσεων, απεργία της 11ης Μαΐου θα δεχτεί την επίθεση της αστυνομίας και ο Γιάννης Καυκάς θα βρεθεί σε προθανάτια κατάσταση στο νοσοκομείο. Τις επόμενες μέρες, με αφορμή τη στυγερή δολοφονία του άτυχου πατέρα, Μανώλη Καντάρη στο κέντρο της Αθήνας, ακροδεξιές και παρακρατικές συμμορίες θα εξαπολύσουν ένα πρωτοφανές πογκρόμ με βασικά θύματα μετανάστες. Η Ελλάδα βυθίζεται στο σκοτάδι. Όμως το φως θα έρθει από την Ισπανία.

Στις 15 του Μάη γεννιέται το κίνημα των Ισπανών «αγανακτισμένων» (indignados). Με κέντρο τη Μαδρίτη και την πλατεία Πουέρτα Ντελ Σολ εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα αυτός ο πρωτότυπος αγώνας, που με εξαιρετική μαζικότητα, καταλαμβάνει τις πλατείες, κάνει λαϊκές συνελεύσεις και αντιστέκεται στα «μνημονιακά» μέτρα που υιοθετεί η κυβέρνηση, απέναντι στην κρίση χρέους. «Πραγματική δημοκρατία», είναι πια το αίτημα που ηχεί στην Ιβηρική χερσόνησο.

Και πώς να μην ανταποκριθεί σε αυτό και η Ελλάδα, που βρίσκεται ένα χρόνο αλυσοδεμένη στο χρέος και τις τράπεζες; Στις 25 του Μάη, όλα είναι διαφορετικά. Με ένα κάλεσμα από το διαδίκτυο δεκάδες χιλιάδες θα κατακλύσουν την πλατεία Συντάγματος. Για περισσότερο από ένα μήνα οι δρόμοι και οι πλατείες της χώρας θα παραμείνουν γεμάτες ζητώντας την ανατροπή της κυβέρνησης και της μνημονιακής πολιτικής, αλλά και αναζητώντας δρόμους και αιτήματα για μια άλλη καλύτερη ζωή, για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Η μαζικότητα, η δυναμική, η αισιοδοξία για αυτή τη νέα μορφή, η ενδιαφέρουσα και πρωτόφαντη αντιπαράθεση και συνύπαρξη στο δημόσιο χώρο και στις λαϊκές συνελεύσεις, αλλά και τα εμφανή όρια και προβλήματα θα καθορίσουν από την πρώτη στιγμή τον αγώνα. Έναν αγώνα που θα κλιμακωθεί στο ιστορικό απεργιακό διήμερο της 28ης και 29ης Ιούλη με την βίαιη αστυνομική καταστολή, την ηρωική αντίσταση, τη μεγαλειώδη κινητοποίηση αλλά και τη τελική ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Οι πλατείες θα αδειάσουν μέσα στο καλοκαίρι, αφήνοντας ανοιχτή όμως την υπόσχεση του ξανανταμώματος.

Για να έρθει όμως το νέο αντάμωμα θα πρέπει να μεσολαβήσουν άλλα. Και θα έρθουν οι θυμωμένοι νέοι να πάρουν τη σκυτάλη. Με πιο βίαιο και απελπισμένο τρόπο στο Λονδίνο, με τις ταραχές που ακολούθησαν τη δολοφονία από την αστυνομία του μαύρου Μαρκ Ντάγκαν. Με περισσότερη οργάνωση και αισιοδοξία οι φοιτητές ενωμένοι με τον υπόλοιπο λαό, στη μακρινή Χιλή, με μήνες καταλήψεων και διαδηλώσεων, ενέπνευσαν τη νεολαία όλου του κόσμου, και στη χώρα μας έδωσαν το έναυσμα στο φοιτητικό κίνημα.

Καταλήψεις, όμως δεν γίνονται μόνο σε πανεπιστήμια. Γιατί όχι στις πλατείες, γιατί όχι στους δρόμους και τα δημόσιο κτίρια. Και τελικά, γιατί όχι και στο ναό του καπιταλισμού, στη Γουόλ Στριτ; Έτσι, σαν τρελό παραμύθι, καλέστηκε η κατάληψη μπροστά από το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης στις 17 Σεπτέμβρη. Έτσι, ξεκίνησε τα κίνημα Occupy το οποίο έχει κατακλύσει τις ΗΠΑ και έχει φτάσει σε όλες σχεδόν τις γωνιές του κόσμου. «Είμαστε το 99%» φωνάζουν, ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε εμείς, λένε μέχρι σήμερα οι καταληψίες που φαίνονται να ωριμάζουν μέρα με τη μέρα και να προκαλούν μέχρι και γενικές απεργίες σε ολόκληρες Πολιτείες.

Αυτή είναι η στιγμή που οι κοινωνικοί αγώνες αποκτούν ένα εντονότερο ταξικό εργατικό στίγμα. Έτσι, ξανά πίσω στην Ελλάδα, οι απεργίες και οι εργατικοί αγώνες έδωσαν τους τελευταίους μήνες τον τόνο. Με αποκορύφωμα τη «μεγαλύτερη απεργία από τη μεταπολίτευση», το διήμερο 19-20 του Οκτώβρη, που σημαδεύτηκε από το νεκρό οικοδόμο, Δημήτρη Κοτζαρίδη. Αλλά και οι άλλες απεργίες και οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων μαζί με το λαϊκό ξεσηκωμό στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου θα πιέσουν την κυβέρνηση αναγκάζοντας το σύστημα σε μια επιθετική αναδίπλωση με την παραίτηση του Παπανδρέου και την άνοδο του εκλεκτού των τραπεζών.

Η χρονιά κλείνει και μας βρίσκει όλους σε αμηχανία για το μέλλον των αγώνων. Όμως, η αλλαγή του χρόνου δε θα γίνει σε νηνεμία. Γιατί θα καίνε η φωτιές από την πύλη της Χαλυβουργίας που μετρά πάνω από δύο μήνες απεργία. Η νέα χρονιά έρχεται, και το στοίχημα μένει ανοιχτό.

Μια μαύρη χρονιά

ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΔΙΑΛΥΘΗΚΑΝ ΟΣΑ ΕΚΤΙΖΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Άραγε αυτή η αμηχανία είναι μόνο για το μέλλον του κινήματος; Όχι, βέβαια. Την αγωνία, το βάρος στο στομάχι, την απόγνωση, την αισθάνονται όλοι για το αν θα τα βγάλουν πέρα την επόμενη μέρα. Πράγματι, τα τελευταία πενήντα χρόνια, δεν υπήρχε χρονιά που να ξεκινούσε μέσα σε χειρότερες προσδοκίες από το 2012. Το εφιαλτικό 2011 έχει κάτι που το κάνει ακόμα πιο δυσβάσταχτο. Ότι τίποτα δεν προμηνύει ότι δεν θα το ακολουθήσει ένα ακόμα χειρότερο έτος.

Για την Ελλάδα, πρόκειται για μια χρονιά καταστροφή. Μέσα σε ένα χρόνο διαλύθηκαν όσα έχτιζαν εκατομμύρια άνθρωποι για χρόνια. Χιλιάδες νοικοκυριά αντιμετωπίζουν πρόβλημα κάλυψης των ζωτικών αναγκών, ολόκληρες γενιές παίρνουν ξανά το δρόμο της μετανάστευσης, και κανείς δεν φαίνεται να περιμένει κάτι καλύτερο από το μέλλον. Και σε παγκόσμιο επίπεδο τα πράγματα βρίσκονται κάτω από ένα θανατηφόρο σκοτάδι. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία χώρα που να μην πλήττεται η κοινωνία από αντεργατικά μέτρα.

Δεν υπάρχει ούτε ένα σημάδι αισιοδοξίας, που να κάνει τα σενάρια για μια τεράστια οικονομική καταστροφή ή για μια τιτάνια οικολογική καταστροφή ή ακόμα και για νέους δολοφονικούς πολέμους να φαίνονται μακρινά. Και μέσα σε αυτό το ζόφο, ακόμα και ανορθολογικά μεταφυσικά σενάρια για καταστροφή του κόσμου, βάσει του ημερολογίου των Μάγιας, μπαίνουν στη συζήτηση. Ίσως γιατί ακόμα φαίνεται σαν να είναι πιο πιθανό το τέλος του κόσμου, από το τέλος του καπιταλισμού.

Πόσο μεγάλο δρόμο έχουν ακόμα να διανύσουν τα κινήματα σε όλο τον κόσμο, αυτά που είναι τα μόνα που μπορούν να σώσουν την ανθρωπότητα από τη βαρβαρότητα; Πόσο δύσκολο το έργο να υπερβούν σε λίγο χρόνο την ήττα, τη σκουριά και την ιδεολογική αστική ηγεμονία δεκαετιών; Και δεν είμαστε αφελείς, ξέρουμε καλά ότι όσοι αγώνες και αν έγιναν, δεν αρκούν ούτε στο ελάχιστο. Για την πλειοψηφία του κόσμου οι μέρες αυτές πιο πολύ μπορεί να μοιάζουν με το μεσοπόλεμο, ή το ‘36, ή τα μετεμφυλιακά χρόνια, ή ακόμα και την κατοχή, παρά με τα επαναστατικά σαλπίσματα που αναφέρθηκαν. Έτσι είναι, αυτή είναι μια ακόμα κληρονομιά της χρονιάς που κλείνει και μας αφήνει ανεκπλήρωτες ελπίδες, ανοιχτούς λογαριασμούς και ανείπωτες τραγωδίες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Τεράστιες δυσκολίες μεγαλύτερες δυνατότητες

ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ

Μισοάδειο ή μισογεμάτο; Τι ήταν το 2011; Η χρονιά των μεγάλων επαναστάσεων και εξεγέρσεων, η χρονιά που επανεμφανίστηκε το κοιμισμένο θηρίο των εργαζομένων; Ή μήπως η μαύρη χρονιά που εμφανίστηκε ξανά η πείνα σε μαζική κλίμακα στον αναπτυγμένο κόσμο; Τι δίνει τον τόνο; Η αραβική άνοιξη ή η καταστροφή στην Φουκουσίμα; Το καλοκαίρι του Συντάγματος ή ο χειμώνας της δανειακής σύμβασης; Η εργατική τάξη της Κίνας που αν «ξυπνήσει μονομιάς θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς» ή η άνοδος της ακροδεξιάς και της πραγματικής νέας φασιστικής απειλής;

Και τα δύο. Και πάντα έτσι ήτανε. Πίστευε κανείς ότι τα χρόνια θα είναι εύκολα; Πίστευε κανείς ότι οι επαναστατικές ανατροπές έρχονται σε ήρεμες και όμορφες εποχές, που δεν υπάρχουν κίνδυνοι και κρίση; Όσο δύσκολες και αν είναι, για αυτές τις εποχές γεννηθήκανε οι επαναστάτες. Γιατί η ανάγκη της επανάστασης και του κομμουνισμού δεν θα έρθει από τα θεωρητικά σχήματα που θα πείσουν τελικά για την απόλυτη ορθότητα τους βαριεστημένα ακαδημαϊκά αμφιθέατρα. Δεν θα μετουσιωθούν μόνο από τον, πάντοτε αναγκαίο, αντικομφορμισμό των νέων απέναντι στον καθωσπρεπισμό μιας χορτάτης καθημερινότητας. Αλλά θα προκύψουν ως υλική δύναμη που θα καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, ως η μόνη πιθανή εναλλακτική για να σώσει την ανθρωπότητα από την καταστροφή που την οδηγεί το καπιταλιστικό σύστημα και η κρίση του.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε και σήμερα, μπροστά στις τεράστιες δυσκολίες, μπροστά στο φόβο για τον κοινωνικό μεσαίωνα, μπροστά στα καθημερινά αδιέξοδα των αγώνων, μπροστά στην διαρκή πιθανότητα λιποψυχίας μας. Αλλά και μπροστά στις μεγαλύτερες από ποτέ δυνατότητες, όχι μόνο για την επανάσταση αλλά και για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, που μπορεί να βρίσκονται κρυμμένες πίσω από τον μαύρο μανδύα του ολοκληρωτισμού και του σύγχρονου σκοταδισμού, αλλά θεμελιώνονται στην τεράστια εξέλιξη της παραγωγής και της τεχνολογίας, στα δισεπίλυτα αδιέξοδα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και στην πείρα που συγκεντρώνει μέρα με τη μέρα η πιο μορφωμένη από ποτέ εργατική τάξη.

Το αν θα βγούμε νικητές, το αν θα ανοίξει ο δρόμος για να περάσουμε από την προϊστορία στην ιστορία της ανθρωπότητας θα κριθεί όπως πάντα στην ταξική πάλη. Αυτή είναι ο παντοτινός κριτής, αυτό είναι και η βάση του μαρξισμού, που θα στέκεται πάντα πάνω από τους σιδερένιους νόμους της ιστορίας. Όμως και αυτή καθορίζεται από τις αντικειμενικές συνθήκες. Το πώς θα της ερμηνεύσει όμως κανείς, είναι εν τέλει πολιτική τοποθέτηση. Αν θα σταθείς στον σκληρό τοίχο του μαύρου αστικού μετώπου, του ανέτοιμου προλεταριάτου και της ανεπάρκειας του κομμουνιστικού κινήματος ή θα κοιτάξεις από πίσω, στον τεράστιο ωκεανό των δυνατοτήτων και ευκαιριών που γεννά η καπιταλιστική κρίση, θα είναι πάντοτε θέμα επιλογής.

Και για μας αυτή η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Χωρίς αεροβασία, με την «σύνεση» και την «ψυχραιμία» που ο Λένιν συμβούλευε τους κομμουνιστές να διατηρούν πάντοτε θα προσπαθούμε να κάνουμε τις τάσεις χειραφέτησης να υπερνικούν τις τάσεις υποταγής, πρώτα και κύρια μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό.

Και κλείνοντας αυτή η χρονιά, το μαύρο 2011, δεν μπορούμε να λησμονήσουμε και τους καλούς φίλους και συντρόφους που μας άφησαν για άλλους τόπους. Όμως το πρόσημο με το οποίο θα μπούμε στη μάχη της νέας χρονιάς δε θα είναι αυτό. Αλλά αυτό που έδινε ο Λένιν αντικρούοντας τον μαλθουσιανισμό. Δε θρηνούμε που ζούμε σε αυτή τη μαύρη εποχή, αλλά περήφανα αναζητούμε τους νέους προλετάριους που θα την αλλάξουν. Ας το αφιερώσουμε αυτό, σε αυτούς που θα φέρουν νέες ζωές μέσα στην επόμενη χρονιά, αλλά και σε όλους μας.

Δημοσιεύτηκε στο Πριν, στις 31/12/2011

Πηγή: Λέσχη

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1365915